1. Δεν είναι παράξενο που ο Mao Zedong θεωρήθηκε από πολλούς σαν τους δεσποτικούς άρχοντες του Μεσαίου Βασιλείου (= Αρχαία Κίνα). Κατά τον προσωπικό γιατρό του, Li Zhisui, είχε απρόβλεπτο χαρακτήρα, άγριο εγωισμό, εκδικητική, δολοφονική μανία και τάση προς έκφυλη σεξουαλικότητα (με μικρά κορίτσια) ως το τέλος της ζωής του (The Life of Chairman Maο: Memoirs of Mao’s Personal Physician, 1994 Random House, Νέα Υόρκη).
Υπολογίζεται πως το ΚΚΚ θανάτωσε 6 με 10 εκατομμύρια Κινέζους, εκτός από τους σκοτωμούς στον Εμφύλιο ή τα θύματα λιμών (με το Μεγάλο Άλμα Μπροστά όπου μπορεί να έφθαναν και τα 30 ή 40 εκατομμύρια!), συν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στο Θιβέτ.
Όπως έδειξα στο άρθρο Μάο, κόκκινος αυτοκράτορας (2), συχνά οι θανατώσεις ήταν άγριες και ακολουθούσαν ή συνοδεύονταν από βάρβαρα βασανιστήρια. Μερικές μορφές αναφέρθηκαν σε προηγούμενα άρθρα, όπως η ζωντανή ταφή, η κρεούργηση και μετά ο κανιβαλισμός κ.λπ.
Οι θύτες συχνά ξυλοκοπούσαν τα θύματα ή τα έκοβαν με λεπτές λεπίδες ή τα κρέμαγαν από τους αντίχειρες κ.λπ.
2. Στην πάροδο των αιώνων υπήρξαν πολλές εξεγέρσεις στην Κίνα και πολλές εμφύλιες συρράξεις, όπως υπήρξαν και πολλές περίοδοι ειρήνης: τα Κίτρινα Τουρμπάνια 184, ένας βουδιστικός ξεσηκωμός Faqing 515, η επανάσταση Fang La 1120, ο Λευκός Λωτός 1351, τα Οκτώ Τριγράμματα 1813.
Συχνά αυτές οι ταραχές είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα καθώς οι τρεις μεγάλες παραδόσεις ταοϊσμού, κομφουκισμού και βουδισμού συγκρούονταν. Παρότι και οι τρεις δίδασκαν καλή συμπεριφορά, ανεκτικότητα και γαλήνη, οι οπαδοί τους ξεχνούσαν τις βασικές αρχές της παράδοσής τους – όπως έγινε και σε άλλες χώρες με άλλες θρησκείες.
Συχνά επίσης ένας άρχοντας ή αυτοκράτορας ξέφευγε από τους ήπιους νόμους ελέγχου κι επιδιδόταν σε απάνθρωπες ακρότητες. Τέτοιος ήταν ο αυτοκράτορας Qin Shi (221-210 πκχ) που έθαψε ζωντανούς κάπου 460 διοικητικούς αξιωματούχους και λόγιους, έκαψε τα βιβλία της κλασικής λογοτεχνίας, εκτέλεσε ή εξόρισε 20.000 αριστοκράτες και θανάτωσε πολλές χιλιάδες ενώ κατασκευαζόταν το Μεγάλο Τείχος.
Αργότερα, το 402 κχ πολλοί αξιωματούχοι κατακρεουργήθηκαν και όσοι συγγενείς τους αρνήθηκαν να φάνε κομμάτια τους επίσης σφάχτηκαν. Το 1120 επίσης θανατώθηκαν πολλές χιλιάδες και για κάποιο διάστημα επικράτησε η αντίληψη πως “Η θανάτωση ανθρώπων είναι εφαρμογή του dharma [= νόμος στον Βουδισμό]”. Μάλιστα ο θάνατος με την κοπή του σώματος σε λεπτές φέτες οδηγούσε το πνεύμα στον ουρανό!
3. Η δυναστεία Tang το 654 διατύπωσε έναν πολύ επιεική ποινικό κώδικα νόμων που λάμβανε υπόψη τα κίνητρα κι ενθάρρυνε την εξορία επιτρέποντας έτσι να δίνεται χάρη. Στον Βορρά, η δυναστεία Song (960-1127) επίσης εδραίωσε παρόμοια επιείκεια.
Αλλά σε κάθε περίοδο υπήρχαν συμμορίες ληστών ή μεμονωμένοι ληστές που λεηλατούσαν, απήγαγαν, βίαζαν, έσφαζαν κόσμο κι έκαιγαν χωριά. Πολλές φορές μάλιστα οι στρατιώτες που κυνηγούσαν τους ληστές φέρονταν προς τους χωρικούς εξίσου βίαια και ληστρικά.
Η εξέγερση Taiping το 1850 και η καταστολή της κόστισαν συνολικά πάνω από 20 εκατομμύρια θανάτους. Στη Nanjing, πάλι, ο τοπικός άρχοντας Yuan Shi-Kai εκτέλεσε σε ένα έτος 1913-14 μερικές χιλιάδες.
Το 1926 οι αγρότες της Δυτικής Hunan οργανώθηκαν υπό της καθοδήγηση της μυστικής οργάνωσης Κόκκινα Ακόντια κι εξολόθρευσαν 50.000 μισθωτούς που λήστευαν και βασάνιζαν τους χωρικούς στην περιοχή.
Υπήρξαν κι άλλες μικρότερες συγκρούσεις όπως εκείνη στην επαρχία Jiangsu όπου τα Μικρά Ξίφη (μια μυστική συμμορία) σκότωσαν 200 άνδρες της άλλης συμμορίας, Μεγάλα Ξίφη, κι έκαψαν 6 χωριά τους το 1928.
Αυτή την περίοδο 1927-28 άρχισαν και οι βιαιοπραγίες των κομμουνιστών με τον P’eng P’ai.
