1. Σύμφωνα με τον παράνομο τύπο της εποχής 1943-44 η εθνική ενότητα ήταν ήδη πραγματικότητα στην «Ελεύθερη Ελλάδα», δηλαδή στις περιοχές που ήλεγχε πλήρως το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, ή πάνω από ¾ της υπαίθρου. Ο Λαός ήταν αφέντης στην ίδια του τη γη.
Η «ολόψυχη υποστήριξη» (;;) του λαού είχε οδηγήσει σε πλήρη λαϊκή κυριαρχία και εκατοντάδες χιλιάδες (!!) Έλληνες ζουν και δουλεύουν με αρμονία και τάξη, όντας πρωτοπόροι για την ελευθερία της σύνολης χώρας (στο εαμικό «Η δίχρονη δράση του ΕΑΜ» χωρίς χρονολογία).
Αυτή είναι σκέτη σαχλαμάρα, διάπυρο δείγμα κομμουνιστικής προπαγάνδας, όπως συνηθίζεται και σήμερα.
Η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική.
2. Ας αρχίσω από τις δήθεν μυστικές εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης.
Τα αρχεία ΑΣΚΙ (=Αρχεία ΚΚΕ, κουτί 408, φ 23/1/48 Γραφείο Μακεδονίας, 5/9/1944) έχουν μια εντολή προς Περιφ. Επιτρ. Γρεβενών:
«Πρέπει να εγκαθιστάτε αμέσως προσωρινές διοικητικές αρχές… Τα πρόσωπα που θα παίρνουν μέρος πρέπει να είναι… κύρους αλλά και εμπιστοσύνης μας [έμφαση στο πρωτότυπο]… να συμμετάσχουν και πρόσωπα από άλλα κόμματα, φροντίζοντας πάντα να έχουμε στα χέρια μας τις αρχές».
Αυτά δεν θα τα βρείτε φυσικά στους ακριβολόγους μυθιστοριογράφους της Αναρχοαριστεράς (Γρηγοριάδης, Μαργαρίτης, Χατζής κ.λπ). Αλλά κάποιος ανανήψας που μάλλον ποτέ δεν πίστεψε αυτές τις αρλούμπες μπορεί να γράψει: «Επιτροπή του ΕΑΜ σήμαινε επιτροπή του ΚΚΕ… υπερισχύει η μια πλευρά πολυποίκιλα, αριθμητικά και ποιοτικά: (κομματικοί)» (83, Κ. Πασχαλούδης Από δω και πέρα θα είσαι ο Νίκος, 2013 Θεσσαλονίκη).
3. Ο ίδιος ο ΕΛΑΣ δρούσε ως Χωροφυλακή σε αυτές τις περιοχές ως το καλοκαίρι 1944 οπότε ιδρύθηκε η «αυτόνομη» αστυνομία, δηλαδή η Εθνική Πολιτοφυλακή από ανθρώπους «της εμπιστοσύνης μας», φυσικά.
Ένα έτος νωρίτερα, το φθινόπωρο 1943, ιδρύθηκε ο ΟΠΛΑ στις πόλεις ως υπηρεσία ασφάλειας για τα υψηλά κλιμάκια εαμικής δράσης μα σύντομα εκφυλίστηκε σε ομάδες δολοφόνων, κυρίως στην Αθήνα. Όχι μόνο προδότες μα και «λιποτάκτες» από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ σκοτώνονταν. Ακόμα και συγγενείς, αδέλφια ή παιδιά, δοσίλογων και συνεργατών εκτελούνταν (132-7, Ι. Χανδρινός, Το Τιμωρό Χέρι του Λαού 2002, Αθ.).
Παντού, ακόμα και παθητική επαφή με κατακτητές ή μια υποστηρικτική φράση για Βρετανούς (κυρίως στην ύπαιθρο) μπορούσε να επισύρει την οργή και τιμωρία από τους εαμίτες με πυροβολισμό ή ξυλοκόπημα μέχρι θανάτου! (Μαζάουερ, 315-5, Η Ελλάδα του Χίτλερ 1993 Αθ.).
4. Ο θεσμός της δήθεν τοπικής αυτοδιοίκησης μετεξελίχθηκε στις 10/3/44 στην εαμοκίνητη Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) που ήταν ουσιαστικά η «κυβέρνηση των βουνών» με Πρόεδρο (τον Απρίλιο) τον αχυράνθρωπο Α. Σβώλο, τον συμπαθούντα Μπακιρτζή «κόκκινο συν/ρχη», τον στρ Μάντακα (στέλεχος του ΚΚΕ) και τον Γ. Σιάντο (Γεν. Γραμμ. ΚΚΕ) ως γραμματέα Εσωτερικών.
Όταν, γράφει ο Πασχαλούδης (σ 84), «γίνονταν εκλογές για να οργανωθούν οι αντιπρόσωποι για την ΠΕΕΑ, … η εφορευτική επιτροπή ήταν πάντα εαμική, ΚΚΕ καθαρό. Στο τέλος αυτοί είχαν την ευθύνη των αποτελεσμάτων χωρίς να τους ελέγχει κανείς».
Κι εδώ κρύβεται μια σαρδόνια ειρωνεία εκ μέρους του Στάλιν ο οποίος ακριβώς τότε, αρκετές μέρες νωρίτερα από τις 25/3, έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα (πρώτη φορά!) στον βασιλιά Γεώργιο Β΄ αγνοώντας περιφρονητικά την ΠΕΕΑ και τους εαμίτες μανδαρίνους! Ουδέποτε η ΕΣΣΔ αναγνώρισε την ΠΕΕΑ, ενώ μερικές βαλκανικές κομμουνιστικές οργανώσεις την αποδέκτηκαν. Και όταν η Σοβιετική Αποστολή ήλθε στην Ελλάδα το ΄44, ο Ποπώφ και οι άλλοι πήγαν όχι στην ΠΕΕΑ μα στην ΚΕ του ΕΛΑΣ!
Ο Ιωαννίδης έπιασε το νόημα. «Ο Στάλιν… αναγνώριζε … εκείνη την κυβέρνηση [στο Κάιρο και] δεν επιδοκίμαζε τη δική μας ΠΕΕΑ… Εμείς κρυώσαμε» (244, Αναμνήσεις 1979 Θεμέλιο).
Ο Στάλιν λοιπόν δεν ήθελε την άνοδο του ΕΑΜ στην εξουσία – με τον τρόπο και την εποχή που αυτό γινόταν! Μα ούτε αυτό το βρίσκουμε στα ορθόδοξα βιβλία των κουκουέδων!
