1. Αρχίσαμε να εξετάζουμε τα απλά «δικαιώματα» που όλοι εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να σέβονται οι άλλοι και που εμείς, με τον σεβασμό προς αυτά, παρέχουμε στους άλλους σε μια φιλελεύθερη κοινωνία.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως εγείρονται αυτά τα δικαιώματα. Είναι φυσικό να αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητά, τους, δηλ. το καθήκον μας να μην τα παραβιάσουμε σε άλλους, διότι κι εμείς όλοι, άντρες και γυναίκες, τα θέλουμε για τον εαυτό μας καθώς σχετίζονται άμεσα με τη συντήρηση και ανάπτυξη της ίδιας της ζωής και δράσης μας.
Είναι κανείς που δεν επιθυμεί τη σωματική του ακεραιότητα και δεν κατανοεί πως αυτή είναι απαραίτητη σε κάθε άνθρωπο;…
2. Το δεύτερο «δικαίωμα» όμως έχει διαφορετική μεταχείριση. Ενώ κι εδώ όλοι αναγνωρίζουμε πως ο καθένας έχει απόλυτη ανάγκη πρόσβασης σε αποκλειστικό χώρο, δεν σεβόμαστε αυτή την ανάγκη στους άλλους, πέρα από μια επιφανειακή επίφαση, κι έτσι δεν παραχωρούμε αυτό το ζωτικό δικαίωμα.
Στην πραγματικότητα ούτε καν το αναγνωρίζουμε ως δικαίωμα όπως αυτό της σωματικής ακεραιότητας ή της ελεύθερης μετακίνησης.
Λόγω άγνοιας και απληστίας, λόγω συνήθειας, δεν βλέπουμε πως κάθε άνθρωπος, όπως εγώ και καθένας/καθεμιά, εκ φύσεως καταλαμβάνει χώρο πάνω στην επιφάνεια της γης. Καθώς δε μεγαλώνει και επιδίδεται σε δράση κι εργασία και φτιάχνει οικογένεια, χρειάζεται αποκλειστικό χώρο πιο εκτεταμένο για την εργασία και για το σπίτι του.
Το ζήτημα θολώνεται διότι ως παιδιά ζούμε στον χώρο των γονιών μας, στον χώρο των σχολείων κλπ, και ως ενήλικες, οι περισσότεροι εργαζόμαστε σε χώρο που παρέχουν οι εργοδότες.
Αλλά τι γίνεται όταν μεγαλώσουμε και φτιάξουμε τη δική μας οικογένεια ή αν χρειαστούμε αποθήκη, ατελιέ, γραφείο, εργαστήρι, κατάστημα ή ό,τι άλλο για την δική μας δουλειά;
3. Όπως αυτά τα δυο πρώτιστα δικαιώματα της σωματικής ακεραιότητας και της πρόσβασης σε χώρο ξεπηδούν από το γεγονός της γέννησής μας ως ενσωματωμένα πλάσματα σε αυτόν τον υλικό κόσμο και αναγνωρίζονται ως απαραίτητα για τη ζωή και δράση μας, έτσι και το τρίτο έχει πανανθρώπινη αναγνώριση όντας πανανθρώπινη ανάγκη για τη συντήρηση της ζωής.
Το τρίτο είναι η διατροφή. Για να ζήσουμε πρέπει να τραφούμε.
Τρεφόμαστε δε με τρεις τρόπους.
Πρώτα τρεφόμαστε με εντυπώσεις τις οποίες δέχονται οι αισθήσεις μας και μεταφέρουν στις διάφορες ζώνες του νου μας για όσφρηση, γεύση κλπ.
Μετά είναι ο αέρας που αναπνέουμε εισπνέοντας κι εκπνέοντας σε μια φυσική διαδικασία μέσω μύτης και πνευμόνων.
Εντυπώσεις και αέρας παρέχονται από τη Μητέρα Φύση ελεύθερα. Ευτυχώς. Διότι δίχως εντυπώσεις θα πεθαίναμε σε δευτερόλεπτα και δίχως αέρα σε λίγα λεπτά.
4. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει στην έρευνά μας εδώ είναι η τροφή που παίρνουμε μέσω στόματος και στομάχου, δηλ νερό και στερεή τροφή από φρούτα, λαχανικά, ψάρια, πουλιά και ζώα.
Ως έμβρυα στην κοιλιά της μητέρας προμηθευόμαστε όλη την τροφή που χρειαζόμαστε από τις φυσιολογικές λειτουργίες της μητέρας μας.
Ως βρέφη και μικρά παιδιά την προμηθευόμαστε από αυτούς που ανέλαβαν τη γενικότερη φροντίδα για την ανατροφή και προστασία μας.
Μα ως ανεξάρτητοι νέοι κι ενήλικες, (εκτός αν πάσχουμε από κάποια απαγορευτική αναπηρία) πρέπει εμείς οι ίδιοι να προμηθεύουμε τροφή για το άτομό μας. Ενώ για το βρέφος και τον νεαρό έφηβο, για την έγκυο, για τον βαριά ανάπηρο ή άρρωστο, αισθανόμαστε καθήκον ή ευθύνη να παρέχουμε τροφή (και άλλη βοήθεια), δεν νοιώθουμε το ίδιο για τον αρτιμελή ενήλικα.
Ο υγιής, αρτιμελής ενήλικας πρέπει να εργαστεί και να αποκτήσει την αναγκαία τροφή για τον εαυτό του (και την οικογένειά του).
Το νερό δεν θα έλθει μόνο του από τον ποταμό ή το πηγάδι στο στόμα μας. Το μήλο δεν θα έρθει από το δέντρο του και το ψάρι από τη θάλασσα του.
Για να έχουμε τροφή πρέπει να βρούμε τους ποικίλους καρπούς της γης και των νερών και να τους μετακινήσουμε από τη φυσική τους θέση στο τραπέζι μας.
Η αναζήτηση και μεταφορά των καρπών της γης είναι εργασία.
5. Το θέμα της εργασίας θα το εξετάσουμε στο επόμενο άρθρο.
Εδώ ας αρκεστούμε τώρα με τη διαπίστωση πως και αυτό το τρίτο δικαίωμα στην τροφή αναγνωρίζεται και παρέχεται σε όλα τα έμβρυα από την ίδια τη φύση, και σε όλα τα βρέφη και παιδιά από όλους εμάς τους ενήλικες – εκτός από αμελητέες περιπτώσεις.
Μα, επισήμως κι ευρέως, ούτε και αυτό αναγνωρίζεται ως θεμελιακό δικαίωμα για την συντήρηση και ανάπτυξη του ζωντανού ανθρώπου.
Θα επανέλθω.
