1. Ο πρώτος ιστορικός συγγραφέας που ασχολήθηκε με τα χρηματοοικονομικά του Λένιν και συνεπώς των Μπολσεβίκων ήταν ο εξόριστος εμιγκρές, πρώην μπολσεβίκος, πρώην μενσεβίκος, Νικολάι Βαλεντίνοφ που τα γνώριζε από πρώτο χέρι και αργότερα, από ενδελεχή έρευνα. Τα σχετικά πονήματα του δημοσιεύθηκαν μεταπολεμικά και μερικά μετά τον θάνατο του το 1964. Άλλος ήταν ο S. Melgunov, κι αυτός εξόριστος.
Νωρίτερα, στο «Λένιν και Γερμανοί» αναφέρθηκα στη χρηματική βοήθεια που ο Λένιν δεχόταν από τους Γερμανούς για να προχωρήσει με την επανάσταση του και να κάνει ειρήνη μαζί τους. Σύσσωμοι σχεδόν οι μαρξιστές στη Ρωσία (και βέβαια οι Μπολσεβίκοι), τήρησαν σιγή ιχθύος για την υπόθεση της γερμανικής χρηματοδότησης προωθώντας την κραυγή του Λένιν «να μη γίνονται πιστευτές οι βρόμικες συκοφαντίες και οι σκοτεινές φήμες». (D. Volkogonov 1994: 136).
Κλειδιά στην υπόθεση ήταν οι Αλεξάντερ Χέλφαντ (γνωστός ως Πάρβους και Μόσκοβιτς) και ο Γιάκοβ Γκανέτσκι, γνωστός και ως Hanecki και Fuerstenberg.
2. Υπό την επίδραση του Κάουτσκι ο Πάρβους έγινε δημοσιογράφος. Μετά έγινε κολλητός του Τρότσκι στον οποίο μετέδωσε την ιδέα της «μόνιμης/συνεχούς επανάστασης». Μαζί με τον Τρότσκι και δίχως τον Λένιν και άλλους επιφανείς μπολσεβίκους έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εξέγερση του 1905 όποτε εξορίστηκε στη Σιβηρία από όπου δραπέτευσε στο εξωτερικό, πάντα με τον Τρότσκι (άσχετα αν αργότερα ο Τρότσκι στην Αυτοβιογραφία του έχει μόνο τον Πάρβους στην επανάσταση του 1905).
Τον Ιανουάριο 1915 ο Πάρβους εξήγησε στον Γερμανό πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη von Wangenheim ένα σχέδιο για επανάσταση στη Ρωσία. Εκείνος συμφώνησε και αφού ειδοποίησε το Βερολίνο τον έστειλε εκεί τον Μάρτιο. Αργότερα, στην ουδέτερη Κοπεγχάγη, στη Γερμανική Πρεσβεία ο Πάρβους λαμβάνει 1 εκ ρούβλια για το επαναστατικό κίνημα στη Ρωσία.
Στο μεταξύ είχε συναντήσει τον Λένιν στη Ζυρίχη τον Μάιο (Volkogonov: 139) και συζήτησαν τη δυνατότητα επανάστασης στη Ρωσία. Δεν γνωρίζουμε περισσότερα.
3. Λίγο αργότερα ο Λένιν έστειλε τον Γκανέτσκι, έμπιστο συνεργάτη του, στην Κοπεγχάγη να προσχωρήσει μαζί με άλλους Ρώσους Σοσιαλδημοκράτες (και Μπολσεβίκους και Μενσεβίκους) στο Ίδρυμα Μελέτης Κοινωνικών Συνεπειών του Πολέμου που ίδρυσε ως οργανισμό-βιτρίνα ο Πάρβους με γερμανική χρηματοδότηση.
Ο Πάρβους ίδρυσε και μια εταιρεία Εισαγωγών-Εξαγωγών και διόρισε τον Γκανέτσκι διευθυντή. Χρησιμοποιούσε επίσης τον Λ. Κράσιν που επί Λένιν έγινε Κομισάριος (=υπουργός) Εμπορίου, τον M. Uritsky που τον Δεκ 1917 διορίστηκε διευθυντής της Τσέκα στη Πετρούπολη, και τον Β. Βορόφσκι που αναπτύχθηκε στο Διπλωματικό Σώμα (δολοφονήθηκε στη Λωζάννη σε σύσκεψη).
Εξαγωγές από τη Γερμανία (χειρουργικά εργαλεία, ιατρικά και χημικά προϊόντα, προφυλακτικά, ρούχα κατάλληλα για το ρωσικό κλίμα) στέλνονταν μέσω των Πάρβους και Γκανέτσκι στη Ρωσία. Τα χρήματα από τις πωλήσεις δεν πήγαιναν πίσω στη Γερμανία αλλά δίνονταν στους Μπολσεβίκους.
4. Άλλα πρόσωπα κλειδιά στην υπόθεση ήταν η Μαντάμ Σούμενσον, συγγενής του Γκανέτσκι, και ο Κοζλόβσκι. Για τη μεταφορά των χρημάτων στους Μπολσεβίκους (ποτέ στον Λένιν προσωπικά) χρησιμοποιούσαν την Τράπεζα Σιβηρίας.
Τα ρωσικά αρχεία επιβεβαιώνουν αυτές τις συναλλαγές και την ίδρυση ενός ειδικού τομέα στο Βερολίνο το 1916 ονόματι «Στοκχόλμη». Άλλα χρήματα διοχετεύονταν μέσω της Νέας Τράπεζας στη Στοκχόλμη! Περιέχουν επίσης την μαρτυρία ενός Αύστρο-Ούγγρου πράκτορα ονόματι Grebing πως οι Πάρβους και Γκανέτσκι συνέχιζαν το εμπόριο Γερμανία – Σουηδία – Ρωσία.
Η Προσωρινή Κυβέρνηση του Κερένσκι είχε υποψιαστεί όλη αυτή τη δραστηριότητα και είχε μαζέψει, πιστεύεται, πάνω από 20 φακέλους με αποδεικτικά στοιχεία, αλλά δεν τα αξιοποίησε.
Όταν οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία «εκκαθάρισαν» αυτά τα αρχεία αφήνοντας μόνο πληθώρα «αθώα» έγγραφα και λιγοστές ενδείξεις.
