1. Στον άγιο λενινισμό οι αγρότες δεν ήταν μόνο κατώτεροι των περιούσιων προλετάριων, που θα έφερναν τον κομμουνιστικό παράδεισο. Ένας χαρακτήρας του Μαξίμ Γκόρκι λέει ‘Συγχωρέστε με που το λέω, μα ο αγρότης δεν είναι ακόμα άνθρωπος… Είναι ο εχθρός μας! ‘
Ίσως γι’ αυτό οι φανατικοί μπολσεβίκοι του Λένιν και μετά του Στάλιν, όλοι μεθυσμένοι από μίσος, βασάνιζαν τόσο βάναυσα τόσους αγρότες, γυναίκες και άντρες, ηλικιωμένους και παιδάκια, στη σύλληψη και μεταφορά τους στα παγωμένα, σχεδόν ακατοίκητα μέρη της εξορίας τους.
Ήταν δεκατριών ετών ο Βίκτορ όταν ήρθαν δύο οπλισμένοι άγνωστοι και αφού ανάγκασαν τον πατέρα του να υπογράψει κάτι χαρτιά, οδήγησαν (Δεκ. 1929) όλη την οικογένεια μακριά από τη μικρή φάρμα τους σε μία καλύβα. Τους άφησαν να πάρουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Εκεί έμειναν για τρεις μήνες και τον Μάρτιο 1930 φορτώθηκαν σε κάρο για την εξορία. (Olga Litenko, James Riordan επιμ, 1998: Memories of the Dispossessed…Nottingham, U.K.)
2. Η αποκουλακοποίηση δεν είχε πολλή σχέση με τη δήθεν μη-ανθρωπινότητα τους, την εγκληματικότητα ή την εχθρότητά τους προς το κράτος. Αυτά είναι τα ψεύδη των κομμουνιστών για να καλύπτουν τα δικά τους εγκλήματα.
Στην πραγματικότητα, οι αγρότες συντηρούσαν οικονομικά το άθλιο καθεστώς των μπολσεβίκων. Δεν υπήρχε τότε, στο 1930, άλλη παραγωγική δύναμη άξια λόγου στη Ρωσία: υπήρχαν μερικές μεγάλες βιομηχανίες, μα σχεδόν όλες ελαφρές.
Τον Ιούλιο 1928 ο Στάλιν ανακοίνωσε την πολιτική άγριας εκμετάλλευσης, όχι των κουλάκων, μα όλης της αγροτιάς στην ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής:
‘Η κατάσταση σχετικά με την αγροτιά στη χώρα μας είναι η εξής: πληρώνει στο κράτος όλους τους κοινούς φόρους, άμεσους και έμμεσους. Επίσης πληρώνει σχετικά ψηλές τιμές για βιομηχανικά προϊόν, (το πρώτο γεγονός) και δεν παίρνει την πλήρη αξία [μα χαμηλότερη] για τα προϊόντα της (το δεύτερο γεγονός)! Αυτός είναι πρόσθετος φόρος για τους αγρότες για χάρη της ανάπτυξης της βιομηχανίας που εξυπηρετεί τη σύνολη χώρα, και τους ίδιους. Είναι ένα είδος ‘φόρου υποτέλειας’, κάτι σαν ‘υπερφορολόγηση’ που αναγκαζόμαστε να επιβάλουμε για τη βιομηχανική ανάπτυξη.’
3. Αυτή η πολιτική οδήγησε πολύ γρήγορα τους αγρότες σε φτώχεια, στέρηση και καταστροφή. Στην ελεύθερη αγορά (που υιοθέτησε η Νέα Οικονομική Πολιτική του Λένιν από το 1920) οι τιμές σιτηρών ήταν πολύ υψηλότερες από αυτές που έδινε το κράτος. Έτσι οι αγρότες κατακρατούσαν μεγάλες ποσότητες και τις πουλούσαν στην αγορά ή γύριζαν την παραγωγή τους σε ζωοτροφή που είχε πιο συμφέρουσα τιμή.
Η αντίδραση αυτή των αγροτών έφερε δυσκολίες στους κρατικούς σχεδιασμούς. Δεν υπήρχαν τώρα (1927-28) αρκετές ποσότητες, αφενός να θρέψουν τον αυξανόμενο πληθυσμό των πόλεων και αφετέρου να προχωρήσουν οι εξαγωγές που έφερναν το πολυπόθητο συνάλλαγμα για προμήθειες προϊόντων της βαριάς βιομηχανίας.
Έτσι μπήκαν σε εφαρμογή δύο άρθρα του Ποινικού Κώδικα: το 61 που επέβαλλε βαριές τιμωρίες για παράβαση καθηκόντων προς το κράτος, πέρα από την αποφυγή πληρωμής φόρων και προμήθειας σιτηρών, και το 107 για κερδοσκοπία: οι ένοχοι συλλαμβάνονταν, φυλακίζονταν, εξορίζονταν ή εκτελούνταν και η περιουσία τους δημευόταν.
4. Το 1928 και 1929 νέοι νόμοι απάλλασσαν τους απόλυτα φτωχούς και εξαθλιωμένους αγρότες (περίπου 33% του συνόλου) και οι άλλοι θα πλήρωναν ψηλούς και απότομα προοδευτικούς φόρους. Οι ποινές έγιναν μεγαλύτερες.
Σαν αποτέλεσμα πολλοί αγρότες επιδόθηκαν σε ‘αυτό-αποκουλακοποίηση’ (samaraskulachivanie) ξεπουλώντας τα ζωντανά και τα χωράφια τους για να εκπληρώνουν τις υπέρογκες απαιτήσεις των εισπρακτόρων.
Το 1931 είχαν εκτελεστεί 30.000 με σφαίρα στον αυχένα και είχαν εξοριστεί σε αποικίες και στρατόπεδα εργασίας 1.803.400. Στον Καύκασο μόνο τον Ιανουάριο 1930 εξορίστηκαν 20.000 οικογένειες!
Οι εύπορες φάρμες μειώθηκαν από 3,9% του συνόλου στη Ρωσία 1927 στο 2,2% το 1929. Στην Ουκρανία από 3,8% στο 1,4%!
Το ότι η συνακόλουθη κολεκτιβοποίηση και η εξαγωγή σιτηρών πλήρωσαν για την εκβιομηχάνιση της Σοβιετίας, είναι ακόμα ένας μύθος των κομμουνιστών.
Ο ανήλεος βασανισμός και η εξόντωση των κουλάκων ήταν περιττή, απάνθρωπη.
Οι James Miller και Alec Nove έδειξαν στην κλασική συζήτησή τους ‘A Debate on Collectivization – Was Stalin Really Necessary?’ στο Problems of Communism vol 25, July – Aug 1976: 49-62) πως όλη αυτή η προσπάθεια ελάχιστα συνεισέφερε στην εκβιομηχάνιση της Σοβιετίας. Αλλά ποιος σταλινικός ή αναρχοαριστερός διαβάζει ποτέ σοβαρή μελέτη!…
