1. Οι Ναΐτες ήταν Ιππότες του Ναού γνωστοί και ως «Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα» Pauperes Commilitones Christi Templique Solomonici.
Ξεκίνησαν με αρχηγείο ή έδρα το παλάτι του Φράγκου Βασιλιά της Ιερουσαλήμ Baldwin II, στο Όρος του Ναού μέσα στην πόλη όπου, πιστευόταν, ήταν θαμμένα τα ερείπια του Ναού του Σολομώντα ο οποίος είχε κατεδαφιστεί και ξανακτιστεί αρκετές φορές μα καταστράφηκε τελικά από τους Ρωμαίους.
Εννιά ιππότες με αρχηγό τον Ούγκο ντε Πάιν (de Payns), υποτελή του Ούγκο, κόμητα της Καμπανίας, ζήτησαν από τον βασιλιά και τον πατριάρχη της Ιερουσαλήμ το 1118 να δημιουργήσουν ένα τάγμα παίρνοντας τον όρκο πενίας, αγνότητας και υπακοής. Θα υπηρετούσαν τον Θεό προσφέροντας προστασία στους χριστιανούς προσκυνητές που πήγαιναν στους Άγιους Τόπους μα συχνά δέχονταν επιθέσεις από τους Μουσουλμάνους.
2. Γρήγορα το τάγμα μεγάλωσε και πλούτισε καθώς πολλοί τιτλούχοι γίνονταν μέλη στην Ευρώπη χωρίς κατ’ ανάγκη να πάνε στην Παλαιστίνη.
Ο ίδιος ο κόμης της Καμπανίας έγινε μέλος και ο Άγιος Βερνάρδος του Κλερβό (Clairvaux) τους υποστήριζε θερμά. Έτσι οι Ναΐτες απέκτησαν φήμη, πλούτο και δύναμη με καλό σχεδιασμό, με υπομονή και με τις διασυνδέσεις τους.
Ήταν μια στρατιωτική θρησκευτική οργάνωση μα πολλά μέλη στην Ευρώπη ασχολούνταν με την αυξανόμενη περιουσία τους και με χρηματικές συναλλαγές.
Το 1147 απέκτησαν το αποκλειστικό δικαίωμα να φορούν τον ερυθρό σταυρό στους ώμους και στο στήθος του λευκού χιτώνα που έγινε η στολή τους.
Κάθε χώρα είχε τον Μάγιστρο (Magister: ηγέτης) του ντόπιου τάγματος και όλα ελέγχονταν από τον Μεγάλο Μάγιστρο. Υπήρχαν δε 4 κατηγορίες μελών: οι Ιππότες με βαρύ οπλισμό· οι υπαξιωματικοί με πιο ελαφρύ οπλισμό· οι κτηματίες και βοηθοί τους που διαχειρίζονταν την ακίνητη περιουσία τους και τις τραπεζικές δραστηριότητες που τους εξασφάλισαν μεγάλο χρηματικό πλούτο· οι ιερωμένοι στρατιωτικοί που κάλυπταν τις πνευματικές τους ανάγκες.
3. Το 1147 επίσης απόδειξαν την αξία τους οι Ναΐτες όταν βοήθησαν το στράτευμα των Γάλλων υπό τον Λούη VII (και τα κατάλοιπα των Γερμανών υπό τον βασιλιά Κόνραντ) να νικήσουν τους Μουσουλμάνους πρόσκαιρα στη 2η Σταυροφορία.
Αυτό έγινε στη Λαοδικεία (στον ποταμό Λύκο) στη Φρυγία, νοτιοδυτική σημερινή Τουρκία. Ο Λούη αποδείχθηκε ανάξιος καθώς εγκατέλειψε τον στρατό του και πήγε στους άγιους Τόπους. Μα ο Διοικητής του de Barres, που είχε μαζί του 300 Ναΐτες, αναδιοργάνωσε τον στρατό σε ομάδες 50 πολεμιστών με Ναΐτη Ιππότη αρχηγό.
Το τάγμα αναπτύχθηκε σε μεγάλη δύναμη. Στο απόγειο της δύναμής του προς το τέλος του 13ου αιώνα οι Ναΐτες αριθμούσαν περίπου 20.000 μέλη μα μόνο 2.000 ήταν πραγματικοί ιππότες και μόνο μικρός αριθμός από αυτούς πολεμούσε στη Μέση Ανατολή.
4. Στο μεταξύ στην Αίγυπτο αναδείχτηκαν οι Μαμελούκοι (στρατιώτες δούλοι τουρκικής καταγωγής = μαμλούκ) που ίδρυσαν (1250) το Σουλτανάτο τους από την Αίγυπτο ως τη νοτιοανατολική Τουρκία το οποίο διήρκεσε ως το 1517 οπότε απορροφήθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν από την Ανατολική και Κεντρική Ασία οι Μογγόλοι που εξόντωσαν τους Ασασίνους (1256) και κατέλαβαν τη Βαγδάτη με μεγάλη σφαγή (1258).
Μα οι Μαμελούκοι νίκησαν τους Μογγόλους οριστικά στο Ayn Jalut (1260) και κατέλαβαν την περιοχή που κατείχαν οι Αγιουβίδες του Σαλαντίν νωρίτερα.
Το 1189 ο ηγέτης Kalaun κατέλαβε την Τρίπολη αποφασισμένος να κυριαρχήσει σε όλη την περιοχή εκδιώχνοντας τους Ευρωπαίους χριστιανούς. Πέθανε μα ο γιος του al-Asraf ήταν ακόμα πιο αποφασισμένος και το 1191 κατέλαβε την Άκρα, το τελευταίο οχυρό των Χριστιανών, το λιμάνι κλειδί για το Λεβάντε.
Ήταν καθήκον των Ναϊτών να προστατεύσουν την Άκρα μα ο Μάγιστρός τους William de Beaujeu σκοτώθηκε στην πολιορκία και οι 1.000 περίπου Ναΐτες ιππότες σφαγιάστηκαν.
Αυτό σηματοδότησε το τέλος του τάγματος αφού η περιοχή όλη έπεσε στα χέρια των Μαμελούκων.
5. Το 1307 ο Φίλιππος IV της Γαλλίας επιτέθηκε σε όλα τα τάγματα των Ναϊτών στη Γαλλία και συνέλαβε όλους όσους βρήκε – Ιππότες, υπαξιωματικούς και ταμίες. Τους κατηγόρησε, με τον Πάπα Κλήμη V, από ειδωλολατρία ως ομοφυλοφιλία. Πολλοί βασανίστηκαν ή/και κάηκαν στην πυρά.
Το 1312 το τάγμα διαλύθηκε με απόφαση παπικής Συνόδου και όλη η περιουσία που δεν είχε σφετεριστεί ο Φίλιππός πέρασε στους αντίζηλους Ιωαννίτες ιππότες.
Το 1314 κάηκε στην πυρά ο Μέγας Μάγιστρος ντε Μολέ. Έτσι θριάμβευσε πάλι ο ιερός εκκλησιαστικός χριστιανισμός με την απληστία του.
