1. Το κίνημα των ερυθροφρουρών ήταν μια καταπιεστική εξέγερση παράνοιας εμπνευσμένη και καθοδηγούμενη από την παράνοια του Μάο. Οι νέοι αυτοί επαναστάτες ξεχύθηκαν στους δρόμους ενάντια στη βαλτωμένη κομματική και κοινωνική ιεραρχία που είχε προκαλέσει από τη δεκαετία 1920 απροσμέτρητο πόνο, ενώ κραδαίναν σημαίες και κραύγαζαν συνθήματα υπέρ των ιδρυτών του καθεστώτος!
Απαιτούσαν δημοκρατικά δικαιώματα ενώ λοιδορούσαν τη δημοκρατία κι επιδόθηκαν στην προσωπολατρία του ιδρυτή μιας αδυσώπητης δικτατορίας.
Μόνο οι στρατιωτικές ακαδημίες είχαν άδεια να εκπαιδεύουν Ερυθροφρουρούς.
Οι νεαροί ένιωθαν μεγάλη ένταση και αγανάκτηση καθώς οι ίδιοι δεν είχαν καμιά ευκαιρία για ηρωισμό, ενώ συνεχώς άκουγαν από γονείς και παππούδες ηρωικές ιστορίες για τις πρώτες εξεγέρσεις, για τη Μεγάλη Πορεία, για την αντίσταση στους Ιάπωνες, για τον εμφύλιο.
Ταυτόχρονα το καθεστώς τους παραχαΐδευε πείθοντας τους πως ήταν η καινούρια αρχή του κομμουνιστικού έπους, το μέλλον της επιτυχημένης Κίνας.
2. Τα τάγματα των ερυθροφρουρών ήταν ανοικτά και στις «μαύρες» κατηγορίες (των αντιφρονούντων και αντεπαναστατών) μα έφηβοι από αυτές τις τάξεις δεν μπορούσαν να φοράνε τα κόκκινα περιβραχιόνια που φορούσαν υπερήφανα οι γόνοι των ελίτ πέντε κόκκινων τάξεων. Και όλοι κράδαιναν το Κόκκινο Βιβλιαράκι με τις ανοησίες του Μάο καθώς παρέλαυναν.
Οι άνθρωποι στις πόλεις έτρεμαν ή πάγωναν με τρόμο καθώς περίμεναν την εισβολή των ερυθροφρουρών – σαν να περίμεναν σεισμό ή εχθρικό βομβαρδισμό. Εκτός από τον Μάο και τους πιο στενούς αυλικούς του, κανείς – και τίποτα – δεν βρισκόταν στο απυρόβλητο, ασφαλής από τη μανία των νεαρών.
Εκτός από τα μαοϊκά συνθήματα, οι ξέφρενοι νεαροί τραγουδούσαν νέα εμβατήρια, όπως –
Αν ο πατέρας είναι γενναίος, ο γιος θα είναι ήρωας,
Αν είναι αντιδραστικός, ο γιος θα είναι μαλάκας.
Αν είσ’ επαναστάτης, προχώρα, έλα μαζί μας.
Αν δεν είσαι, άντε χάσου!
………….
Χάσου! Θα σε διώξουμε κι απ’ τη μαλακισμένη σου δουλειά.
Θάνατος! Θάνατος! Θάνατος!…
(Zhai Zhenhua 1992, Red Flower of China, Soho, Νέα Υόρκη, σ81.)
3. Το πραγματικό πολιτιστικό επίπεδο των νεαρών δεν ανερχόταν ούτε καν σε κάποια γνωριμία με τα τσιτάτα του Στάλιν και του Λένιν – και βέβαια, ούτε λόγος για τον Μαρξ. Μόνο η μωρολογία του Μάο, χυδαιότητα και βωμολοχία.
Γενικά όλοι, όχι μόνον οι νεαροί, μα οι πιστοί τυφλοπόντικες του μαοϊσμού όλοι, πίστευαν, ή τουλάχιστον διαλαλούσαν πως «η εργατική τάξη πρέπει να παρέχει την ηγεσία στα πάντα»!
Μοναστήρια και ναοί κλειδαμπαρώθηκαν και πήραν κάθε δυνατή προφύλαξη. Κειμήλια και βιβλία θάφτηκαν σε κρυψώνες. Τοιχογραφίες ασβεστώθηκαν για να προστατευθούν. Παρά ταύτα οι καταστροφές ήταν μεγάλες. Τα «παλαιά 4» έπρεπε να αντικατασταθούν με τον νέο πολιτισμό του μαοϊσμού.
Οι μοναχοί εκδιώχθηκαν από το φημισμένο Βουδιστικό μοναστήρι στο βουνό Wutai, μερικά από τα κτίσματά του γκρεμίστηκαν και η συλλογή αρχαίων χειρογράφων κάηκε. Τα κοστούμια και τα σκηνογραφικά όλα στην Κρατική Όπερα του Πεκίνου ρίχθηκαν στην πυρά για να μπορέσει η κα Μάο και οι παρανοϊκοί φίλοι της να προωθήσουν τη δική τους νέα επαναστατική κουλτούρα – όπως κι έγινε ως το 1976! Ακόμα και το μεγάλο Τείχος λεηλατήθηκε για να κτιστούν γουρουνοστάσια. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι καταδιώχθηκαν και τα ιερά τους βιβλία κάηκαν. Ακόμα και η παραδοσιακή γιορτή του κινέζικου Νέου Έτους απαγορεύτηκε. (Ο Τσου Εν Λάι έβαλε να κτίσουν τοίχους γύρω από το παλαιό Αυτοκρατορικό Παλάτι και να το φρουρούν στρατιώτες!)
4. Η ξενοφοβία που ανέκαθεν χαρακτήριζε τους Κινέζους εκδηλώθηκε δριμύτερη. Στις μεγάλες πόλεις όπως η Σανγκάη, σβήστηκαν όλες οι επιγραφές σε ξένες γλώσσες. Επίσης ξένες ονομασίες καταστημάτων και δρόμων αντικαταστάθηκαν από νέες «επαναστατικές», έτσι που οι πολίτες δύσκολα μπορούσαν να μετακινηθούν για μεγάλα διαστήματα. Ακόμα και «αποικιοκρατικοί» τάφοι ανοίχθηκαν και λεηλατήθηκαν.
Οι λιγοστοί ξένοι που είχαν εναπομείνει δέχονταν εισβολές στα σπίτια τους κι έπρεπε να δώσουν πειστικές εξηγήσεις γιατί έπιναν ξένα ροφήματα (καφέ!) κι έτρωγαν ξένα φαγητά ή διάβαζαν ξένα βιβλία!
Χιλιάδες Κινέζοι εκπαιδευτικοί και διανοούμενοι – και αυτό ήταν πολύ χειρότερο – διώχθηκαν, ταπεινώθηκαν, βασανίστηκαν και οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, ιδίως αυτοί που είχαν επιστρέψει από το εξωτερικό.
Χιλιάδες επίσης από ελευθερωμένους κατάδικους φυλακίστηκαν ξανά δίχως δίκη. Και σε μια πρωτόγνωρη φρικαλεότητα, θυγατέρες αναγκάζονταν να εκτίσουν το υπόλοιπο της ποινής του πατέρα τους που είχε πεθάνει στη φυλακή!!!
Τέτοια ήταν η παραφροσύνη και καταστροφική μανία της Πολιτιστικής Επανάστασης.
