Τ350: Φίδια και Σκάλες

Όλοι και όλες ως παιδιά παίξαμε Φίδια και Σκάλες. Είναι όπως το Μονόπολη ένα επιτραπέζιο παιχνίδι με ζάρια. Ανάλογα με τον αριθμός που φέρνουν τα ζάρια κουνάμε το πιόνι στον χάρτη μας στα αριθμημένα τετράγωνα. Και ανάλογα με το αν υπάρχει σκάλα ή φίδι στο νέο τετράγωνο πάμε πάνω με τη σκάλα προς τη νίκη ή κάτω, καθώς μας καταπίνει το φίδι.

Αυτό που δεν είναι γνωστό, όμως, είναι πως το παιχνίδι επινοήθηκε από έναν Ινδό ποιητή και μύστη τον Gyandev στον 13^ο αιώνα ΚΕ. Αυτός ήταν και φιλόσοφος που δίδασκε την αδελφοσύνη των ανθρώπων, εφόσον είχαν φτάσει κάποιο επίπεδο κατανόησης κι έθεσε το ερώτημα – “Μπορεί η Συνειδησία να έχει συνειδησία του εαυτού της;”

Στην Ινδία λεγόταν Moksha Patam, δηλαδή “Πορεία προς Λύτρωση (mokṣa)”, με πνευματικό προσανατολισμό μαζί με την τέρψη του παιχνιδιού. Έτσι τα παιδιά είχαν νωρίς αυτόν τον προσανατολισμό προς πνευματικότητα.

Αργότερα, οι Βρετανοί το ανακάλυψαν και από τον συνδυασμό “τερπνό και ωφέλιμο” αφαίρεσαν το “ωφέλιμο”. Στον 19^ο αιώνα έφεραν το παιχνίδι στη Βρετανία και από εκεί μεταδόθηκε σε άλλες χώρες απλά ως Φίδια και Σκάλες δίχως την πνευματική του άποψη.

Αυτό κάνει πάντα η περιορισμένη στον υλικό κόσμο κατανόηση.

Αρχικά το ταμπλό είχε 100 τετράγωνα μα σταδιακά αυτά μειώθηκαν. Στο 12^ο τετράγωνο ήταν πίστη. Στο 51^ο ήταν αξιοπιστία. Στο 57^ο ήταν γενναιοδωρία. Στο 76^ο ήταν γνώση. Στο 78 ήταν ασκητική. Από αυτά τα τετράγωνα προχωρούσες γρηγορότερα προς τα πάνω προς τη Λύτρωση!

Μα υπήρχαν και τα «φίδια»! Στο 41^ο ήταν ανυπακοή. Στο 44^ο ήταν αλαζονεία. Στο 49 – χυδαιότητα. Στο 52^ο – κλοπή. Στο 58^ο ψεύδος. Στο 62^ο – μεθύσι. Στο 69^ο – χρέη. Στο 73^ο – φόνος. Στο 84 – οργή. Στο 92^ο – λαιμαργία. Στο 95^ο ήταν η περηφάνεια. Στο 99^ο – η λαγνεία ή ερωτική απόλαυση.

Στο 100^ο τετράγωνο έφτανες στη Λύτρωση ή Ολοκλήρωση.

Στα τετράγωνα με τις αρνητικές ιδιότητες περίμενε το κεφάλι του φιδιού με το στόμα ανοιχτό να σε καταπιεί.

Στα τετράγωνα με τις θετικές ιδιότητες περίμενε μια θεότητα να σε ανυψώσει σε

έναν παράδεισο – Kailasa, Vaikuntha, Brahmaloka. Μα αυτά τα επουράνια δεν είναι μόνιμες, οριστικές καταστάσεις. Μπορούσε κάποιος κάλλιστα να εκπέσει, όποτε συνέχιζε ξανά το παιχνίδι της ζωής: “στρέφεται πάλι προς την κορφή/ να συνεχίσει το σκαρφάλωμά του με φρέσκια ορμή”!

Έτσι τα παιδιά μάθαιναν νωρίς πως υπάρχουν ιδιότητες και συμπεριφορές που ανυψώνουν προς την ευτυχία, κατανόηση κι ελευθερία και άλλες, αρνητικές, που σπρώχνουν προς τα πίσω, στην άγνοια.