1. Πολλοί σίγουρα θα θυμούνται τις υποκλίσεις στις οποίες επιδόθηκε με έκδηλη δουλικότητα ο Π. Λαφαζάνης, υπουργός στην Πρώτη-Φορά Αριστερά, το 2015 όταν Ρώσοι αξιωματούχοι μας επισκέφθηκαν και όταν το τσούρμο του κ. Τσίπρα επισκέφθηκε τη Μόσχα (σαν επαρχιώτικο τσίρκο).
Όμοια δουλικότητα επέδειχναν οι κομμουνιστές τουλάχιστον από συστάσεώς τους ως ΚΚΕ (1924) ή από τη σύνδεσή του με την Κομιντέρν (1920). Η Κομιντέρν διαλύθηκε στον πόλεμο μα ξανασυστάθηκε τον Σεπτέμβριο 1947 ως Κομινφόρμ – πάντα για να καθοδηγεί όλα τα ΚΚ στον κόσμο από την έδρα της ως Κομμουνιστική Διεθνής στη Μόσχα. Η καθοδήγηση ερχόταν, βέβαια, από την Κεντρική Επιτροπή ή/και τον ηγέτη, τον Γεν. Γραμματέα, του ΚΚΣΕ.
Αρχικά, υποθέτω, κάθε ΚΚ χρειαζόταν βοήθεια και καθοδήγηση από τους πρωτοπόρους επαναστάτες της Ρωσίας. Αργότερα όμως;
2. Το ΚΚΕ ταμπουρωμένο στον Περισσό εξακολουθεί να συμπεριφέρεται και να μιλάει σαν να μην έχει καταρρεύσει πλήρως η Σοβιετία και κάθε κομμουνιστικό καθεστώς στην Ευρώπη. Ακούς ακόμα για εργατιά και αγροτιά, για το λαό, για αγώνες, για το κεφάλαιο κλπ κλπ. Λείπει μόνον η αναφορά στην άσπιλη Σοβιετική Ένωση.
Δεν μπορούν οι κουκουέδες αυτοί με τη σταλινική νοοτροπία (μα πολύ χαμηλότερου επιπέδου) να το χωνέψουν πως δεν υπάρχει καμιά πάλη των τάξεων, πως καμιά επανάσταση προλετάριων ή αγροτών δεν θα έρθει και πως ο κομμουνισμός με μερικές μαρξιστικές σαχλαμάρες δεν σημαίνει τίποτα πια.
Μα και πριν την εξαφάνιση του επίσημου μαρξισμού–λενινισμού–σταλινισμού, κάθε νουνεχής άνθρωπος έβλεπε πως ο μαρξισμός ήταν μια παρωχημένη σαθρή ιδεολογία και πως η Σοβιετική Ένωση ήταν μια ιμπεριαλιστική χώρα χειρότερη από τη Βρετανία και την Αμερική.
3. Το πραγματικό πρόσωπο της Σοβιετίας φάνηκε ξεκάθαρα όταν κατέστειλε βίαια ή με απειλή βίας (τα βαριά τανκς) την κραυγή για μεταρρύθμιση στην Πολωνία, την Άνοιξη της Πράγας και την εξέγερση στην Ουγγαρία τρία έτη μετά τον θάνατο του Στάλιν (1953).
Τα δουλικά κόμματα στους δορυφόρους (Βουλγαρία, Ρουμανία, Ανατολική Γερμανία) και άλλες χώρες (Ελλάς κυρίως) έσπευσαν βέβαια να δικαιολογήσουν αυτή την ωμή και επώδυνη καταστολή της έμφυτης επιθυμίας του ανθρώπου για ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Στην Ελλάδα οι κουκουέδες συνεχίζουν να πιστεύουν, να επαναλαμβάνουν αυτές τις ανοησίες και να δικαιολογούν τη δράση τους.
Όμως δεν καταλαβαίνω πως δικαιολογούν την πλήρη διάλυση της κραταιάς Σοβιετίας και όλα όσα ευαγγελιζόταν.
4. Ακόμα και πριν τις αποκαλύψεις του Χρουστσόφ υπήρχαν ατράνταχτα στοιχεία για τη σαπίλα της σταλινικής Σοβιετίας. Πως μπορούσε κανείς να έχει την παραμικρή πίστη σε τέτοιο παρανοϊκό δικτάτορα;
Πρώτα – πρώτα, ο ίδιος αποφάσισε να ενθαρρύνει τον Ζαχαριάδη στην παράτολμη, τυχοδιωκτική περιπέτεια του Εμφυλίου 1946-49: αυτό εκδηλώθηκε διακριτικά με τη συμβουλή να ακολουθηθούν δυο στρατηγικές – και την ειρηνική μέσω κοινοβουλευτισμού και την ένοπλη της «αυτοάμυνας» – στην ελληνική αντιπροσωπεία υπό τον Παρτσαλίδη στη Μόσχα τον Ιανουάριο 1946. Στα μέσα όμως του 1946 δόθηκε θετικότερη συναίνεση για ένοπλο αγώνα και τον Οκτώβριο ο Σουσλόφ εισηγείται στον Στάλιν την αποστολή χρημάτων, τροφίμων και φαρμάκων στους Έλληνες αντάρτες ενώ η Αλβανία, Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία δέχονται να έχουν κέντρα εκπαίδευσης και να προμηθεύσουν πολεμικά υλικά.
5. Αλλά ο ίδιος ο Στάλιν αποφάσισε να παρατήσει σύξυλους τους μαχητές του ΔΣΕ όταν διαπίστωσε πως έχαναν τον πόλεμο, ειδικά μετά την αποφασιστική ήττα του στη Φλώρινα, Φεβ. 1949.
Όχι μόνο οι Γιουγκοσλάβοι μα και οι Βούλγαροι και οι Αλβανοί σταμάτησαν να βοηθούν τους Έλληνες αντάρτες.
Ίσως ο θερμοκέφαλος και ζόρικος Ζαχαριάδης να ήθελε και να πίεζε για ένοπλη δράση και τη δημιουργία μιας βόρειας κομμουνιστικής «ελεύθερής» (!) Ελλάδας. Αλλά δεν έδρασε τελικά αυτόβουλα και ανεξάρτητα.
Είναι πάρα πολλές οι ενδείξεις (ακόμα και η σταδιακή κλιμάκωση με την επίθεση στο Λιτόχωρο 30-31 Μαρτίου 1946, με διάφορες άλλες επιθέσεις ως και στον λόχο του κυβερνητικού στρατού στην Ποντοκερασιά του Κιλκίς, 5 Ιουλίου, ενώ λίγο αργότερα ο Βαφειάδης πάει στο Γράμμο) ότι ο Ζαχαριάδης είχε την συναίνεση του Στάλιν. Και όμως στο τέλος ο Στάλιν άλλαξε γνώμη.
Πώς στην ευχή μπορούσαν οι Έλληνες κομμουνιστές να συνεχίσουν να εμπιστεύονται τέτοιο ηγέτη;
