1. Δεν θα επεκταθώ στη νεανική ζωή και στις πολιτικές του Ανδρέα Παπανδρέου (Χίος 1919 – Εκάλη 1996). Δεν μπορεί να προωθηθεί σοβαρή πολιτική για τη βελτίωση ενός λαού από έναν ψυχοπαθή σαν τον ΑΠ και μη νομίζετε πως υπερβάλλω – όπως θα δείτε στη συνέχεια. Ο μόνος του σκοπός ήταν να παραμείνει στην εξουσία δημιουργώντας “ένα κόμμα στην εξουσία με τη μεγαλύτερη δυνατή διάρκεια”. (Βερέμης 2017). Το κατόρθωσε όταν κέρδισε τις εκλογές το 1981.
Διάβρωσε και διέφθειρε το κράτος ανεπανόρθωτα. Αυτή ήταν η “αλλαγή” του και γι’ αυτή θα παραμείνει “αείμνηστος”. Μια παλιά Ινδική ρήση λέει πως δεν χρειάζεται να φας όλη τη σούπα για να καταλάβεις αν έχει ψηθεί καλά: μια κουταλιά αρκεί. Εδώ αρκεί μόνο το ότι έδωσε την ψήφο στους άγουρους νέους των 18 ετών.
Πάρτε οποιαδήποτε πράξη του ΑΠ είτε στην πολιτική είτε στην προσωπική του ζωή και θα δείτε όλες τις ιδιότητες της προσωπικότητάς του: ψυχοπάθεια και αβυσσαλέα φιλοδοξία ήταν τα κύρια στοιχεία και αρκετή γοητεία charme.
2. Παίρνω λίγα εδάφια από την περίφημη εισήγησή του 1993.
“Το δημόσιο χρέος έχει γονατίσει τον προϋπολογισμό του κράτους. Βλάπτεται η εθνική οικονομία…”
Καλά, ένας οικονομολόγος του δικού του διαμετρήματος (καθηγητής σε πανεπιστήμια Αμερικής) δεν ήξερε πως με τις σπατάλες για την εξαγορά πελατών ψηφοφόρων και τη δική του χλιδάτη πρωθυπουργική ζωή, θα έφερναν αυτό το αποτέλεσμα; Βεβαίως το ήξερε. Απλούστατα δεν τον ένοιαζε φτάνει να πετύχαινε τον σκοπό του.
Αφού ωραιοποιήσει τις δικές του σπατάλες ως ανάγκες για τις “διοικητικές υπηρεσίες του κράτους” (!) λέει διάφορες άλλες ανοησίες περί ανάπτυξης και ανόδου της παραγωγικότητας και τελειώνει με παραινέσεις:
“Ναι, χρειάζονται θυσίες. Θα τις κάνουμε όλοι μαζί. Δίκαια/ Ναι, χρειάζεται εργασία και προσπάθεια. Θα την καταβάλουμε όλοι μαζί./ Ναι, χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Θα το συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί.”
Αυτή ήταν η γοητεία του – ωραία μα “κενή λογοκοπία”, φράση στην έκθεση του καθηγητή του Ι. Σταματάκου. Τον περιγράφει επίσης ως “πείσμων δημαγωγός” που καταφεύγει “ενσυνειδήτως σε σοφίσματα ή και σε κενήν λογοκοπίαν… αλλά ασφαλώς θα απασχολήσει το Πανελλήνιον μίαν ημέραν”.
Ως οικονομολόγος ήξερε πολύ καλά πως μόνο με τη μείωση του κράτους και την καθυπόταξη των ακατάπαυστων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, θα μειώνονταν οι δαπάνες και το χρέος. Δεν το έκανε. Απεναντίας αύξησε τις δαπάνες.
3. Ως πυροσβέστης ανέλαβε ο Αλ. Παπαδόπουλος, άλλος υποτιθέμενος σοβαρός οικονομολόγος. Και όντως αυτός επέφερε αρκετή συγκράτηση μα όχι τόση ώστε να ανακοπεί η σταδιακή πορεία προς τη χρεοκοπία. Ανακόπηκε σίγουρα, όχι όμως χάρη στον Παπαδόπουλο ή άλλον υπουργό αλλά μόνο χάρη στην είσοδο μας στην ΟΝΕ και τον νέο πακτωλό επιδοτήσεων που παίρναμε από την ΕΕ.
Κάθε υπουργός Οικονομίας που προσπάθησε να επιβάλει μια λογική στις άκρατες κρατικές δαπάνες του Αείμνηστου παυόταν.
Πρώτος ο αξιοσέβαστος Απ. Λάζαρης, υπ. Συντονισμού, που προσπάθησε να συντονίσει ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα και μείωση ελλειμμάτων, δέχθηκε τα πυρά άμυαλων στελεχών (όπως ο Απ. Κακλαμάνης, υπ. Εργασίας) που ήθελαν λεφτά για τους πελάτες. Παύτηκε το 1982. Μετά, ο Γ. Αρσένης έπαθε το ίδιο το 1985. Ακολούθησε ο Κ. Σημίτης που προσπάθησε να επιβάλει πρόγραμμα λιτότητας. Με τις συνεχείς επεμβάσεις του ΑΠ, αναγκάστηκε κι αυτός να παραιτηθεί Νοέμβριο 1987. Οι Μ. Δρεττάκης και Δ. Κουλουριάνος επίσης παραιτήθηκαν και από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και από το ΠΑΣΟΚ! Τελικά ο μόνος “επιτυχημένος” αποδείχθηκε ο άσχετος Δ. Τσοβόλας που χρίσθηκε άμεσα από τον Αείμνηστο και ακολούθησε την εντολή του να τα δώσει όλα!
Θα επανέλθω.
