Τ115: Αναλογική Δημοκρατία

1. Αφήνω κατά μέρος το γεγονός πως όλοι όσοι φωνασκούν για Δημοκρατία δεν ξέρουν πως ουσιαστικά θέλουν Δικαιοσύνη – χωρίς να ξέρουν τι είναι πραγματικά η Δικαιοσύνη. Τα έχω αναφέρει συχνά σε άλλα άρθρα.

Ο νους μας κινείται σε απλοϊκές σχέσεις και φόρμες νομίζοντας πως αυτές οδηγούν σε αρμονία, δικαιοσύνη, ευμάρεια, ευτυχία.

Η αναλογία είναι μια τέτοια βασική φόρμα και σχέση.

Παρά τη βασική απλότητά της, όμως, οδηγεί σε ανισορροπία, δυσαρμονία και τελικά αυξανόμενη περιπλοκότητα και διαφθορά.

Εντούτοις, οι πολίτες εξακολουθούν να παγιδεύονται στα ίδια καλούπια σκέψης, παρότι τα αποτελέσματα δυο αιώνων εμπειρίας δείχνουν μια αποκαρδιωτική αποτυχία.

Μα δεν αλλάζουμε διότι τα καλούπια είναι δεδομένα, έτοιμα, και ο νους έχει γίνει νωθρός και μηχανικός στη γενική λειτουργία του: αρκείται με μικρές παραλλαγές που όμως δεν βελτιώνουν ουσιαστικά το αποτέλεσμα.

2. Στην εποχή μας έχουμε αναλογική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο, απλή ή ενισχυμένη, αναλογική φορολόγηση, αναλογική συνταξιοδότηση… Και αυτά όλα τα «αναλογικά» συνιστούν το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Η ίδια η ομιλία συχνά εκφράζεται σε «αναλόγως με τις συνθήκες» ή «εξαρτάται από» – που πάλι παραπέμπει σε «αναλόγως με».

Οι πολιτικάντηδες χωρίζονται σε δυο παρατάξεις. Η μια θέλει ενισχυμένη αναλογική εκπροσώπηση για να υπάρχει σταθερή, ισχυρή κυβέρνηση, άσχετα με το γεγονός πως δεν την ανέδειξε μια πλειοψηφία. Η άλλη, αιχμάλωτη στην μηχανική, απλουστευμένη στόχαση, θέλει απλή αναλογική για να εκπροσωπούνται αναλογικά και «δίκαια» οι διάφορες ομάδες και διαστρωματώσεις του λαού· αν οι εκπρόσωποι δεν συμφωνούν κι έτσι δεν προκύψει κυβέρνηση (με δεδηλωμένη), δεν πειράζει – κάτι θα βρεθεί ως λύση με νέες εκλογές ή διαπραγματεύσεις.

Ούτε η μια ούτε η άλλη έχει ορθολογικά κριτήρια.

3. Η παράνοια της αναλογικότητας φαίνεται καθαρά στο σύστημα της αναλογικής φορολόγησης. Έχει την προέλευση της και στον Μαρξ, τον δάσκαλο του κομμουνισμού, και στον Άνταμ Σμιθ, τον δάσκαλο ενός φιλελευθερισμού, που είναι στην πραγματικότητα συντηρητισμός και με την καλή έννοια και με την κάκιστη.

Πάρτε το απλό παράδειγμα δυο περίπου ισομεγέθων μαγαζιών ξυλουργών στην ίδια περιοχή – Πετράλωνα ή Περισσό. Ο ένας δουλεύει όλες τις ώρες, όλες τις μέρες της εβδομάδας, ο άλλος τηρεί αυστηρά ωράρια, εθνικές εορτές, απεργίες και διαδηλώσεις. Ο πρώτος φυσικά κερδίζει πολλά. Ο δεύτερος πολύ λιγότερα. Ο πρώτος πληρώνει αρκετό φόρο – ειδικά αν είναι έντιμος και δηλώνει όλο το εισόδημά του. Ο δεύτερος πληρώνει πολύ λίγο και μάλλον παίρνει κι επιδόματα.

Αυτό είναι το αναλογικό σύστημα σε όλη του την ηλιθιότητα.

4. Γιατί θα πρέπει κάποιος που εργάζεται περισσότερο και παράγει αφθονία να καλύπτει τον κηφήνα που θεληματικά εργάζεται λιγότερο;

Αυτό είναι σημαντικό σφάλμα στη σκέψη όλων των αναρχοαριστερών και σοσιαλιστών. Είναι ή απύθμενα ηλίθιοι ώστε να μη βλέπουν το σφάλμα, τον παραλογισμό, ή θεληματικά παραγνωρίζουν την πραγματικότητα – ανέντιμα κι εγκληματικά.

Το σύστημα της αναλογικής εκπροσώπησης είναι εξίσου ηλίθιο: είτε απλής είτε ενισχυμένης αναλογικής. Το σφάλμα εδώ έγκειται στο ότι οι εκπρόσωποι εκπροσωπούν πρώτα τον εαυτό τους, μετά το κόμμα και, αν περισσεύει χρόνος, το έθνος, τον λαό που τους ψήφισε.

Πέραν αυτού, οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, συνήθως δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν τις απλές αρχές διακυβέρνησης και τους φυσικούς νόμους της Πολιτικής Οικονομίας που επίσης είναι πολύ απλοί.

Αυτά τα έχω εξετάσει ενδελεχώς σε προηγούμενα άρθρα. Εδώ θα παρατηρήσω για μια ακόμα φορά πως μόνο σοφοί κυβερνήτες που γνωρίζουν τους φυσικούς νόμους της Πολιτικής Οικονομίας, της διακυβέρνησης και της οικονομικής ανάπτυξης και μπορούν να φροντίσουν τα του Έθνους και της Πολιτείας. Αναλογικοί εκπρόσωποι του λαού θα κάνουν επαναληπτικά με λίγες παραλλαγές τα ίδια λάθη.

Πειραματισμοί 200 ετών με φιλελεύθερα ή σοσιαλιστικά καθεστώτα, με συστήματα Προνοίας ή όχι, δεν έχουν κατορθώσει να εξαφανίσουν το βασικό, οικουμενικό πρόβλημα του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Στα δε σοσιαλιστικά ουδέποτε υπήρξε πολιτική ελευθερία άλλη από το ένα κομματικό καθεστώς.