1. Ο Gerald de Symons Beckwith εξέδωσε το 2015 το βιβλίο του Ouspensky’s Fourth Way (Starmine, Οξφόρδη, Αγγλία). Πολλά έχουν δημοσιευθεί, γράφει στον Πρόλογο.
‘Πολλά έχουν δημοσιευθεί επίσης από εκείνους που προσπάθησαν να ακολουθήσουν την πορεία του [Ουσπένσκι]: οι Δρ Maurice Nicoll, Rodney Collin Smith, John Bennett κα. Αλλά με μια αξιοσημείωτη εξαίρεση, του Δρα Φράνσις Ρόουλς, ο οποίος με το έργο της ζωής του ανασυγκρότησε και ανέπτυξε τη διδασκαλία του Ουσπένσκι, επιφέροντας μια σιωπηλή ευρύτερη επίδραση, κανείς δεν δημοσίευσε κάτι πολύ ουσιαστικό.’
Αμέσως εγείρεται το ερώτημα: Γιατί γράφει για τον Δρα Ρόουλς; Ο ίδιος ποτέ δεν επεδίωξε φήμη και, εκτός όταν δίδασκε, ήταν λιγομίλητος. Έδωσε ποτέ κάποια ένδειξη πως ήθελε να γραφτεί βιβλίο για κείνον;
Αν όχι, όπως πιστεύω, τότε για ποιο λόγο η δημοσίευση;
2. Ξεκίνησα αυτή τη σειρά άρθρων (και ξαναζητώ κατανόηση για τις επαναλήψεις), ακριβώς επειδή το βιβλίο του G. Beckwith προκάλεσε πολλές ερωτήσεις στον νου μου. Ένιωσα πως υπάρχει κάποια παραποίηση ή αναλήθεια στη πληθώρα δημοσιεύσεων για ένα θέμα που έπρεπε να μείνει καθαρά ‘εσωτερικό’, δηλαδή μη κοινοποιημένο, καθώς αφορά μια αρχαία παράδοση που περνούσε πάντα προφορικά, από δάσκαλο και μαθητή, την οποία ο μαθητής ανασυγκροτούσε μέσα του.
‘Ήταν ή καλή μου τύχη’ προσθέτει ο G. Beckwith, ‘να έχω τέτοιες ενοράσεις. Μα ήταν και καθήκον μου να εξασφαλίσω, όσο μπορούσα, ότι μερικά πράγματα δε θα χαθούν από την Ιστορία’.
Τώρα, όμως, γιατί θα πείραζε αν η Ιστορία δεν μάθαινε πως ο Δρ Ρόουλς έψαξε και βρήκε μια σίγουρη πηγή, που έχει ένα ολοκληρωμένο σύστημα, σαν του Ουσπένσκι; Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται και στη συνέχεια θα αλλάξουν προς το καλύτερο λίγο ή πολύ, θα μάθουν για αυτή τη Νέα Διδασκαλία από τους διδασκάλους τους. Οι άλλοι του Εξώτερου Κύκλου, τα εκατομμύρια που δεν ενδιαφέρονται, δεν θα μάθουν, φυσικά, και αυτό δεν πειράζει καθόλου.
3. Στο βιβλίο του G. Beckwith, λοιπόν, βρίσκουμε πώς ο Ουσπένσκι ανέπτυξε και μετέτρεψε τα ‘αποσπάσματα’ του Γκουρτζίεφ σε σύστημα. Μετά, βρίσκουμε πως οι διάδοχοί του στο Λονδίνο ‘έκαναν την αρχαία γνώση καινούρια στο φως της σύγχρονης επιστήμης’. Αλλά παρουσιάζονται να ‘καταδείχνουν πως η προσωπική πρακτική εφαρμογή κι εμπειρία είναι τα μόνα κλειδιά που θα ανοίξουν τις πόρτες της φυλακής σε μόνιμη ελευθερία’. Το βιβλίο παρουσιάζει επίσης ‘έναν δοκιμασμένο και αξιόπιστο χάρτη ενός εσωτερικού ταξιδιού το οποίο μπορεί να κάνει όποιος αληθινά αναζητάει το θαυμαστό’.
Εδώ πάλι έχουμε αντιλήψεις αμφίβολης σημασίας. Ως αναζητητής του θαυμαστού, εγώ δεν ενδιαφέρομαι καθόλου να εξετάσω έναν τυπωμένο χάρτη για ένα εσωτερικό, ψυχολογικό ταξίδι το οποίο θα πρέπει να διδαχθώ από έναν δάσκαλο με κάποια πρακτική πείρα. Καμιά περιγραφή, όσο λεπτομερής κι αν είναι, δεν βοηθάει τελικά κανέναν. Ίσως πρέπει να γίνονται δημοσιεύσεις σε έντυπα ή στο Διαδίκτυο πληροφορώντας τους ενδιαφερόμενους πως δίνονται κάπου μαθήματα τέτοιας φύσης. Αλλά ένας χάρτης πρέπει να μελετηθεί πρακτικά με την καθοδήγηση δασκάλου σε μια ελεγχόμενη ομάδα.
Οι επιστημονικές ενδείξεις ή επιβεβαιώσεις (ιατρικές, χημικές, ψυχολογικές κλπ), προσθέτουν αίγλη, αλλά δεν βοηθούν καθόλου με μια άσκηση αναπνοής ή διαλογισμού. Και πώς θα βοηθήσουν στην εφαρμογή της εντολής ‘Ου κλέψεις’;
Δεν θα ασχοληθώ με τον Δρ. Ρόουλς και το έργο του παρά μόνο περιστασιακά, ούτε με τους διαδόχους του και τον Shankaracharya. Μα θα εισδύσω βαθύτερα στο ‘σύστημα’ του Ουσπένσκι το οποίο πήρε από τον Γκουρτζίεφ στα 4-5 χρόνια που μαθήτευσε κοντά του.
