1. Ο Jimmy Carter (1924 γεν.) ήταν ο 39ος πρόεδρος ΗΠΑ (μετά τον Ford 1977 και πριν τον Regan 1981). Ήταν αγρότης, και συνέχιζε τη μεγάλη επιτυχημένη επιχείρηση παραγωγής φιστικιών του πατέρα του, προτού εισέλθει στην πολιτική ως γερουσιαστής της Γεωργίας το 1962 (γιαυτό και το επίθετο “φιστικάς”).
Ανήκε στο κόμμα των Δημοκρατικών κι είχε γνήσια δημοκρατική συνείδηση και φιλανθρωπία, όσο κανείς άλλος πρόεδρος μετά. (Από τη 2η μέρα της προεδρίας του έδωσε χάρη στους νέους που δεν πήγαν στο Βιετνάμ ως γνήσιοι αντιρρησίες συνειδήσεως).
Εισήγαγε μια νέα ενεργειακή πολιτική εξοικονόμησης και τεχνολογίας. Στην οικονομία τιθάσευσε τον πληθωρισμό και ανακούφισε την ανεργία και την αργόρρυθμη ανάπτυξη (stagflation – stagnation+inflation). Επίσης προώθησε όσο μπορούσε την ειρήνη στη Λατινική Αμερική, στη Μέση Ανατολή (Ισραήλ και Άραβες) και καλές σχέσεις με τον Deng την Κίνα.
Στις 15 Ιουλίου 1979 έδωσε μια Ομιλία που μετονομάστηκε malaise speech (ασθένεια/δυσφορία/εξάντληση) διότι απεικόνιζε την κατάσταση του Έθνους ως άρρωστη όπως την έβλεπε τότε.
2. “Σε ένα έθνος που υπερηφανευόταν για τη σκληρή εργασία του, ισχυρές οικογένειες, στενά συνδεδεμένες κοινότητες και πίστη στον Θεό, πολλοί από μας σήμερα λατρεύουμε την εγωιστική καλοπέραση και κατανάλωση. Η ανθρώπινη μας ταυτότητα δεν ορίζεται πλέον από το τι κάνουμε μα από το τι κατέχουμε.
“Ανακαλύπτουμε όμως πως η κατοχή και κατανάλωση πραγμάτων δεν ικανοποιεί τη λαχτάρα μας για σημασία. Μαθαίνουμε πως η συσσώρευση υλικών αγαθών δεν γεμίζει το κενό της ζωής μας που δεν έχει πεποίθηση ή καλό σκοπό.
“Τα συμπτώματα αυτής της κρίσης του αμερικανικού πνεύματος είναι παντού γύρω μας. Η θέληση των Αμερικανών να εξοικονομούν για το μέλλον έχει πέσει πιο κάτω από άλλων λαών της Δύσης. Υπάρχει αυξανόμενη ασέβεια προς την κυβέρνηση, την εκκλησία και τα σχολεία, τα μέσα ενημέρωσης κι άλλους θεσμούς.
“Βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι της Ιστορίας μας. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δυο δρόμους. Ο ένας για τον οποίο σας προειδοποιώ απόψε οδηγεί σε εγωιστική συμφεροντολογία και κατακερματισμό. Σε αυτόν τον δρόμο βρίσκεται μια απατηλή αντίληψη ελευθερίας, το δικαίωμα να αρπάξουμε για τον εαυτό μας κάποιο πλεονέκτημα σε βάρος άλλων. Αυτός ο δρόμος θα είναι γεμάτος ακατάπαυστη σύγκρουση και στενά προσωπικά ενδιαφέροντα με κατάληξη βάλτωση, χάος, αποτυχία.
“Οι παραδόσεις του παρελθόντος μας, τα μαθήματα της κληρονομιάς μας, όλες οι υποσχέσεις του μέλλοντος μας δείχνουν τον άλλο δρόμο – του κοινού σκοπού και της αναβίωσης των αμερικανικών αξιών”.
3. Καλός χριστιανός, καλός επιχειρηματίας, καλός ανθρωπιστής, ο Κάρτερ έβλεπε τη μεγάλη απειλή του υλισμού, καταναλωτισμού κι εγωισμού.
Πολλοί θεώρησαν αυτή την Ομιλία την καλύτερη του Κάρτερ, την καλύτερη από μέχρι τότε σύγχρονο πρόεδρο.
Πολλοί τη θεώρησαν τη χειρότερη Ομιλία και δήλωσαν πως ο Κάρτερ δεν καταλάβαινε τον αμερικανικό λαό.
Η Ομιλία είχε μεγάλη απήχηση στον μέσο Αμερικανό.
Μα και οι δυο θεωρήσεις έχουν δίκιο, όπως διαπιστώνουμε 40 έτη μετά. Ο Κάρτερ διέγνωσε με ακρίβεια την ασθένεια και προειδοποίησε καθαρά. Και παρότι ήταν δημοφιλής η Ομιλία, τελικά δεν μετατράπηκαν τα λόγια εκείνα σε πράξη και συμπεριφορά από τον λαό, τους πολιτικούς, τους ιεράρχες και τους εκπαιδευτικούς.
Στις επόμενες εκλογές ο Κάρτερ έχασε από τον Ρέιγκαν με μεγάλη διαφορά.
Διότι στις αμερικανικές αξίες κύρια, θεμελιακή θέση κατέχει η δίψα για υλικό κέρδος – που είναι μια εκδήλωση πανίσχυρης ιδιοτέλειας – όπως παρατήρησαν πολλοί από την αρχή.
Στις μέρες μας (Ιουν. 2020) η ζοφερή κατάσταση του έθνους φαίνεται πολύ πιο καθαρά από την εποχή του Κάρτερ.
