Mε το γάμο της Ισαβέλλας και του Φερδινάνδου, που ήταν ακόμα παιδιά όταν ενώθηκαν τα βασίλειά τους, δημιουργήθηκε μια νέα και ισχυρή χώρα.
Η σύγχρονη Ισπανία μεγάλωσε από την ένωση της Ισαβέλλας της Καστίλης και του Φερδινάνδου της Αραγονίας το 1469. Αλλά όχι δίχως τις νικηφόρες μάχες των χριστιανών εναντίον των μουσουλμάνων κατακτητών (γνωστών ως Moor = Μαυριτανοί) και την απελευθέρωση της Γρανάδα, Νοέμβριος 1491. Σωστό ή λάθος, η περίοδος των 42 εκείνων ετών (που όμως άρχισε νωρίτερα) λέγεται Reconquista – η Ανακατάληψη των εδαφών από τους Ευρωπαίους κατοίκους της Ιβηρικής χερσονήσου.
Σε αντίθεση με τους σημερινούς βασιλιάδες, προέδρους και πρωθυπουργούς, που (οι δυο τελευταίοι στα δημοκρατικά καθεστώτα) εκλέγονται από τον λαό ως ηγέτες του έθνους, οι παλαιοί ηγέτες κατέβαιναν αυτοπροσώπως στη μάχη και κάποτε αιχμαλωτίζονταν, τραυματίζονταν ή πέθαιναν. Οι σημερινοί απλώς συζητούν κι αποφασίζουν χωρίς να έχουν πείρα πολέμου (ή πραγματική σύνδεση με το έθνος). Γι’ αυτό και η Ευρώπη κατολισθαίνει προς παρακμή και βαρβαρότητα .
Η σημερινή Ευρώπη έτσι όπως είναι, με την αργόρυθμη κατολίσθησή της μα και τη μοναδική κληρονομιά πολιτισμού της που την έκανε μεγάλο κέντρο κουλτούρας και επιστημονικής και οικονομικής ανάπτυξης, οφείλει την ύπαρξή της στη σθεναρή αντίσταση των Βρετανών κατά του Χίτλερ (2οςΠαγκόσμιος Πόλεμος) και σε πολλές άλλες αξιόλογες μάχες κυρίως κατά των ορδών των μουσουλμάνων.
Η τελευταία μεγάλη και καθοριστική μάχη ήταν εκείνη της Βιέννης, 1683, όταν ο John III Sobietski, βασιλιάς της Πολωνίας, ήρθε με τους φτερωτούς ιππότες του και σταμάτησε την προέλαση των άγριων Οθωμανών.
Πολύ νωρίτερα, το 732, ο Γάλλος Charles Martel (παππούς του Καρλομάγνου 748-814) με 20.000 Φράγκους και Βουργουνδούς (ή Ακουιτανούς) σταμάτησε τους Μαυριτανούς (30.000) σε άλλη καθοριστική μάχη κάπου ανάμεσα στην Τουρ (Tours) και Πουατιέ (Poitiers), στη δυτικοκεντρική Γαλλία κι εμπόδισε την ισλαμοποίηση της δυτικής Ευρώπης. Ο ηγέτης των Μουσουλμάνων Αλ Ραχμάν σκοτώθηκε καθώς οι βαριά οπλισμένοι καβαλάρηδες και οι πεζικάριοί του υποχωρούσαν άτακτα πίσω από τα Πυρηναία όρη εγκαταλείποντας τη νότια Γαλλία. Οι Ομαγιάδες Άραβες δεν ξαναγύρισαν μετά από το καθοριστικό σφυροκόπημα και ο Κάρολος πήρε την επωνυμία Martel που σημαίνει «σφυρί» (βλ. Ισ144).
Άλλη καθοριστική μάχη ήταν εκείνη του Navas de Tolosa, 1212 (βλ. Ισ382), όπου τρεις χριστιανοί βασιλιάδες (Alfonso 8ος της Καστίλης, Sancho 7ος της Ναβάρας και Πέτρος 2ος της Αραγονίας), μήνα Ιούλιο, εκδίωξαν από την Κόρδοβα τους Μαυριτανούς του Χαλιφάτου Ahmodad.
Πέρασαν 700 έτη από τη μάχη του Πουατιέ και 280 από εκείνη του Navas de Tolosa ωσότου οι αναγεννηθέντες, ακμάζοντες Ισπανοί έβαλαν τα θεμέλια της ένωσης της μεγάλης χώρας και της ελευθερίας της από τους Μαυριτανούς. Όλο αυτό το διάστημα διάφορα, συνήθως μικρά, βασίλεια στις ορεινές περιοχές πολεμούσαν τους Μαυριτανούς είτε για να ανακτήσουν είτε για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους.
Μόνο με το γάμο της Ισαβέλλας και του Φερδινάνδου, που ήταν ακόμα παιδιά όταν ενώθηκαν τα βασίλειά τους κι έτσι δημιουργήθηκε μια νέα και ισχυρή χώρα, ικανή με τη συμμαχία άλλων χριστιανών να επιτεθεί και να εκδιώξει τους Μουσουλμάνους.
Κι αυτό έγινε τις επόμενες δυο δεκαετίες: μάχη μετά από νικηφόρα μάχη, μόνο η Γρανάδα στα νότια είχε απομείνει στην κατοχή του Ισλάμ. Τον Νοέμβριο 1491 οι χριστιανοί που πολιορκούσαν επί 8 μήνες τους Μαυριτανούς επιτέλους τους ανάγκασαν να παραδοθούν και οι εχθροπραξίες έπαψαν. Οι όροι που επιβλήθηκαν στους ισλαμιστές κατοίκους ήταν γενναιόδωροι. Είχαν ελευθερία λατρείας κι απαγορεύονταν οι καταναγκαστικοί προσηλυτισμοί.
Μα οι καλές συνθήκες κράτησαν λίγους μήνες μονάχα. Τον Ιούλιο 1492, οι χριστιανοί, που ήταν χριστιανοί μόνο κατ΄ όνομα με την πιο ρηχή έννοια της χριστιανοσύνης, και είχαν αρχίσει τις διώξεις όχι μόνο των ισλαμιστών, καθώς θυμόντουσαν τη δική τους πρότερη καταπίεση, μα και των Εβραίων, τώρα εκδίωξαν τους Εβραίους.
Δέκα έτη αργότερα ο Ρωμαιοκαθολικισμός έγινε αναγκαστικός έτσι που μουσουλμάνοι κι Εβραίοι έπρεπε να ασπασθούν τον χριστιανισμό ή να φύγουν. Υπήρχε, βέβαια, και η Ιερά Εξέταση με τα δικά της δεινά.
Ισλαμιστές και χριστιανοί μονοθεϊστές είχαν, φαίνεται, την καταπίεση βαθιά ριζωμένη στη νοοτροπία τους.
