Σταλινικός τρόμος (2)

1. Στο Κομματικό Συνέδριο στις αρχές του 1934, «Συνέδριο των Νικητών» ο Στάλιν δήλωσε πως η αποκουλακοποίηση της χώρας είχε πετύχει καθώς εκατομμύρια είχαν εξοντωθεί σε όλη τη Σοβιετία (και ιδίως στην Ουκρανία) στην πενταετία 1929-1933 στο κύμα τρόμου συλλήψεων, εκτοπίσεων κλπ.

Η γαλήνη κράτησε 10 μήνες. Την 1η Δεκεμβρίου 1934 δολοφονήθηκε ο Σεργκέι Κίροφ, ο εκλεκτός και αγαπητός (υποτίθεται) του δικτάτορα, Γεν. Γραμ. του Κόμματος στο Λένινγκραντ.

Τότε φούσκωσε νέο κύμα εκκαθαρίσεων μέσα στο ίδιο το Κόμμα και ως την άνοιξη 1937 οι πιο πολλοί ανώτεροι αξιωματούχοι βρίσκονταν στη φυλακή περιμένοντας τη δίκη τους (1937-38).

Αλλά την ίδια εποχή ανακαλύφθηκαν και άλλοι εχθροί του σοβιετικού κράτους – πρώην καταδικασμένοι για οτιδήποτε, πρώην κουλάκοι, πρώην κληρικοί, πρώην έμποροι, πρώην αξιωματικοί κλπ. και όσοι δεν είχαν τακτοποιημένα χαρτιά.

Στο τέλος του 1935 είχαν συλληφθεί 266.000 «εχθροί» (ακόμα και μικρά παιδιά). Ήδη από το Κόμμα είχαν εκδιωχθεί 177.000 μέλη και είχαν συλληφθεί 15.218!

2. Ο τρόμος συνεχίστηκε ακόμα εντονότερα.

Στις αρχές του 1936 ο Στάλιν έμαθε πως ο Τρότσκι που είχε εξοριστεί το 1929 προσπαθούσε μέσω κάποιων οπαδών να επηρεάσει τα τεκταινόμενα στη Σοβιετία. Στις 29 Ιουλίου 1936, λοιπόν, η ΚΕ της Μόσχας ειδοποίησε τοπικές κι επαρχιακές επιτροπές πως είχε αποκαλυφθεί μια συνωμοσία από κύκλους φιλικούς στους Τρότσκι και Ζινόβιεφ να δολοφονήσουν τους σοβιετικούς ηγέτες, Στάλιν, Καγκάνοβιτς, Βοροσίλοφ κλπ.

Λίγο αργότερα το 1936, ο Γεζόφ αντικατέστησε τον Yagoda ως διοικητής της Μυστικής Αστυνομίας (ή Εσωτερικής Ασφάλειας) με υπαρχηγό τον M.P. Frinovsky που ήταν εξίσου ενθουσιώδης και ανελέητος.

Τον Αύγουστο (19-24) δικάστηκαν οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ και 14 ανώτεροι αξιωματούχοι του Κόμματος. Στις ανακρίσεις αυτοί όλοι «ομολόγησαν» την ενοχή τους και ενοχοποίησαν πολλούς άλλους (Μπουχάριν, Ράικοφ, Ράντεκ, Τόμσκι, στρατηγούς κλπ.). Αυτοί συνελήφθησαν καθώς και άλλοι πρωτοκλασάτοι – Pyatakov, Sokolnikov, Serebryankov κλπ. οπότε έγιναν κι άλλες (στημένες) δίκες (Ιαν 1937).

3. Το 1937, παράλληλα με τις εκκαθαρίσεις «συνωμοτών» και άλλων κομματικών και αξιωματικών (33.400 το 1937-38), στις 2 Ιουλίου ο δικτάτορας εξέδωσε διάταγμα για συλλήψεις και άλλων «εχθρών» – κουλάκοι που επέστρεφαν (από τόπους εξορίας ή φυλάκισης) κι εγκληματίες (κάθε είδους).

Οι τελευταίοι αυτοί διαιρέθηκαν σε 2 μόνο κατηγορίες: για εκτέλεση και για εκτόπιση! Συνολικά εκτελέστηκαν 75.950 κι εκτοπίστηκαν σε γκουλάγκ και φυλακές 193.000.

Τον Ιανουάριο 1938 ο Στάλιν διέταξε νέο κύμα συλλήψεων «αντισοβιετικών» – 48.000 εκτελέσεις και μόνο 9.200 εκτοπίσεις. Στην Τουρκμενία εκτελέστηκαν δίχως άδεια 7.000! Τον Φεβρουάριο συνελήφθησαν 30.000 κουλάκοι (πάλι) και άλλα αντισοβιετικά στοιχεία.

Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα άλλων εθνικοτήτων (κυρίως Πολωνών και Γερμανών, μα όχι μόνο) επίσης εκτελέστηκαν ή εκτοπίστηκαν το 1937-38. Από τους 4.142 πολίτες γερμανικής υποτίθεται καταγωγής σε μια περιοχή μόνο 390 ήταν όντως τέτοιοι!

Μέχρι 17 Νοεμβρίου 1938 οπότε οι εκκαθαρίσεις έληξαν επίσημα, καταδικάστηκαν συνολικά 1,4 εκατομμύρια και 687.000 εκτελέστηκαν!

4. Κάθε φορά που συναντώ αυτούς τους πελώριους αριθμούς εκτελεσθέντων και γενικά καταδικασθέντων σοβιετικών πολιτών σκέφτομαι δυο πράγματα. Πρώτον, απορώ πως οι εχθροί αναπηδούσαν σε χιλιάδες κάθε 2-3 έτη μέσα από τον λαό για χάρη του οποίου είχε γίνει η επανάσταση και κόμπαζαν για τις επιτυχίες τους τόσο πολύ τα ηγετικά στελέχη του Κόμματος και πώς με τόσα εκατομμύρια εχθρούς η Σοβιετία κατόρθωνε να επιβιώνει. Δεύτερον, δεν φαίνεται να απασχολούσε τον Στάλιν και τους δήμιους του, ούτε τους ανά τον κόσμο κομμουνιστές, πως όλοι αυτοί οι πολίτες είχαν μια ζωή, είχαν επιθυμίες, συναισθήματα και οράματα, είχαν φίλους, συγγενείς, οικογένειες και ήθελαν βασικά να ζήσουν ήσυχα έστω και στο τρισάθλιο σύστημα που θεμελίωσε ο Λένιν.

Εκατομμύρια από αυτούς ήταν εντελώς αθώοι!

Απηχώντας τον Στάλιν ο Γεζόφ είπε (Μάρτης 1937): «Είναι καλύτερα 10 αθώοι να υποφέρουν παρά ένας εχθρός να ξεφύγει»!

Ένας πολίτης Πολωνικής καταγωγής π.χ. που επέζησε της δίωξης του 1938 θυμόταν την ανάκρισή του: «Όταν είπα πως τα εγκλήματα για τα οποία έπρεπε να ομολογήσω ενοχή και να την υπογράψω ήταν ψεύδη, ο ανακριτής είπε – «Εμείς στην NKVD το γνωρίζουμε και δεν σε θεωρούμε ένοχο παρά μόνο για το ότι είσαι Πολωνός»!

5. Το σωτήριο έτος 1934 ο Στάλιν θέσπισε μια νέα σύντομη διαδικασία για σοβαρές υποθέσεις εχθρών η οποία σταδιακά επεκτάθηκε (1936-38) σε όλους τους εχθρούς. Η δικαστική διαδικασία είχε απλουστευθεί: δεν χρειάζονταν μαρτυρίες, αποδείξεις, έγγραφα κλπ., μόνο η ομολογία του υπόπτου.

Οι ομολογίες δίνονταν μετά από σωματικά και νοητικά βασανιστήρια – τα οποία επισήμως απαγορεύονταν. Αν αυτά δεν έφερναν το επιθυμητό αποτέλεσμα, οι ανακριτές υπόσχονταν κι έπειθαν τον κρατούμενο με επιεική καταδίκη ή απειλούσαν τον κρατούμενο με βλάβη στην οικογένεια του – γυναίκα, παιδιά κλπ. Έτσι πείσθηκε ο Μπουχάριν με υπόσχεση αμνήστευσης, ενώ ο Κάμενεφ πήρε την υπόσχεση πως οι γιοί του θα γλίτωναν, μα εκτελέστηκαν και αυτοί. Η οικογένεια του στρατηγού Τουχατσέφσκι επίσης συνελήφθησαν κι εκτελέστηκαν, όπως και πολλών άλλων ανώτερων αξιωματικών.

Αργότερα εκτελέστηκε και ο αφοσιωμένος δήμιος Γεζόφ , όπως νωρίτερα ο προκάτοχός του Γιάγκοντα.

Τέτοιος ήταν ο πατερούλης Στάλιν.