Μ77. Η πραγματική τραγωδία του Άρη

1. Πολλά έχουν γραφτεί για το αριστερό έμβλημα της Αντίστασης, τον Άρη Βελουχιώτη, ψευδώνυμο του Αθανασίου Κλάρα (1905-1945), που πρωτοπαρουσιάστηκε στην ύπαιθρο ως ταγματάρχης πεζικού!

Λέγεται πως στις αρχές Μαρτίου 1945 στην Πλατεία Τρικάλων στάθηκε ο Άρης στη μέση κύκλου από 100 και πλέον αντάρτες. Όλοι έμοιαζαν σαν να τους είχε χτυπήσει αλλοφροσύνη και οργή. Και ο Άρης φώναξε (προς την ηγεσία του ΚΚΕ;) «Να έρθουν εδώ και να μου πουν. Αν η Σοβιετική Ένωση μας είπε να κάμουμε τον Δεκέμβρη, γιατί δεν μας βοήθησε;!;! Και αν δεν μας είπε, γιατί τον κάμαμε;!»

Η Συμφωνία της Βάρκιζας είχε υπογραφεί, ο ΕΛΑΣ είχε παραδώσει τα (πιο άχρηστα) όπλα του και είχε διαλυθεί, μα ο Άρης με μερικούς συναγωνιστές ξαναβγήκε στα βουνά για να εκδιώξει τους νέους δυνάστες, τους Βρετανούς και τους Έλληνες κυβερνήτες. Το ΚΚΕ, σε μια νέα πράξη ανανδρίας και μικρότητας τον κατηγόρησε για ύποπτο οπορτουνισμού (συνηθέστατη κατηγορία) και τον Ιούνιο τον απέβαλε από μέλος του. Στις 15 Ιουνίου ο Άρης ή αυτοκτόνησε ή χτυπήθηκε από σφαίρα των διωκτών του στη Μασούντα, περιοχή του Αχελώου.

2. Η κραυγή αγωνίας και απόγνωσης δεν είναι αδικαιολόγητη. Κάθε λογικός άνθρωπος θα ήθελε να ακούσει μια λογική απάντηση στα δυο ερωτήματα.

Μόνο που εύκολη απάντηση δεν υπάρχει. Πρέπει να ψάξεις να τη βρεις και ο Άρης και οι συναγωνιστές του δεν μπορούσαν να ψάξουν.

Όμως αυτό δεν είναι ολότελα αληθές. Ο Άρης ζούσε ουσιαστικά με την αυταπάτη πως η ΕΣΣΔ θα βοηθούσε το ΕΑΜ να γίνει εξουσία. Άλλοι, στο κέντρο των αποφάσεων όπως ο Σιάντος και ο Ιωαννίδης γνώριζαν πως η ΕΣΣΔ δεν θα βοηθούσε τον Δεκέμβριο 1944, μα δεν το είπαν σε κανέναν.

Η αλήθεια είναι πως ο Άρης μπορεί να ήταν σπουδαίος «καπετάνιος» μα δεν ήταν πολύ οξυδερκής. Η νοημοσύνη του περιοριζόταν από τη σπουδαιότητά του ως καπετάνιου, την προσωπολατρία που δεχόταν από τους πιστούς, τον οργίλο, άξεστο χαρακτήρα του και τη δική του φιλοδοξία να γίνει εξουσία.

Τον Φεβρουάριο 1945 έπρεπε να ήταν γνωστό πια στους πάντες αριστερούς πως ο Στάλιν είχε από το 1941 αφήσει την Ελλάδα στους Βρετανούς και το είχε υπαινιχθεί ή δηλώσει ποικιλότροπα πολλές φορές.

3. Μα, ούτως ή άλλως, ο Άρης ήταν παρών στη Ρεντίνα μαζί με τους Σαράφη και Σαμαρινιώτη (Τζήμα) την άνοιξη 1943. Τότε, καθώς διέλυαν τις άλλες, τις εθνικές ομάδες μη-εαμικών ανταρτών, ήρθαν οι Έντι Μάγιερς και Κρις Γούντχαουζ και τους προειδοποίησαν πως αν συνέχιζαν να το κάνουν αυτό, η Βρετανία «επιφυλάσσει στον εαυτό της το δικαίωμα να αναλάβει τη διεκπεραίωση ορισμένων μέτρων, που θα αποβλέπουν στην αποκατάσταση της νόμιμης τάξης στην Ελλάδα». Και οι Βρετανοί γνώριζαν πως η διακοίνωση αυτή θα μεταβιβαζόταν στη Μόσχα.

Νωρίτερα, το 1944, άνοιξη, όταν ο Ρώσος στρατηγός Τολμπούχιν καθάριζε τα Βαλκάνια κι ένας του λόχος μπήκε στην Μακεδονία, σχεδόν αμέσως αποσύρθηκε. Στο μεταξύ ο Τσόρτσιλ είχε στείλει τον Ήντεν στη Μόσχα με τελεσίγραφο πως αν τα σοβιετικά τμήματα δεν αποσύρονταν από την Ελλάδα, η αντι-χιτλερική συμμαχία θα διασπόταν, η Βρετανία ενδεχομένως θα έκανε ξεχωριστή Συνθήκη Ειρήνης με τη Γερμανία και θα προχωρούσε σε πόλεμο με την ΕΣΣΔ! Την ίδια ώρα ο Μοντγκόμερι κρατούσε σε στρατόπεδα συγκροτημένες τις γερμανικές μονάδες που παραδίνονταν και τον οπλισμό τους έτοιμο σε αποθήκες. Ο Στάλιν ήξερε πως ο Τσόρτσιλ ήταν παλαίμαχος στρατιωτικός και πολιτικός και δεν μασούσε τα λόγια του – και δεν θα άφηνε την Ελλάδα στον κομμουνισμό.

4. Πολύ νωρίτερα, τον Οκτώβριο 1943 ο Ήντεν βολιδοσκόπησε τον Στάλιν στη Μόσχα κι εκείνος είπε πως δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα και δεν επικοινωνεί με το ΕΑΜ.

Αργότερα η Σοβιετική Αποστολή με τους Ποπώφ και Τσερνίτσεφ επικύρωσε την απόφαση της Μόσχας να μην επέμβει στην Ελλάδα.

Τον Μάιο 1944 στη Συμφωνία του Λιβάνου για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας η Σοβιετική Πρεσβεία συνιστούσε στο ΚΚΕ συμμετοχή και στις αρχές Αυγούστου οι Σοβιετικοί πάλι παρενέβησαν 2 φορές σε μεσονύκτιες ώρες στις συνεδριάσεις της ΚΕ του ΚΚΕ συνιστώντας την αποδοχή της Συμφωνίας.

Ο Άρης ή δεν ήξερε ή δεν ήθελε να πιστέψει αυτό που ήξερε και ήξεραν και οι ανώτεροί του στο Κόμμα.

Ο πατερούλης Στάλιν δεν θα βοηθούσε!