1. Η ιστορία όλη της ανθρωπότητας που γνωρίζουμε, για την οποία έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι και την οποία μελετάμε δήθεν, είναι Ιστορία εγκλημάτων – εκμετάλλευση, καταπίεση, λεηλασίες, σκοτωμοί, απάτες, βασανιστήρια, διωγμοί, πόλεμοι, γενοκτονίες.
Τα 10 χρόνια 1940-1950 στην Ελλάδα μόνο περιέχουν όλες αυτές τις εγκληματικές πράξεις και τα άρθρα που έχω γράψει σε αυτή τη σειρά, σχεδόν όλα, το δείχνουν αυτό περίτρανα.
Είναι η επικρατούσα τάση στον εξωτερικό κύκλο της Ανθρωπότητας.
Αλλά κάτω ή πίσω ή μαζί με αυτή την τάση μπορούμε να διακρίνουμε αμυδρά ίσως μια άλλη που προσπαθεί να ελευθερωθεί από το έγκλημα, να εκλεπτυνθεί και να ανυψωθεί με διαφορετικά κίνητρα.
2. Αυτή είναι μια από τρεις απόψεις τις οποίες οι πανεπιστημιακοί ιστορικοί δεν γνωρίζουν και δεν χρησιμοποιούν ως εργαλεία έρευνας μελέτης και διδασκαλίας. Αυτή είναι η άποψη ολίσθησης προς την παρακμή και βαρβαρότητα.
Η δεύτερη άποψη είναι η ξεχωριστή μελέτη της ανοδικής πορείας: τα έργα τέχνης και πολιτισμού όπως οι μεγάλες σχολές ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής, θεάτρου κ.λπ., οι σχολές φιλοσοφίας ή ψυχολογίας, οι παραδόσεις μυστικισμού σε θρησκείες και αφανείς σχολές Εσωτερισμού.
Παράλληλα με την ανέλιξη του ανθρώπου και του πολιτισμού που είναι ανύψωση κι εκλέπτυνση πνεύματος σε ανώτερα επίπεδα οντότητας και συνείδησης, είναι, όπως έγραψα και αλλού, η καθοδική κίνηση της παρακμής που συχνά οι ιστορικοί και άλλοι θεωρούν ανάπτυξη και πρόοδο.
3. Η Τρίτη άποψη σχετίζεται με αποτελέσματα κι αιτίες. Κι εδώ υστερούμε τρομακτικά. Υπάρχει ένα ανέκδοτο.
Ένας βιολόγος κάποτε πειραματιζόταν με βατράχια. Κάποια ώρα ήθελε να ελέγξει την κίνηση του βάτραχου που πηδούσε.
Τον εξάσκησε να πηδά στον ήχο της φωνής του «Πήδα». Έτσι με την εντολή πήδα, ο βάτραχος πηδούσε.
Του έκοψε το ένα πόδι. «Πήδα!» έδωσε την εντολή και ο βάτραχος πήδηξε. Έγραψε στο σημειωματάριό του, ότι ο βάτραχος άκουσε και πήδηξε.
Το ίδιο έγινε όταν του έκοψε το δεύτερο και το τρίτο πόδι. Σημείωσε πως κάθε φορά ο βάτραχος άκουε και πηδούσε.
Μετά του αφαίρεσε και το τέταρτο πόδι και φώναξε «Πήδα!» Ο βάτραχος δεν πήδηξε. Ο βιολόγος σημείωσε «Μετά την αφαίρεση του τέταρτου ποδιού ο βάτραχος έπαψε να ακούει».
4. Όλοι είμαστε έτσι. Κοιτάμε, ακούμε, εμπειρόμαστε τον κόσμο και τη ζωή συνεχώς και συνεχώς αποδίδουμε λάθος αιτίες και βγάζουμε λάθος συμπεράσματα.
Ο βάτραχος πηδούσε όχι γιατί άκουε την εντολή μα επειδή είναι στη φύση του να πηδάει, εφόσον βέβαια έχει τουλάχιστο το ένα από τα πόδια του. Η εντολή ήταν απλώς η αφορμή. Μα θα πηδούσε και δίχως αυτήν.
Ο βάτραχος, η εντολή, τα άλματα, αυτά όλα ανήκουν στον ορατό κόσμο που βλέπουμε ακούμε, αγγίζουμε κ.λπ. Εδώ εκδηλώνονται πολυποίκιλα φαινόμενα κι ξετυλίγονται γεγονότα. Μα κανένα γεγονός στον ορατό (=υλικό) κόσμο δεν προκαλεί άλλο γεγονός στον ίδιο κόσμο.
Φαινόμενα, πράγματα, κινήσεις και γεγονότα προκαλούνται από δυνάμεις σε άλλο επίπεδο, στον αόρατο κόσμο της φύσης, της ενέργειας, της νόησης.
5. Ο αόρατος κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος και άγνωστος στην έκταση και λειτουργία του.
Δυνάμεις άγνωστης προέλευσης σε αυτό το αόριστο που λέμε «Φύση» κάνουν τον βάτραχο να πηδά, το αεροπλάνο να πετά, τον άνθρωπο να δρα και να συμπεριφέρεται ποικιλόμορφα.
Βλέπουμε μια σειρά γεγονότων να ακολουθεί το ένα το άλλο μα κανένα δεν προκαλεί το επόμενο. Άλλες δυνάμεις, από άλλο επίπεδο, από τον αόρατο κόσμο, προκαλούν τα γεγονότα.
Π.χ. Ξυπνώ στις 6.00. Σηκώνομαι, πάω στο μπάνιο για ούρηση και πλύσιμο. Επιστρέφω στο υπνοδωμάτιο, ντύνομαι. Πάω στην κουζίνα, ετοιμάζω πρωινό και προγευματίζω. Είναι 6.45. Κάθομαι στον υπολογιστή και γράφω το άρθρο. κ.λπ., κ.λπ.
Μπορεί ένα γεγονός να είναι αφορμή, μα όχι η αιτία για το επόμενο. Η αιτία για κάθε πράξη στη διαδοχή είναι η επιθυμία ή βούληση στον νου μου. Δεν έφαγα πρωινό επειδή ντύθηκα, ούτε έγραψα το άρθρο επειδή έφαγα πρωινό. Κάποτε γράφω προτού ντυθώ ή φάω κάτι!
Θα επανέλθω.
