Μόλις ο Άι Γιώργης λυτρώθηκε από τη μάγισσα Κάλυμπ, ελευθέρωσε και τους έξι χριστιανούς ιππότες. Ο ίδιος καβάλησε το υπέροχο άτι Bayard, οι άλλοι τα δικά τους και όλοι μαζί πήγαν στην πόλη Coventry. Μετά από εννέα μήνες διαμονής εκεί και άσκησης σε όλα τα όπλα και αφού ταξίδεψαν για έναν μήνα, έφθασαν σε ένα σταυροδρόμι όπου ο καθένας πήρε τον δικό του δρόμο.
Ο Γιώργης με το άτι του μπήκε σε ένα πλοίο και πήγε στην Αίγυπτο και το ίδιο βράδυ ζήτησε κατάλυμα σε ένα ερημητήριο. Μα ο ερημίτης εκεί του είπε πως ήταν άσκημη εποχή, καθώς ένας δράκος απειλούσε τη χώρα και αν δεν του έδιναν μια αθώα κόρη για τροφή κάθε μέρα εξαπέλυε μια πανούκλα. Η κατάσταση κρατούσε είκοσι τέσσερα έτη. Τώρα, την επομένη, ήταν η σειρά της πριγκίπισσας Sabia. Αν κάποιος τη σώσει, αυτός θα την πάρει γυναίκα του.
Ο ιππότης της Αγγλίας, καβάλα στον Μπάγιαρντ και με το μαγικό σπαθί του Άσκαλον ροβόλησε στο φαράγγι του δράκοντα. Εκεί βρήκε την όμορφη κόρη του βασιλιά με μια συνοδεία γυναικών που θρηνούσαν. Με συμπόνοια τους είπε να γυρίσουν πίσω στο παλάτι, διότι ο ίδιος θα σκότωνε τον δράκοντα. Εκείνες πήρα τον δρόμο της επιστροφής, αφού τον ευχαρίστησαν και εκείνος προχώρησε να πολεμήσει το φτερωτό τέρας.
Ο δράκος ήταν τεράστιος, σχεδόν δεκαπέντε μέτρα μήκος με μεγάλες φτερούγες καλυμμένος με ασημένια λέπια, ενώ στην κοιλιά του ήταν χρυσά και από το ρύγχος του έβγαιναν φλόγες και καπνός. Χίμηξε στον ιππότη και σχεδόν τον έριξε από το άλογο μα εκείνος τον χτύπησε με το κοντάρι του δυνατά – έτσι που το κοντάρι έσπασε. Στη μάχη που ακολούθησε ο Άι Γιώργης χτυπήθηκε μα βρήκε καταφύγιο κάτω από μια πορτοκαλιά. Εκεί προσευχήθηκε και με ανανεωμένο θάρρος και σθένος χτύπησε με το ξίφος του τον δράκοντα κάτω από την πύρινη φτερούγα στο πλευρό του έτσι που το ξίφος τρύπησε την καρδιά του.
 |
| Αυτές οι εικόνες είναι πιο κοντά στην αφήγηση του αγγλικού κειμένου. Στη δεξιά φαίνεται και το σπασμένο κοντάρι. Υπάρχουν πολλές άλλες που δείχνουν τον Άγιο καβαλάρη να χώνει το κοντάρι του στο στόμα του δράκοντα. Αυτές ανήκουν προφανώς σε άλλη παράδοση. |
Ο θριαμβευτής ιππότης έκοψε το κεφάλι του θηρίου και το έφερε στο παλάτι. Ο βασιλιάς Πτολεμαίος έδωσε διαταγές να διακοσμηθεί η πόλη, να παίξουν μουσικές και να γιορτάσουν. Η ίδια η Σάμπια ξέπλυνε τις πληγές του ιππότη και οι δύο αρραβωνιάστηκαν. Ο δε βασιλιάς του χάρισε χρυσά σπιρούνια ιπποσύνης. Και όλα έμοιαζαν ευνοϊκά και χαρμόσυνα.
Μα η μοίρα ετοίμαζε άλλα. Ο μαύρος βασιλιάς του Μαρόκου που ήθελε να πάρει ο ίδιος την πριγκίπισσα, μα δεν πήγε να τη σώσει, επινόησε μια πανουργία για να καταστρέψει τον Άι Γιώργη. Πήγε στον βασιλιά Πτολεμαίο και του είπε πως ο ξένος ιππότης θα έκανε χριστιανή τη Σάμπια και θα την έπαιρνε μαζί του πίσω στην πατρίδα του, την Αγγλία. Ο Πτολεμαίος οργίστηκε. Λησμονώντας τις δεσμεύσεις του, είπε στον ιππότη πως χρειαζόταν άλλη μια δοκιμασία: δηλαδή, χωρίς το άλογο και το σπαθί του θα έπρεπε να μεταφέρει μια επιστολή στον βασιλιά της Περσίας.
Αυτό έκανε ο άφοβος ιππότης της Αγγλίας. Αφήνοντας το άλογό του Μπαγιάρντ και το ξίφος του Άσκαλον, ταξίδεψε στην Περσία. Στην Περσική Αυλή, ο βασιλιάς έκπληκτος διάβασε στην επιστολή πως έπρεπε να θανατώσει τον κομιστή! Έτσι τον φυλάκισε κοντά στα κλουβιά των λιονταριών που θα τον σπάραζαν την επομένη.
