Δεν μπορείς να είσαι φιλελεύθερος και να φωνασκείς για δικαιώματα μόνο αγνοώντας ευθύνες και καθήκοντα.
Μου αρέσει έξω από το σπίτι να φοράω σακάκι και σιδερωμένο παντελόνι και ασορτί πουκάμισο και γραβάτα.
Από αυτήν την άποψη είμαι συντηρητικός.
Είμαι συντηρητικός και στην ιδεολογία μου του Φιλελευθερισμού. Θα ήθελα να έχουμε πολίτες εκπαιδευμένους ώστε να είναι φιλελεύθεροι και υπεύθυνοι έχοντας αναπτύξει μια ευθυκρισία κοφτερή και ασυμβίβαστη μα με παλαιές ανθρωπιστικές αρχές. Με αυτές να κρίνει, να συγκρίνει και να αποφασίζει. Κι έτσι να έχουμε όσο το δυνατό λιγότερο κράτος και περισσότερη ατομική πρωτοβουλία κι ευθύνη.
Επίσης να έχουμε πλήρως ελεύθερο επιχειρείν στην Οικονομία – αγροτο-κτηνοτροφικό, βιομηχανικό, εμπορικό. Στο χρηματοπιστωτικό χρειάζεται κάποιος έλεγχος από την κοινωνία ως σύνολο, όπως, και η κυβέρνηση ως σύνολο, από ανεξάρτητους θεσμούς και τους ευσυνείδητους πολίτες γενικά.
Αυτό, το λεσέ-φερ με άλλα λόγια (laissez faire), αποκλείει κρατικές επιχειρήσεις (ΔΕΚΟ) εκτός όσες ασχολούνται με άκρως ευαίσθητες παραγωγές σχετιζόμενες με την άμυνα της χώρας.
Μα ο γνήσιος, κλασικός Φιλελευθερισμός δεν αποκλείει την ιδιωτική περιουσία – που συμπεριλαμβάνει όλα τα αγαθά της παραγωγής. Όχι όμως ιδιοκτησία του εδάφους – της στέρεης επιφάνειας όπου ζούμε – και κατ’ επέκταση του θαλάσσιου και αέρινου χώρου. Αυτά τα τρία – γη, θάλασσα, αέρας, ποτάμια, λίμνες – ανήκουν στο έθνος, σε όλους τους πολίτες εξίσου.
Κάθε πολίτης χρειάζεται μια τοποθεσία για κατοικία κι εργασία και φυσικά τον αέρα και τη θάλασσα και τα ποτάμια και τις λίμνες για αναψυχή ή εργασία.
Φυσικά δεν θέλω μια αταξική κοινωνία όπως ο σοσιαλισμός ή κομμουνισμός που είναι ακραία συντηρητικά καθεστώτα (και ας ακούγεται οξύμωρο), ή, στην άλλη άκρη, φασιστικά, δικτατορικά, απολυταρχικά.
Στα λεξικά βρίσκεις πως το φιλελεύθερο (πνεύμα) προσδιορίζεται αφενός ως να αποδέχεται νοοτροπίες, ιδέες και γούστα διαφορετικά από τα δικά του, μα μόνο εφόσον στηρίζονται σε λογικές αρχές και μεθόδους αξιολόγησης και διάκρισης. Αφετέρου σχετίζεται με μια ιδεολογία που προωθεί ατομικά δικαιώματα, πολιτικές ελευθερίες και, βέβαια, το ιδιωτικό, ελεύθερο επιχειρείν.
Αυτός ο προσδιορισμός έχει μια σοβαρή έλλειψη. Δεν μπορείς να είσαι φιλελεύθερος και να φωνασκείς για δικαιώματα μόνο αγνοώντας ευθύνες και καθήκοντα. Τα δικαιώματα προκύπτουν από φυσικές ανάγκες μόνο (όχι από ότι γουστάρει ο καθένας) και δίχως τα καθήκοντα που τα αναγνωρίζουν και τηρούν είναι δίχως πρακτική αξία.
Ο φιλελεύθερος νους αναγνωρίζει πως έχει ένα οικουμενικό, παντοτινό καθήκον, να κάνει σε άλλους μόνο ό,τι θέλει να κάνουν οι άλλοι σ’ αυτόν και να μην κάνει σε άλλους ό,τι δεν θέλει να κάνουν οι άλλοι σ’ αυτόν.
Υπάρχουν πολλά άλλα σημεία, φυσικά που χρειάζονται παρουσίαση ή/και εξήγηση. Μα αν εφαρμοστούν αυτές οι αρχές και κυρίως αν γίνει πρακτικά αντιληπτή η ανάγκη κατοχής (όχι ιδιοκτησίας) μιας τοποθεσίας από κάθε πολίτη, και αν αυτή εφαρμοστεί με το σύστημα Γεωφορολόγησης (Land Value Taxation), τότε τα πιο πολλά οικονομικά σημεία θα βρουν τη φυσική λύση τους.
Μα προεξέχουσα σημασία έχει η δημιουργία έντιμων και υπεύθυνων πολιτών που δεν θα θέλουν να βλάψουν κανένα άλλο μέλος της κοινωνίας, με κανένα τρόπο! Πώς όμως αποκτάς το απαραίτητο σύστημα εκπαίδευσης και ικανούς εκπαιδευτές για τέτοιο σκοπό;
