1. Τον Απρίλιο 1948 η εξουσία του ΚΚΡ επισημοποιήθηκε πλήρως με ένα νέο Σύνταγμα που ήταν αντίγραφο του Σοβιετικού του 1936 εμπνευσμένο φυσικά από τον Στάλιν, που ουδέποτε το εφάρμοσε. Το ίδιο φυσικά έγινε και στη Ρουμανία. Αυτό απαγόρευε κάθε φασιστική και αντιδημοκρατική οργάνωση που ερμηνεύθηκε ως απαγόρευση κάθε άλλου κόμματος εκτός του (φασιστικού αντιδημοκρατικού) ΚΚΡ!
Αυτό φάνηκε στην πράξη καθώς προωθήθηκε η θρησκεία του αθεϊσμού του Μαρξισμού– Λενινισμού–Σταλινισμού με βάναυσες διώξεις των δυο εκκλησιών – της Ανατολικής Ορθόδοξης (πιο ήπια καταπίεση) και της Ρωμαιοκαθολικής (πιο άγρια). Το 1948 η εκκλησιαστική περιουσία κρατικοποιήθηκε όλη. Μα η θρησκεία δεν απαγορεύτηκε. Χρησιμοποιήθηκε από το Κόμμα για τη δική του εδραίωση και η Ρωμαιοκαθολική σέχτα καταναγκάστηκε να συγχωνευθεί στην Ανατολική Ορθόδοξη.
2. Την άνοιξη 1952 ο Γεν. Γραμματέας του ΚΚΡ, ο «ντόπιος» Γκεόργκε Γκεοργκίου-Ντεζ, που πέρασε 10 έτη στις φυλακές ως την απελευθέρωση 1944, κατόρθωσε να ανέλθει στην υπέρτατη εξουσία με συνεργό τον «μοσχοβίτη» Bodnaras και φυσικά την υποστήριξη του Στάλιν. Εκκαθαρίστηκαν τότε 192.000 μέλη του κόμματος. Ο Luca φυλακίστηκε ισοβίως και πέθανε 1963. Η Ana Pauker δεν διώχθηκε μα περιορίστηκε στην κατοικία της ως «μη-πρόσωπο» πλέον ως τον θάνατό της, 1960.
Ένας λόγος που η Πάουκερ εκκαθαρίστηκε ήταν η μαλακιά προσέγγισή της στην κολεκτιβοποίηση των αγροτών. Ο Ντεζ βιαζόταν και εφάρμοσε, μετά την απομάκρυνση της ήπιας Πάουκερ, σκληρότητα.
Το 1962 ανακοινώθηκε με μεγάλη επισημότητα πως η κολεκτιβοποίηση όλης της καλλιεργήσιμης γης είχε ολοκληρωθεί καθώς το κράτος είχε στον έλεγχό του 77% όλων των γαιών.
3. Στην Τρανσυλβανία (χώρα του ιστορικού και μυθικού Δράκουλα) το Ουγγρικό Πανεπιστήμιο συγχωνεύθηκε στο Ρουμανικό στην Cluz. Ταυτόχρονα η Μέση Εκπαίδευση ρουμανοποιήθηκε.
Μα οι Σοβιετικοί δεν επέτρεψαν την καταπίεση της Ουγγρικής μειονότητας και ανάγκασαν τον Ντεζ να δημιουργήσει μια ημιαυτόνομη περιοχή Ούγγρων, τη Szekely.
Παρότι ο Στάλιν και οι διάδοχοί του είχαν εκκολάψει ένα σχέδιο για την ταχεία ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας και της όλης οικονομίας αντίστοιχο με το Σχέδιο Μάρσαλ των Δυτικών, εντούτοις οι μικτές Σοβιετο–Ρουμανικές εταιρείες υπό σοβιετική διοίκηση συνέχιζαν να χρησιμοποιούν τη Ρουμανία ως προμηθευτή πρώτων υλών και αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων για τη Σοβιετία, την Τσεχοσλοβακία και την Ανατολική Γερμανία.
Από το 1954 το ΚΚΡ και ο λαός άρχισαν να νιώθουν ενότητα καθώς αντιτάχθηκαν στα σοβιετικά σχέδια επιφέροντας τη διάλυση των μικτών εταιρειών και βρίσκοντας από το 1956 κι έπειτα υποστήριξη από την κομμουνιστική Κίνα του Μάο!
4. Στη δεκαετία 1960 οι χώρες του Ανατολικού μπλοκ υποστήριζαν τη Σοβιετία ενάντια στην Κίνα. Η Αλβανία του Χότζα έμεινε με την Κίνα. Η Ρουμανία διατήρησε ουδετερότητα, συνήψε σχέσεις με τον Τίτο, επέτρεψε στους κατοίκους να ακούνε δυτικές εκπομπές και την είσοδο δυτικών τουριστών (!) και δεν επέτρεψε τη χρήση των εδαφών της για ασκήσεις του στρατού του Συμφώνου Βαρσοβίας.
Το 1965 ο N. Ceausescu διαδέχθηκε τον Ντεζ που πέθανε. Το 1967 ο Ceausescu έγινε ο υπέρτατος Άρχων της χώρας και εισήγαγε πλήρως μια μισητή απολυταρχία και διαφθορά: αυθαιρεσία, νεποτισμό, τρομοκρατία και ολέθριο οικονομολογικό παραλογισμό. Επανίδρυσε μάλιστα μια ισχυρότατη Σεκουριτάτε (αστυνομία και δυνάμεις ασφαλείας) που επέβαλε τη δικτατορία του.
Υπήρξε ισχυρή αντίσταση που εκδηλωνόταν σε φοιτητικές διαδηλώσεις (ιδίως στην Τιμισοάρα) και απεργίες που καταπνίγονταν από τη Σεκουριτάτε.
Το τέλος ήρθε με την εκτέλεσή του και της γυναίκας του Έλενας από αντιφρονούντες επαναστάτες στις 25 Δεκ 1989.
