Τ154: Ποιος είμαι, πάλι;

1. Αμφιβάλλω αν κανείς από μας σκέφτεται ή αισθάνεται τον εαυτό του, το άτομό του, ως μέλος της Ανθρωπότητας. Στην πραγματικότητα, έχουμε δυσκολία να νιώσουμε τον εαυτό μας ως μέλος της Πολιτείας “Ελλάς” ή έστω της κοινωνίας της Αθήνας ή όπου αλλού κατοικούμε, οπότε η αμφιβολία μου στην πρώτη πρόταση δεν είναι αδικαιολόγητη.

Και όμως είμαστε ο καθένας και η καθεμιά ο εαυτός μας, ως άτομο και μέλος μιας μικρής ή μεγάλης οικογένειας (σύζυγος, γονείς, παιδιά, αδέλφια, εγγόνια κ.λπ.). Είμαστε οπωσδήποτε μέλη της γειτονιάς μας με τις άλλες (πολυ)κατοικίες και οικογένειες, μαγαζιά, καφετέριες κ.λπ. καθώς και τα διάφορα οχήματα. Είμαστε όμως κι Έλληνες, όπου κι αν βρεθούμε στη χώρα ετούτη από την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη – μιλώντας την ίδια γλώσσα, γνωρίζοντας τους ίδιους αγίους και ναούς, έχοντας τα ίδια έθιμα και ίδιες παραδόσεις περίπου με τους άλλους.

2. Η Ανθρωπότητα είναι πιο πέρα, πιο πάνω, πιο πίσω. Κι ακόμα πιο πέρα το Σύμπαν, που μας φαίνεται πελώριο και απροσπέλαστο, ακόμα και στην υλική μορφή των Γαλαξιών.

Και όμως το Σύμπαν είναι κοντά μας, παρόν στο άμεσο περιβάλλον, στο χώμα, στο νερό, στα φυτά, στα κτίρια, στο φως, στον αέρα, στον χώρο, στα ζώα, στους άλλους ανθρώπους. Ακόμα και σε ένα κλειστό δωμάτιο, υπάρχει ένα περιβάλλον που είναι μια φέτα αντιπροσωπευτική του μεγάλου Σύμπαντος. Και περιμένει την προσοχή μας.

Είμαστε φιλοξενούμενοί του όπως και το περιβάλλον είναι φιλοξενούμενό μας – accepted and accepting, όπως λέει ο Eliot.

Συχνά δεν ξέρουμε πως ζούμε σε ένα πλατύτερο περιβάλλον όντας χαμένοι στις σκέψεις, στις ονειροπολήσεις ή σε αναπολήσεις ευχάριστες ή δαιμονικές με άγρια ταραχή.

Κι όμως υπάρχει τάξη στο περιβάλλον. Μια τάξη που εμείς έχουμε βάλει στο δωμάτιό μας, στο σπίτι μας. Μια τάξη που άλλοι έχουν βάλει στον δρόμο, στη γειτονιά μας. Μια
τάξη που υπάρχει στον ευρύ υλικό κόσμο, στο ηλιακό σύστημα.

Βλέπουμε στο ίδιο φως ήλιου ή άστρων ή λαμπτήρων. Αναπνέουμε τον ίδιο αέρα με τα άλλα πλάσματα, ανταλλάσσοντάς τον με τις νεραντζιές, τις μουριές, τις ελιές δέντρα που είναι παρατεταγμένα στα πεζοδρόμια.

Και πιο ψηλά πάντα ο ένας ουρανός.

3. Παντού γύρω μας άλλα ζωντανά πλάσματα, σκυλιά, γατιά και άνθρωποι – και πουλιά όπως τα κοτσύφια στα δέντρα ή τα περιστέρια γύρω που γουργουρίζουν και σείονται.

Είμαστε δίχως πολλή κατανόηση μέλη της Οργανικής Ζωής του πλανήτη. Ο επιστημονικός όρος είναι “βιόσφαιρα” και είναι ασφαλώς ορθός, όπως και “Οργανική Ζωή” – αυτή η ταινία, όπως φαίνεται το λεπτό περιτύλιγμα που πάλλεται και σφύζει στην επιφάνεια, στον αέρα, ολόγυρα στη σφαίρα, στην ξηρά και στη θάλασσα.

Κοιτάμε κάποτε, βγαίνοντας από την ονειροπόληση, από τον έντονο διάλογο ή τα σχέδια για το μέλλον που τρέχουν συνεχώς στον νου μας, ακούμε, μυριζόμαστε, νιώθουμε μια ή άλλη επιφάνεια, μια ή άλλη ουσία και υφή.

4. Γιατί ανήκουμε κι εμείς στην Οργανική Ζωή, σε αυτόν τον πλανήτη; Γιατί βρισκόμαστε σε αυτή τη χώρα, εδώ;

Από πού ήρθαμε; Πώς γεννηθήκαμε με αυτό το σώμα, με αυτές τις ιδιότητες, συνήθειες, επιθυμίες;

Κοιτάμε, ακούμε, πιάνουμε, οσφραινόμαστε, γευόμαστε. Όλη την ώρα παίρνουμε πληροφορίες. Όλη την ώρα δίνουμε πληροφορίες με λόγια και κινήσεις, με την ίδια την ύπαρξή μας.

Όλη την ώρα επικοινωνούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε, χωρίς να γνωρίζουμε. Και όλοι τελικά, χωρίς να καταλαβαίνουμε πώς και γιατί, πεθαίνουμε.

Είναι και μερικές στιγμές παραμυθένιες με την έκσταση μιας ζωής μεγάλης και ατελεύτητης. Μα κι αυτές περνούν και χάνονται – χωρίς να γνωρίζουμε.

Τι είμαστε;

Ποιος ή ποια είμαι, τέλος πάντων;