1. Η προπαγάνδα των Μπολσεβίκων – Λένιν, Στάλιν, Τρότσκι και οπαδών ανά τον κόσμο – ισχυρίζεται πως η ένδοξη Επανάσταση (Οκτ 1917) έγινε για να ανέλθουν στην εξουσία οι προλετάριοι με την καθοδήγηση των διανοούμενων Μπολσεβίκων – Λένιν και συντρόφων.
Τους αγρότες ο Λένιν ποτέ δεν τους συμπάθησε και, σύμφωνα με την ερμηνεία του της Μαρξικής θεωρίας που ήταν πολύ ανόητη, οι αγρότες έπρεπε να είναι ουραγοί, μια τάξη βοηθητική μόνο για τους προλετάριους εργαζόμενους στις πόλεις. Αγνόησε πλήρως τις παρατηρήσεις του Μαρξ (στον Μιχαηλόφσκι και στη Βέρα Ζασούλιτς) πως μετασχηματισμός της Ρωσικής κοινωνίας μπορούσε να αρχίσει με τους αγρότες στις κοινότητες mir που είχαν κοινοκτημοσύνη της γης. Τις αγνόησε διότι ήθελε την εξουσία για τον εαυτό του.
Όπως θα δούμε, καταπίεσε με την ίδια σκαιότητα και σκληρότητα και τους προλετάριους στα διάφορα εργοστάσια. Στην πραγματικότητα το σύνολο των επιστολών του αποπνέει δύσοσμο μισανθρωπισμό.
2. Στο τέλος Οκτωβρίου 1918 ο ηγέτης των Μενσεβίκων (μαρξιστών αντιπάλων των Μπολσεβίκων) εκτιμούσε πως από την αρχή Σεπτεμβρίου, δηλαδή σε δυο μήνες του Κόκκινου Τρόμου εφαρμοσμένου, τα θύματα ήταν πάνω από 10.000 (σ283 Behind the Front Lines of the Civil war, 1994, V.I. Brovkin, Princeton Univ. Press). Άλλοι αλλού ανεβάζουν τον αριθμό σε 15.000. Ο M. Latsis, ένας των υποδιοικητών του Dzerzhinsky, αναφέρει μόνο 4.500 προσθέτοντας, «Αν η Τσεκά κατηγορηθεί για κάτι δεν θα είναι για υπερβολικό ζήλο σε εκτελέσεις».
Αλλά τα αρχεία της Τσεκά, παρά τις προφανείς ανακρίβειες, δείχνουν ένα νούμερο πιο πάνω από τις 10.000. Μερικοί παλαιοί κομματικοί όπως οι Αλεξ. Ολμίνσκι και Πετρόφσκι (κομισάριος των Εσωτερικών) και νεότεροι όπως οι Μπουχάριν και Κάμενεφ, ζήτησαν στις 25/10/1918 να περιοριστεί «ο υπερβολικός ζήλος ενός οργανισμού [=Τσεκά] γεμάτου με εγκληματίες, σαδιστές κι έκφυλους από τους λούμπεν προλετάριους [= τα καθάρματα της κατώτερης τάξης]». Μα υπερίσχυσαν τα φανατικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής – Στάλιν, Sverdlov, Trotski, Yakov και βέβαια ο Λένιν που είπε πως η Τσεκά κατηγορείται άδικα από «μερικούς διανοούμενους… ανίκανους να κοιτάξουν το θέμα του τρόμου σε πλατύτερη προοπτική».
3. Ας μείνουμε όμως με τον αριθμό του Λάτσις 4.500 για το δεύτερο μισό του 1918, δηλαδή έξι μόνο μήνες.
Σε 90 έτη (1825-1917) ανήλεης, όπως ισχυρίζονται οι κομμουνιστές, τσαρικής καταπίεσης εκτελέστηκαν για πολιτικά ζητήματα 6.321 (σύμφωνα με πηγές του 1907 και 1913 ενώ μεταγενέστεροι ιστορικοί κατεβάζουν τον αριθμό σε 3.760).
Η κομμουνιστική προπαγάνδα ψεύδεται χειρότερα και από τον Γκέμπελς του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία.
Προσέξτε τώρα πώς φέρθηκαν οι Μπολσεβίκοι του Λένιν στους εργαζόμενους. Θα εξετάσω μόνο δυο επεισόδια.
4. Στις αρχές του 1919 οι Μπολσεβίκοι εξαπέλυσαν ένα κύμα δίωξης των Μενσεβίκων και άλλων αντιφρονούντων κομμάτων. Η Τσεκά συνέλαβε πάνω από 1.900 μαχητικούς αγωνιστές ως το τέλος του Μάρτη στη Μόσχα, στην Τούλα, στο Σμολένσκ και άλλες πόλεις και είναι άγνωστο πόσοι εκτελέστηκαν τότε.
Στο Πέτρογκραντ οι εργαζόμενοι έδειχναν από τον προηγούμενο χρόνο να αψηφούν τους Μπολσεβίκους που δεν είχαν τηρήσει την υπόσχεση τους για βελτιωμένες συνθήκες ζωής των εργαζομένων με επάρκεια τροφίμων και καλύτερων μισθών. Ταραχές ξεκίνησαν ξανά τον Μάρτη όταν η Τσεκά συνέλαβε κάποια ηγετικά στελέχη των Σοσιαλιστών Επαναστατών συμπεριλαμβανομένης και της Μαρίας Σπυριντόνοβας που ήταν εξαιρετικά δημοφιλής.
10.000 εργάτες στα εργοστάσια Putilov σε γενική συνέλευση καταδίκασαν την πολιτική της κυβέρνησης: «Αυτή η κυβέρνηση είναι δικτατορία της ΚΕ του ΚΚ που διατηρείται στην εξουσία χάρη στη Τσεκά… ». Και ζητούσαν να αρθούν οι περιορισμοί στην ποσότητα τροφίμων που οι εργαζόμενοι μπορούσαν να φέρουν από την επαρχία στην πόλη, να γίνουν ελεύθερες εκλογές των Σοβιέτ (=τοπική αυτοδιοίκηση) και των εργοστασιακών επιτροπών και να απελευθερωθούν οι πολιτικοί κρατούμενοι και ιδίως η Σπυριντόνοβα.
5. Όταν ο ίδιος ο Λένιν πήγε στην Πετρούπολη (12 Μαρτίου) και μαζί με τον Ζινόβιεφ επιχείρησε να μιλήσει στους απεργούς εργαζόμενους, αυτοί τον γιουχάισαν με συνθήματα – «Κάτω οι κομισάριοι και οι εβραίοι»!
Στη Ρωσία, όπως και σε άλλες χώρες, πάντα σιγόβραζε κάτω από την επιφάνεια των κοινωνικών σχέσεων ένας αντισημιτισμός. Τώρα αναδυόταν ορμητικά καθώς πολλοί Μπολσεβίκοι ήταν εβραίοι: Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Ράικοφ, Ράντεκ, Τρότσκι και πολλοί άλλοι. Στον νου των απλοϊκών εργατών ταυτίζονταν οι έννοιες «μπολσεβίκος» και «εβραίος».
Στις 16 του μήνα, αποσπάσματα της Τσεκά εισέβαλαν στα εργοστάσια εξουδετερώνοντας τους λιγοστούς οπλισμένους φρουρούς-εργάτες και συνέλαβαν 900. Στις επόμενες μέρες 200 από αυτούς εκτελέστηκαν δίχως δίκη – κάπου 50χλμ έξω από την Πετρούπολη. Όλοι οι εργαζόμενοι απολύθηκαν κι επαναπροσλήφθηκαν αφού υπέγραψαν δήλωση μετάνοιας ότι εξαπατήθηκαν από αντεπαναστάτες ταραχοποιούς ηγέτες.
6. Την ίδια εποχή, άνοιξη 1919 μετά από έναν σκληρό χειμώνα, στο Astrakhan, στις εκβολές του Βόλγα, οι εργαζόμενοι κήρυξαν γενική απεργία και το 45ο Σύνταγμα Πεζικού αρνήθηκε να πυροβολήσει τους απεργούς που διαδήλωναν για λόγους οικονομικούς και πολιτικούς όπως στην Πετρούπολη. Οι πεζικάριοι έσμιξαν με τους εργάτες και κατέλαβαν τα γραφεία του κόμματος σκοτώνοντας μερικά στελέχη.
Αποσπάσματα της Τσεκά ανακατάλαβαν την πόλη και οι φυλακές γέμισαν με κρατούμενους εργάτες και στρατιώτες. Σε τρεις μέρες (12-14 Μαρτίου) 2.000 με 4.000 άτομα τουφεκίστηκαν ή ρίχτηκαν δεμένοι με βαρίδια στον Βόλγα και πνίγηκαν.
Μετά οι Τσεκάδες έστρεψαν το μένος τους στα μέλη της μπουρζουαζίας και αφού λεηλάτησαν τα σπίτια τους, δολοφόνησαν 600 με 1.000 πολίτες.
Τέτοια ήταν η φροντίδα των Μπολσεβίκων για τους προλετάριους.
Πολλοί απολογητές του φασιστικού καθεστώτος έχουν πει πως δεν γίνεται να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά! Σωστό! Μα ο Vladimir Bukovsky, αντιφρονών που εξορίστηκε το 1976 στη Δύση, απάντησε πως δεν έχει γνωρίσει σοβιετικούς εργαζόμενους που να γεύτηκαν την ομελέτα!
