1. Οι ταραχές, ξυλοδαρμοί και λεηλασίες που εκδηλώθηκαν στις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ μετά τη δολοφονία του Φλόιντ τον Μάιο στη Μινεάπολη δεν είναι, βέβαια, κάτι καινούριο στην ιστορία αυτής της σπουδαίας χώρας. Ρατσιστικές διενέξεις υπήρξαν και στον 19ο αιώνα όχι μόνο με μαύρους μα και με Κινέζους.
Όμως μια πραγματική ντροπή για την Αμερική είναι η διαδήλωση στα τέλη του Ιουλίου 1932 από βετεράνους στρατιώτες που πολέμησαν στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη – όλοι λευκοί.
Ήταν μια διαδήλωση στην πρωτεύουσα Ουάσινγκτον στις 28/6/1932 από 17.000 βετεράνους που μαζί με τις οικογένειές τους και φιλικές οργανώσεις αριθμούσαν 43.000 άτομα. Αρχηγός τους ήταν ο πρώην λοχίας Walter W. Waters.
Αίτημα τους – να τους δοθεί το μπόνους που είχε ψηφιστεί το 1924 (The world war Adjusted Compensation Act) μα δόθηκε ως πιστοποιητικό μόνο που θα εξαργυρωνόταν με τους τόκους το 1948. Αλλά στα χρόνια της μεγάλης ύφεσης μετά το κραχ του 1929 πολλοί είχαν χάσει τις δουλειές τους από καιρό και αδιαφορώντας για τους τόκους, ζητούσαν την άμεση εξαργύρωση του πιστοποιητικού τους σε μετρητά.
2. Πρόεδρος τότε ήταν ο Herbert Hoover.
Την ίδια μέρα ο Γενικός Εισαγγελέας W.D. Mitchell διέταξε να απομακρυνθούν από όλες τις κυβερνητικές εγκαταστάσεις και τους δρόμους οι διαδηλωτές που προχωρούσαν ειρηνικά. Όταν οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τους διαλύσουν και να τους διώξουν, οι βετεράνοι αντιστάθηκαν και οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν βία και πυροβόλα.
Δύο βετεράνοι χτυπήθηκαν θανάσιμα και λίγο αργότερα πέθαναν ενώ 55 τραυματίστηκαν. Ο Χούβερ τότε διέταξε τον στρατό να επέμβει και να διαλύσει τον καταυλισμό των βετεράνων και οικογενειών τους.
Ο Επιτελάρχης στρατηγός Douglas Mac Arthur με μια μονάδα πεζικού και ιππικού και 6 άρματα μάχης έδιωξαν τους βετεράνους με τους δικούς τους και ο καταυλισμός και τα πράγματά τους κάηκαν.
Βοηθοί του Μακάρθουρ ήταν ο στρατηγός Perry Miles, ο ταγματάρχης George S. Patton (μέλλων ήρωας του 2ου Παγκόσμου Πολέμου στην Ευρώπη) που διοικούσε την ίλη των τανκς και ο Ike D. Eisenhower (ταγματάρχης τότε και μέλλων Διοικητής των Δυτικών Συμμάχων στην Ευρώπη στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και 34ος πρόεδρος των ΗΠΑ αργότερα).
3. Ο Αιζενχάουερ ήταν εναντίον της επίθεσης και συμβούλεψε τον Μακάρθουρ να μην προχωρήσει. Ήταν διπλή ντροπή ο ίδιος ο επιτελάρχης να παρουσιάζεται με το τάγμα εφόδου και, χειρότερα, να επιτίθεται σε βετεράνους του Αμερικανικού στρατού.
Μα ο Μακάρθουρ δεν άκουσε. Δεν άκουσε ούτε την απανωτή εντολή του προέδρου Χούβερ να μην προχωρήσει πέρα από τη γέφυρα Anacostia!
Στις 21:00 πέρασε με τους άντρες του τη γέφυρα και οι βετεράνοι εκδιώχθηκαν κακήν κακώς. Ήταν 900 αστυνομικοί, 500 πεζικάριοι, 500 ιππείς και 6 τανκς.
Είχε προηγηθεί όμως η επίθεση μέσα στην πόλη. Αρχικά οι διαδηλωτές νόμισαν πως το στράτευμα που τους πλησίασε ερχόταν να τους τιμήσει και άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να χειροκροτούν!
Ωσότου ο Πάτον έδωσε τη διαταγή και το ιππικό και τα άρματα όρμησαν εναντίον των διαδηλωτών – ενώ οι παραστεκάμενοι πολίτες θεατές φώναζαν «Ντροπή, ντροπή!»
Μετά όρμησαν οι πεζικάριοι και οι βετεράνοι οπισθοχώρησαν κι έτρεξαν πίσω στον καταυλισμό τους πέρα από τη γέφυρα Ανακόστια.
Άλλα θύματα ήταν μια γυναίκα έγκυος που έχασε το παιδί της κι ένα βρέφος 3 μηνών.
Περί τους 70 αστυνομικούς κι ένστολους τραυματίστηκαν.
4. Τον Μάιο 1933 έγινε μια δεύτερη συγκέντρωση βετεράνων και ο νέος πρόεδρος Ρούζβελτ τους προσέφερε δουλειές στο Civilian Conservation Corps στην Πολιτεία Virginia. Οι περισσότεροι δέχτηκαν την προσφορά. Οι άλλοι μεταφέρθηκαν στα σπίτια τους με έξοδα της κυβέρνησης.
Το 1936, παρά την άρνηση του Ρούζβελτ, το Κονγκρέσο πέρασε τον νόμο να πληρωθούν το μπόνους τους οι βετεράνοι σε μετρητά – 12 έτη μετά την πρώτη απόφαση να αμοιφθούν για τη στρατιωτική τους υπηρεσία!
