Μ88. Ζαχαριάδης και Στάλιν (Β’)

1. Στο προηγούμενο άρθρο έδειξα πόσο έντονα είχε επιδοθεί στην κολακεία του Στάλιν ο Νίκος Ζαχαριάδης. «Ο σύντροφος Στάλιν ήταν ο πρώτος που είδε και ο πρώτος που συνέλαβε τα αντικειμενικά προτσές, τα επεξεργάστηκε αντικειμενικά – θεωρητικά και τα έβαλε μπροστά στο κόμμα… Εδώ εκδηλώνεται η δύναμη της σταλινικής μεγαλοφυΐας»!

Όπως κάθε αυλοκόλακας, ο Ν. Ζαχαριάδης επιδίωκε την εύνοια του Άρχοντα. Μα ταυτόχρονα θαύμαζε τον αυταρχισμό και τη σκληρότητα του και προσπαθούσε να τον μιμηθεί σε όλα.

Ο Ν. Ζαχαριάδης δεν είχε την απόλυτη εξουσία στην Ελλάδα όπως ο Στάλιν στη Ρωσία. Έτσι δεν μπόρεσε να εφαρμόσει φανερά και σταθερά σε μεγάλη κλίμακα την μακιαβελική πρακτική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και να κάνει σαρωτικές αλλαγές στις δομές της Πολιτείας θυσιάζοντας εκατομμύρια πολιτών σε αγροτοκτηνοτροφικές και βιομηχανικές μεταρρυθμίσεις. Μα δεν δίστασε να εξοντώσει συντρόφους που αμφισβήτησαν το «αλάθητο» του ή υποψιαζόταν πως εποφθαλμιούσαν τη θέση του στο ελάχιστο.

2. Ο Στάλιν ελίχθηκε με μαεστρία στη μάχη για τη διαδοχή στη θέση του Γεν. Γραμμ. και απόλυτου αφέντη στο κόμμα και στη χώρα. Οικοδόμησε συμμαχίες που στη συνέχεια τις αγνοούσε γκρεμίζοντας εσωκομματικούς αντιπάλους που αμφισβητούσαν τη «σοφία» του και φτιάχνοντας καινούργιες. Το μόνο που πργματικά τον ενδιέφερε ήταν να συγκεντρώσει στα χέρια του απόλυτη εξουσία.

Αρχικά συμμάχησε με τους Ζηνοβίεφ, Καμένεφ, και Μπουχάριν εναντίον του Τρότσκι και τον εξουδετέρωσε αναγκάζοντάς τον να διαφύγει σε εξορία – όπου αργότερα τον δολοφόνησαν οι σταλινικοί μπράβοι, 1940. Μετά συμμάχησε με τον Μπουχάριν και διάφορους όπως οι Πιατακόφ, Πρωμπραζίνσκι και Ρίκοβ εξουδετερώνοντας τους Ζηνοβίεφ, Καμένεβ και άλλους. Ομοίως συμμάχησε μετά με τους Μολότοφ, Καγκάνοβιτς και Βορασίλοφ ενάντια στους Μπουχάριν, Ρίκοβ, Τόμσκι και άλλους συντρόφους.

Εκτός από τους τελευταίους τρεις, οι άλλοι εκτελέστηκαν στα έτη 1936-38. Μαζί και οι αρχηγοί της Μυστικής Αστυνομίας (NKVD) Γιαγκόντα και Γέζοβ που έδωσαν τη θέση τους στον Λ. Μπέρια.

3. Ο Ν. Ζαχαριάδης δεν επιδόθηκε σε εκτελέσεις τέτοιας κλίμακας, μα ακολούθησε τις τακτικές του Στάλιν κάνοντας και διαλύοντας συμμαχίες για να διατηρεί την πρωτοκαθεδρία και απόλυτη εξουσία στο κόμμα.

Στην περίοδο 1933-36 είχε συμμάχους τους Ιωαννίδη και Μιχαηλίδη κι έδιωξε από το κόμμα τον Ασημίδη (=Γ. Κωνσταντινίδη).

Το 1939 συμμαχεί με τον Παρτσαλίδη στις φυλακές της Κέρκυρας ενάντια στον Νεφελούδη και μερικούς άλλους.

Με την επάνοδό του το 1945 προσπαθεί να εδραιώσει νέα συμμαχία με τους Νεφελούδη(!), Ιωαννίδη και Παρτσαλίδη κατά του Γ. Σιάντου (Γεν. Γραμμ. 1941-45) μα δεν τα καταφέρνει. (Ο Σιάντος πέθανε λίγο αργότερα και ο Ν. Ζαχαριάδης που είχε αναδείξει νέους δικούς του αποκηρύσσει τον Σιάντο ως «χαφιέ»!)

4. Αργότερα, με τη συμμαχία των Μπαρτζιώτα, Γούσια και Βλαντά, εκδιώχνει τους Πλουμπίδη, Καραγιώργη, Παρτσαλίδη και Ιωαννίδη βαπτίζοντας τους υπόπτους, οπορτουνιστές, αντισοβιετικούς, προβοκάτορες κλπ.

Ο συνιδρυτής του ΕΑΜ και πρωτοκλασάτος του ΚΚΕ Αποστολόπουλος διαγράφεται ως προδότης.

Ο Θανάσης Χατζής Γεν. Γραμμ. του ΕΑΜ (1941-4) στέλνεται με φαντασιακές κατηγορίες σε εξορία στη Σιβηρία.

Ο Παρτσαλίδης, διάδοχος Γεν. Γραμμ. του ΕΑΜ, διαπομπεύεται βάρβαρα και στέλνεται σε εργοστάσιο βαρελιών στη Σοβιετία «να αποκτήσει προλεταριακή ψυχολογία».

Ο Μ. Βαφειάδης, βέρος κομμουνιστής, μα πατριώτης, που κατά κάποιο τρόπο έσωσε την Θεσσαλονίκη από τους Σλαβομακεδόνες πριν τα Δεκεμβριανά κι έγινε μετά αρχιστράτηγος του ΔΣΕ, παύτηκε κι εστάλη στη Σοβιετία για «θεραπεία».

Τη θέση του Βαφειάδη την πήρε ο Γούσιας που, όμως, όπως ο Ν. Ζαχαριάδης ομολόγησε αργότερα, ήταν «άλλο λάθος»!

5. Ο αγώνας δεν ήταν μόνο ενάντια στον φασισμό και τον καπιταλισμό, τους Άγγλους και τους Αμερικάνους, ήταν επίσης ενάντια στους συντρόφους που έμοιαζαν απειλητικοί.

Τόσοι πολλοί υπέφεραν ή κι εκτελέστηκαν, ενώ το «ορθόδοξο» ΚΚΕ συνεχίζει να μιλά για λενινιστική διαλεκτική και να ζει και να δρα στον φαντασιακό του κόσμο των «αγώνων» όπου πρωταγωνιστούν οι μπρατσάκηδες του ΠΑΜΕ και άλλοι αγκιτάτορες του συνδικαλισμού, σαν να μην έχει καταρρεύσει ανεπανόρθωτα ο σαθρός σοσιαλισμός της Σοβιετίας και, βέβαια, ο δικός τους.