1. Σήμερα η εύνοια είναι μια στρέβλωση της πραγματικής διάθεσης να στρέφεσαι με κατανόηση, προσοχή και φροντίδα προς μια ανάγκη – ευ νοώ. Η στρέβλωση και κατάχρηση φαίνεται καθαρά στις λαθροχειρίες του πελατειακού κράτους.
Το 2007 είχαμε τις φοβερές πυρκαγιές στην Ηλεία και την κυβέρνηση του Κωστάκη Κ τότε (με υπουργό Εσωτερικών τον νυν Πρόεδρο κ. Παυλόπουλο) να κοιτά εξ αποστάσεως με τσιπρική αδιαφορία.
Μα οι πυρόπληκτοι έτυχαν ευνοϊκής μεταχείρισης. Εφόσον παραιτούνταν από κάθε άλλη διεκδίκηση αποζημίωσης θα διορίζονταν στο Δημόσιο! Η ελλαδική λύση για κάθε συμφορά – διορισμός στο Δημόσιο!
Το ίδιο έγινε με τους πυρόπληκτους στο Μάτι το 2018 όταν χάρη στην κρατική ανικανότητα πέθαναν πάνω από 100 άνθρωποι στις φλόγες. Εφόσον οι πυρόπληκτοι και οι συγγενείς των θυμάτων παραιτούνταν από κάθε διεκδίκηση αποζημίωσης θα διορίζονταν στο ευρύ και στοργικό Δημόσιο!
2. Φαντασθείτε τώρα τις άλλες χώρες που κάθε χρόνο υποφέρουν από πυρκαγιές μεγάλων διαστάσεων, Ισπανία, ΗΠΑ, Αυστραλία. Ακούσατε ποτέ να διορίζονται οι πυρόπληκτοι στο Δημόσιο; Όχι.
Γιατί στην Ελλάδα;
Γιατί αυτή είναι η εύκολη, μηχανική λύση κι έτσι σκέφτονται οι πολιτικάντηδες χωρίς να κουράζονται με τη φυσιολογική χρήση του νου τους.
Απαλλάξτε μας, λένε σιωπηλά, από τον μπελά να βρούμε πακέτα λεφτά για αποζημιώσεις κι εμείς σας απαλλάσσουμε από τον μπελά να βρείτε δουλειά με καλό, σίγουρο εισόδημα και μονιμότητα!
Έτσι δημιουργούν ξαφνικά νέες θέσεις εργασίας. Στις περισσότερες, όταν οι τωρινοί κάτοχοι βγουν στη σύνταξη, θα πρέπει να βρεθούν αντικαταστάτες. Η ανεργία μειώνεται!
3. Η όποια αποζημίωση γίνεται μια φορά. Ο μισθός για τον δημόσιο υπάλληλο θα πληρώνεται αενάως, όσο υπάρχει κράτος και Δημόσιο.
Αυτούς τους μισθούς τους πληρώνουν οι φορολογούμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι μόνοι που παράγουν πλούτο! Έτσι αυτοί τιμωρούνται για τις παροχές που χαρίζουν οι ασυνείδητοι πολιτικάντηδες.
Μα υπάρχουν και άδηλες απόψεις.
Πρώτον οι χαριστικά διορισθέντες δεν έχουν λόγο τώρα να εργάζονται με κάποιο ζήλο και να αποδείξουν την αξία τους. Ούτως ή άλλως μπορεί να μην έχουν προσόντα για τις δουλειές – και συνήθως δεν έχουν. Επιπλέον στερούν τη θέση από κάποιον που την έχει επίσης ανάγκη και έχει και τις δεξιότητες και τα τυπικά προσόντα.
Ένας ακόμα τρόπος που χειροτερεύει το Δημόσιο.
Τέτοιες εύνοιες δεν συνιστούν κοινωνική πολιτική. Είναι μια απαράδεκτη απάτη σε βάρος των άλλων πολιτών – και μια ακόμα πτυχή του ξεδιάντροπου πελατειακού κράτους.
Θα επανέλθω.
