Έφηβοι σήμερα (ημιπιτσιρικάδες τους ονόμασε ο κ. Βούρτσης, πρώην πρόεδρος της Βουλής επί Τσιπρισμού, 2015 – 19 αναφερόμενος στο 35άχρονο γιο του) μπορούν να θεωρηθούν και 35άχρονοι σύμφωνα με το σκεπτικό των αναρχοαριστερών και δη τσιπριστών. Με πιο απλά λόγια είναι όσοι είναι αμόρφωτοι, ακαλλιέργητοι, ανώριμοι (και των δύο φύλων).
Ρωτήθηκα πρόσφατα αν νομίζω πως οι νεολαίοι/έφηβοι θα έπρεπε να συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Απαντώ:
Όχι!
Οι έφηβοι 13-18, δηλαδή οι ηλικιακοί έφηβοι καθαυτοί, είναι εντελώς άπειροι από τη ζωή και τις δυσκολίες της.
Όχι μόνο δεν πρέπει να συμμετέχουν στην κυβέρνηση (ή τοπική αυτοδιοίκηση, ή διοίκηση ), δεν πρέπει ούτε να έχουν δικαίωμα ψήφου (παρά μόνο στις μαθητικές εκλογές εκπροσώπων τους).
Για τον ίδιο λόγο. Δεν έχουν πείρα όσο έξυπνοι και αν είναι μερικοί στα μαθήματά τους, ικανοί στα αθλητικά και σπορ.
Όσοι από σας αναγνώστες μου έχουν πραγματικό ενδιαφέρον ας ανακαλέσουν τη δική τους εφηβική περίοδο.
Όπως εγώ θυμάμαι, παρότι βοηθούσα ποικιλότροπα σε απλές ενέργειες στην οικογενειακή επιχείρηση, δεν είχα ιδέα για το πώς λειτουργεί μια επιχείρηση, πώς εκτελούνται διάφορες διαδικασίες, πώς σχετίζονται οι εργαζόμενοι και οι πελάτες, πώς κοστολογούνται τα πράγματα κλπ.
Άκουγα την γκρίνια πως υπήρχαν έξοδα μα υπήρχαν και αρκετά κέρδη, φαίνεται, και ζούσαμε σε σχετική άνεση.
Ως τα 16 ούτε εγώ ούτε οι συμμαθητές μου είχαμε το παραμικρό ενδιαφέρον για πολιτικά – εκτός δυο τρεις αριστερούς, μα ούτε κι αυτοί έλεγαν κάτι ξεκάθαρο και διαφωτιστικό.
Και τι ξέραμε για την ζωή; Για το πώς εργάζονταν ή όχι οι μεγάλοι, για το πώς λειτουργούσαν οι δημόσιες υπηρεσίες, γιατί χρειάζονταν υπουργοί, νομάρχες, δήμαρχοι και παρόμοιοι αξιωματούχοι του κράτους. Και φυσικά στην πόλη δεν είχαμε ιδέα για την επαρχία, για τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την εξόρυξη κάρβουνου και παρόμοια. Η επαρχία ήταν “εξοχή” ήταν για “διακοπές”! Ως αγόρια μας ενδιέφεραν τα κορίτσια, το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ, το κολύμπι – και 2-3 η ιστιοπλοΐα. Μας ενδιέφεραν και τα μαθήματα μας, εκτός από μερικούς που είχαν αρχίσει να βγαίνουν στον (υπό)κοσμο και είχαν σχέση με τον ιππόδρομο και κάποιου είδους σπείρες.
Σήμερα, τα πράγματα είναι τρισχειρότερα όσον αφορά τα μαθήματα και την “ακαδημαϊκή” επίδοση. Λίγοι ενδιαφέρονται και οι πολλοί επιδίδονται σε λούφα και παραλλαγή. Διαδηλώσεις, καταλήψεις, δεκαπενταμελή συμβούλια και παρόμοια είναι φάρσες. Δεν προσφέρουν καμιά πραγματική εμπειρία της ευρύτερης ζωής.
Ούτε αργότερα στο Πανεπιστήμιο (Λονδίνο, εγώ) στους φοιτητικούς “αγώνες” αποκτούσες πείρα της ζωής. Μόνο όταν άρχισα να δουλεύω και να σπουδάζω για τα μεταπτυχιακά άρχισα να καταλαβαίνω κάτι από την καθημερινή ζωή. Ασπάστηκα τον μαρξισμό – μα για λίγο μόνο.
Εγώ σπούδασα αρχικά Αγγλική Φιλολογία. Μα στο κολέγιο είχαμε και Πολιτική Οικονομία και γνωρίστηκα με δύο οικονομολόγους, έναν Εγγλέζο, πνεύμα της αντιλογίας, κι έναν Ολλανδό που ήταν σοβαρός. Τότε άρχισα να διαβάζω και να εμβαθύνω στα πολίτικο–οικονομικά. Στα 24 μου!
Μα πάλι δεν θα έλεγα τώρα πως είχα πραγματική πείρα και μπορούσα να αξιολογήσω σωστά, κατά προσέγγιση έστω, τα πολίτικο-οικονομικά τεκταινόμενα.
Αυτή η κατανόηση ήρθε μετά τα 32! Το θυμάμαι πολύ καλά. Δεν έπαψαν οι επιπολαιότητες (κι ένας αποτυχημένος βεβιασμένος γάμος), μα μπορούσα να προσεγγίσω τα πολιτικό–οικονομικά με περισσότερη κατανόηση και σοβαρότητα. Είχα ήδη αφήσει πίσω μου τον κομμουνισμό και αριστερισμό ως μια πελώρια πλάνη.
Όπως εγώ, κανένας έφηβος δεν θα μπορούσε να είναι σε θέση να καταλάβει και να ασχοληθεί με υπευθυνότητα πολιτικό–οικονομικά και κοινωνικά θέματα. Μπορούν να εκλέγουν εκπροσώπους για να δημοσιοποιούν τις απόψεις τους, μα τίποτα περισσότερο.
Ναι, ξέρω, είμαι οπισθοδρομικός συντηρητικός!
