Ο αιγυπτιακός πολιτισμός βλάστησε απότομα γύρω στο 3000 πκε χωρίς να έχει προϋπάρξει κάποια προφανής ανάπτυξη από βασικά στοιχεία. Μια πολύ αργή ανάπτυξη γεωργίας άρχισε το 5000 πκε. Το 3500 παρουσιάζονται αγροτικές κοινότητες στην εύφορη κοιλάδα του Νείλου – όπως στη Μεσοποταμία στους ποταμούς Ευφράτης και Τίγρης και στη Β-Δ Ινδία στους ποταμούς Indus & Sarasvati. Στην Αίγυπτο η χώρα ενοποιήθηκε στο 3100-3000 ως Βασίλειο της Άνω και Κάτω (Νότιας και Βόρειας!) Αιγύπτου υπό τον Narmer, της Πρώτης Δυναστείας στο Παλαιό Βασίλειο.
Το Νέο Βασίλειο άρχισε με την 18η Δυναστεία (που συμπεριλαμβάνει την Hatshepsut, τον Thuthmose Γ΄, τον Akhenaten και τη Nefertiti, τον Tutankhamun και τον Ramses Β΄- γύρω στο 1550 πκε. Τότε αναδύθηκε ως διεθνής υπερ-δύναμη.
Το 1758 οι Hyksos (ξένοι αφέντες) κατάλαβαν την Αίγυπτο αφού εγκαταστάθηκαν αρχικά στο Δέλτα του Νείλου. Πρωτεύουσα τους ήταν η Avaris αφήνοντας τη ντόπια κυβέρνηση στη Θήβα ως υποτελή. Αυτοί έφεραν το άρμα με άλογα και το τόξο.
Μισό αιώνα νωρίτερα οι Αιγύπτιοι είχαν το περίφημο Khopesh καμπυλωτό σαν δρεπάνι σπαθί 50-60 εκατοστά, φτιαγμένο από οψιδιανό (στέρεη λάβα), μετά χαλκό και στο Νέο Βασίλειο από σίδηρο.
Μόνο η εξωτερική άκρη ήταν ακονισμένη και κοφτερή. Πρωτοαναφέρεται στη Στήλη των Γυπών του 2500 στη Μεσοποταμία. Ήταν ένα τρομερό όπλο στη μάχη σώμα με σώμα. Ο πολεμιστής το χρησιμοποιούσε για να σκίσει το σώμα (πόδι, χέρι, ώμο) του αντιπάλου ή για να απομακρύνει την ασπίδα του και να χτυπήσει το στήθος του με άλλο όπλο.
Γι’ αυτό λέγεται από μερικούς ιστορικούς “Το σπαθί που σφυρηλάτησε την αιγυπτιακή αυτοκρατορία.” Οι Χίξος το είχαν στον οπλισμό τους. Και έπαψε να χρησιμοποιείται γύρω στο 1300. Μα ήταν πάντοτε βασιλικό έμβλημα.
Παρόμοιο τρομερό όπλο ήταν η σπάθα Macuahuitl των Αζτέκων. Οι δυο άκρες του είχαν στερεωμένες μικρές λεπίδες οψιδιανών και είχε μήκος 90 ως 122 εκατοστά με στέρεα ξύλινη λαβή.
Είναι άγνωστο πότε το επινόησαν οι πολεμιστές της Μεσοαμερικής. Οι Αζτέκοι απλώς το χρησιμοποίησαν σε μεγάλη έκταση.
Παρότι μπορούσε να σκίσει το στήθος ή να κόψει το κεφάλι, οι πολεμιστές το χρησιμοποιούσαν περισσότερο για να κόψουν δάχτυλα ή να τραυματίσουν ώστε να αιχμαλωτίσουν σκλάβους και θύματα για θυσίες.
Στον οπλισμό τους είχαν βέβαια και άλλα όπλα: ασπίδα, σφεντόνα, ακόντιο και τόξο. Αλλά το macuahuitl ήταν το ποιο φοβερό τους όπλο. (Μόνο ένα τέτοιο διασώθηκε κι έφτασε στη Μαδρίτη μα κάηκε μαζί με την αποθήκη όπου φυλασσόταν.)
