Το πρόβλημα είναι η έλλειψη σταθερών αρχών σε εκδότες (που μάλλον προωθούν κάποιο κόμμα και κάποια ιδεολογία που τους συμφέρει), σε αρχισυντάκτες και σε δημοσιογράφους. Ας μην κρυβόμαστε: παντού κυριαρχεί το συμφέρον, το προσωπικό συμφέρον – λίγο ή πολύ!
1. Τον μήνα Οκτώβριο δημοσιεύθηκαν ορισμένα άρθρα στην Καθημερινή που εστιάζουν στις αδυναμίες της ελληνικής δημοσιογραφίας. Κανένα δεν τόλμησε να εστιάσει όμως στη ρίζα της κακοδαιμονίας. Σε όλα υπάρχει μια υποδόρια προσπάθεια να αθωώσει τελικά τον δημοσιογράφο, έστω και αν παρουσιάζονται στοιχεία πολλά και καταδικαστικά.
Στις 5/10/22 η Μαρία Κατσουνάκη έγραψε το «Εμείς, δημοσιογράφοι και αναγνώστες», ένα ωραίο, αναλυτικό αρθράκι όπου μας πληροφορεί πως το iMEdD, ένας μη κερδοσκοπικός δημοσιογραφικός οργανισμός, βρίσκει πως το 74% του κοινού έχει «λίγη ή καθόλου εμπιστοσύνη στους δημοσιογράφους». Αυτή η διαπίστωση δεν σημαίνει πολλά. Διότι χρειάζονται άλλες λεπτομέρειες για τη σύσταση του κοινού (ώριμοι/νέοι, αμόρφωτοι/μορφωμένοι, κ.λπ.) και τη σύσταση των δημοσιογράφων (εφημερίδες, περιοδικά, τιβί, ράδιο, διαδίκτυο κ.λπ.). Διότι σε κάθε είδος ισχύουν διαφορετικά κριτήρια. Η δημοσιογράφος επικαλείται όμως «το άγχος» ως κοινό παρονομαστή και στους αναγνώστες/ακροατές και στους δημοσιογράφους. Αυτό δεν είναι καμιά ουσιαστική (μα μάλλον φανταστική) αιτία για κακή δημοσιογραφία ή ευρύτερο κοινό. Στη συνέχεια αναφέρει, πολύ ορθά, την υπερβολή και το ψέμα που περνούν, και από τους δημοσιογράφους και τους εκδότες-αφέντες τους και διάφορες μάζες ως «ειδήσεις». Μετά φέρνει στη συζήτηση και «σύγχυση».
Το πρόβλημα είναι η έλλειψη σταθερών αρχών σε εκδότες (που μάλλον προωθούν κάποιο κόμμα και κάποια ιδεολογία που τους συμφέρει), σε αρχισυντάκτες και σε δημοσιογράφους. Ας μην κρυβόμαστε: παντού κυριαρχεί το συμφέρον, το προσωπικό συμφέρον – λίγο ή πολύ!
2. Παίρνω δυο απλά δείγματα κακής δημοσιογραφίας παρότι και τα δυο πρόσωπα έχουν συχνά παρουσιαστεί με άρθρα τους εδώ στη Βίγλα.
Στις 4/11/22 ο αγαπητός Ν. Κωνσταντάρας στο «Τελευταία ευκαιρία – χωρίς τέλος» εξετάζει την αισχρότητα της «τακτοποίησης» των αυθαιρέτων. Η κριτική του είναι πολύ ευγενική μα ανελέητη προς όλες τις κατευθύνσεις, κυβερνήσεις και πολιτικές (=κομματικές) παρατάξεις. Κι εδώ δείχνει την αθεράπευτη συνήθεια των κυβερνήσεων να ενθαρρύνουν παραβατικότητες σε βάρος πάντα των έντιμων πολιτών (μα ηλιθίων) που τηρούν ευλαβικά τους νόμους και ψηφίζουν ξανά τους ίδιους απατεώνες στη Βουλή. Γράφει όμως για το κράτος «από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας του» (δεκαετία 1830) να έχει «αδυναμία να συντάξει κτηματολόγιο».
Δεν υπήρχε καμιά «αδυναμία» τότε όπως δεν υπάρχει καμία αδυναμία σήμερα που η διαδικασία τραβά δεκαετίες! Το είχε ξεκινήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1976, μα στη συνέχεια σκόνταφτε στην απροθυμία των άλλων να το προωθήσουν!
Υπήρχε και υπάρχει απροθυμία – έλλειψη κρατικής βούλησης!
Ενώ επίσης ο Ν. Κωνσταντάρας πολύ ορθά αναφέρει το «οργανωμένο έγκλημα εναντίον του περιβάλλοντος» δεν ταυτίζει τις σκόπιμες παραλείψεις κυβερνήσεων (για ψηφοθηρία) με οργανωμένα κρατικά εγκλήματα!
3. Το δεύτερο παράδειγμα είναι ο Αλέξης Παπαχελάς, διευθυντής της Καθημερινής. Πρόκειται για το άρθρο του «Σε επικίνδυνο αδιέξοδο ο πόλεμος με την Ουκρανία» (2.11.22), όπου ξαφνικά, όπως ορισμένοι Ευρωπαίοι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ.) που άρχισαν να κρυώνουν πριν τον χειμώνα, θέλει συμβιβασμό μεταξύ «πεισματάρη» Ζελένσκι και Πούτιν.
Γράφει – «κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να περιμένει ότι ο Πούτιν θα αυτοκτονήσει πολιτικά, και όχι μόνο, ενδεχομένως, επιστρέφοντας στα σύνορα του περασμένου Φεβρουαρίου». Μα πρώτα–πρώτα ο Ζελένσκι απαιτεί και την Κριμαία, δηλ. επιστροφή στα σύνορα πριν τον Φεβρουάριο 2014! Μετά, γράφει πως «Οι Ευρωπαίοι φοβούνται για τις εσωτερικές εξελίξεις (…). Η ακρίβεια και το γεγονός πως οι εικόνες φρίκης … έχουν οδηγήσει σε μια κούραση με τον πόλεμο». Εδώ η σύνταξη έχει εσκεμμένη ασάφεια. Διότι σχεδόν όλες οι βόρειες χώρες, λαοί και κυβερνήσεις (Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία) και κεντρικές (Αυστρία, Τσεχία, Σλοβακία, Ρουμανία), υποστηρίζουν πλήρως την Ουκρανία και θέλουν να ηττηθούν απόλυτα οι Ρώσοι.
Ποιοι έχουν κουραστεί; Άνθρωποι σαν τον ίδιο τον Παπαχελά, ίσως; Μήπως άνθρωποι δίχως αρχές; Οπωσδήποτε ηγέτες που φοβούνται πως θα χάσουν την εξουσία (όπως Μακρόν, Σολτς, Μπάιντεν στις ΗΠΑ κ.λπ.), δηλαδή ηγέτες δίχως αρχές!
Τα ίδια έλεγαν κι έγραφαν για τον Τσώρτσιλ που δεν υποχωρούσε να συμβιβαστεί με τον Χίτλερ.
Αυτοί οι ασυμβίβαστοι έχουν αρχές!
