1. Ο “Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας” είναι άλλη μια αναλήθεια των κομμουνιστών. Ένας στρατός εκ φύσεως δεν είναι “δημοκρατικός”, δεν παίρνονται αποφάσεις “δημοκρατικά”: οι μαχητές διοικούνται από αξιωματικούς σε μια κάθετη ιεράρχηση.
Στον ΔΣΕ ούτε αυτό ίσχυε πλήρως καθώς ο Ν. Ζαχαριάδης, ένας πολιτικάντης που δεν είχε ιδέα από πόλεμο, δεν άφηνε τους αξιωματικούς και τον αρχιστράτηγο Βαφειάδη να διοικήσουν, αλλά επέβαλλε τη δική του “στρατηγική” και τελικά καθαίρεσε τον Βαφειάδη.
Δεν ήταν ούτε “δημοκρατικός” με την έννοια “λαϊκός” ή “λαογέννητος/παλλαϊκός”, όπως συχνά τον παρουσιάζουν οι κομμουνιστικές δημοσιεύσεις.
Ο Βαφειάδης στην “πλατφόρμα” του προς το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ 15/11/47 γράφει στο σημείο 4: “από τα μέσα του 1947 η στρατολογία στο ΔΣΕ είχε πάρει σχεδόν ολότελα βίαιο χαρακτήρα. Η εθελοντική κατάσταση δεν έφτανε ούτε το 10%”.
2. Δεν βρίσκεις συχνά περιγραφή της στρατολόγησης του ΔΣΕ σε κομμουνιστικές αφηγήσεις. Συνήθως όλα είναι εξιδανικευμένα με τον λαό να προσέρχεται μαζικά να πολεμήσει για τη λευτεριά.
Ο Σόλων Γρηγοριάδης στο Εμφύλιος 1946-1949 Β΄ τόμος, νο 4 στη σειρά ΤΟ ΒΗΜΑ και εκδ ΦΥΤΡΑΚΗ, γράφει πως στις 14/1/49 οι αντάρτες του ΔΣΕ επιτέθηκαν στη Νάουσα, μπήκαν στην πόλη και αποχώρησαν με “άφθονα εφόδια, 230 αιχμαλώτους και 600 στρατολογημένους” (σ 650). Προσθέτει πως αυτό το επεισόδιο έκανε βαθιά εντύπωση στη χώρα, μα δεν λέει πώς έγινε η στρατολόγηση.
3. Στο ίδιο περιστατικό αναφέρεται και ο κομμουνιστής Γ. Μαργαρίτης, αλλά εκτενέστερα και επεξηγηματικότερα. Στον 2ο τόμο του Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949 2η έκδ, Βιβλιόραμα 2001, γράφει πώς έγινε η στρατολόγηση:-
Παρότι συμπαθούσαν τον ΔΣΕ οι πλείστοι κάτοικοι, εντούτοις οι νέοι δεν είχαν “τη διάθεση να στρατευθούν, χειμώνα καιρό, στις τάξεις του ΔΣΕ. Η στρατολόγηση αγοριών και κοριτσιών έπρεπε να γίνει υποχρεωτικά… Δοκιμάστηκε όλο το φάσμα των μεθόδων, από τις πλέον ήπιες ως τις πλέον σκληρές [πώς και πόσο;]. Στρατολογήθηκαν 500 ως 600 νέοι και νέες… Οι υπεύθυνοι… κατηγορήθηκαν ότι ‘αντί να βρουν όλους τους τρόπους για να ξετρυπώσουν τον επιστρατεύσιμο κόσμο, έκαναν τυπικές επισκέψεις, επηρεάστηκαν από τις ρεβεράντζες και τα κεράσματα που τους έκαναν οι γυναικούλες…’ (Έκθεση για τη μάχη της Νάουσας από Βλαντά και Σκοτίδα, 28/1/49)”.
Τέτοια λοιπόν ήταν η στρατολόγηση με την οποία στελεχωνόταν ο “Δημοκρατικός” στρατός.
4. Όσο προχωρούσε ο πόλεμος τόσο μειωνόταν η μέση ηλικία. Σύμφωνα με τους David Close και Θάνο Βερέμη (σ 161 στο Ο Ελληνικός Εμφύλιος… επιμ D. Close, 1997 Φιλίστωρ) τα 4/5 των μαχητών του ΔΣΕ ήταν κάτω των 25 ετών.
Στο τμήμα σαμποταριστών, 11 μόνο ήταν πάνω από 24 ενώ οι άλλοι 150 ήταν 16-19 ετών. Γενικά οι μαχητές ηλικίας 16-18 ετών ήταν το 20% του συνόλου.
Ο αριθμός των γυναικών αυξήθηκε με τον καιρό και την άνοιξη του 1949 αυτές αποτελούσαν το 30% των μάχιμων μονάδων και το 70% των υποβοηθητικών.
Η συντριπτική πλειονότητα ήταν κοπέλες 16-20 ετών. Σίγουρα ελάχιστες θα είχαν πάει στον ΔΣΕ με τη θέλησή τους και λόγω της αγροτοκτηνοτροφικής προέλευσής τους ούτε εμπειρία πολέμου είχαν ούτε βέβαια σχέση με τον μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και τα αφελέστατα οράματα του ΚΚΕ για τη νέα αταξική “λαοκρατία”!
Μόνο όσοι επέζησαν και βρέθηκαν στις χώρες του Σοβιετικού μπλοκ ως πολιτικοί πρόσφυγες έμαθαν εκεί τα περί κομμουνισμού.
(Πολλές πληροφορίες εδώ αντλήθηκαν από το Εμφύλια Πάθη σ 418-423, των Καλύβα και Μαραντζίδη, 2η έκδ Μεταίχμιο, 2016).
5. Ούτε, ειρωνικά, ο ΔΣΕ αποτελούνταν αμιγώς από Έλληνες. Οι Καλύβας και Μαραντζίδης αντλώντας από γιουγκοσλαβικές πηγές και του Ελληνικού Γεν. Επιτελείου, γράφουν (σ 422) πως το 20% του σύνολου ΔΣΕ αποτελούνταν από Σλαβομακεδόνες, δηλ 15.000 ως 20.000.
Ξεκινώντας με 5.200 περίπου στα μέσα του 1947, οι Σλαβομακεδόνες έφθασαν τις 14.000 σε σύνολο 20.000 την άνοιξη του 1949!
Εντέλει, λίγα ήταν τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στον ΔΣΕ και τον ΕΛΑΣ – ενώ ο κυβερνητικός στρατός διατήρησε την ομοιογένειά του. Μάλιστα εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες πρώην ελασίτες πολέμησαν στον κυβερνητικό στρατό ενάντια στους αντάρτες του ΔΣΕ.
Ναι, και η κυβέρνηση, οι “μοναρχοφασίστες” έκαναν “βίαιη” στρατολόγηση. Αλλά την έκαναν με τάξη ανάλογα με χρονολογίες και κλάσεις και ποτέ δεν απήγαγαν έφηβους και κοριτσόπουλα.
