(από την Ταοϊκή Παράδοση)
Ο Λάου Τσε, ο μεγάλος διδάσκαλος του ΤΑΟ, μελέτησε πολλά χρόνια με τον Τζανγκ Τζούανγκ. Κι όταν, με την άδεια του δασκάλου του, γύρισε σπίτι στην οικογένειά του, κι άρχισε ο ίδιος να διδάσκει την ίδια διδασκαλία, συνέχισε να τον επισκέπτεται συχνά.
Κάποτε ο γέροντας αρρώστησε. Ο Λάου Τσε αμέσως πήγε να τον δει. “Γέροντα”, του λέει, “είσαι πολύ άρρωστος. Έχεις να πεις τίποτα στο μαθητή σου;”
“Ακόμα και να μη με ρωτούσες θα σου έλεγα κάτι”, αποκρίθηκε ο Τζανγκ. “Ξέρεις γιατί ο άνθρωπος πρέπει να κατέβει από το αμάξι όταν πλησιάζει το παλιό χωριό του;”
“Υποθέτω”, απάντησε ο Λάου Tσε, “ότι αυτό το έθιμο δείχνει ότι δεν πρέπει να ξεχνά την καταγωγή του.”
“Α σωστά!” μουρμούρισε ο Τζανγκ. “Κάτι άλλο. Ξέρεις γιατί θα πρέπει να τρέξει όταν περνά κάτω από ψηλό δέντρο;”
“Υποθέτω”, απάντησε ο Λάου Τσε, “ότι αυτό το έθιμο δείχνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε σεβασμό σε ό,τι έχει ηλικία.”
“Α σωστά!” είπε πάλι ο Τζανγκ. Μετά άνοιξε το στόμα του και ρώτησε το Λάου Τσε αν υπάρχουν δόντια και γλώσσα.
“Τα δόντια δεν υπάρχουν”, είπε ο Λάου Τσε, “η γλώσσα υπάρχει.”
“Ξέρεις γιατί;”
“Υποθέτω”, είπε ο Λάου Τσε, “η γλώσσα διατηρείται περισσότερο διότι είναι μαλακιά. Τα δόντια πέφτουν νωρίτερα επειδή είναι σκληρά.”*
“Α σωστά!” είπε ο Γέροντας. “Καλώς! Σου έμαθα όλες τις αρχές σχετικά με τη δράση στον κόσμο. Δεν έχω να σου διδάξω τίποτα άλλο. Πήγαινε στο καλό!”
* Παρότι τα δόντια είναι πιο σκληρά από τη γλώσσα, συχνά χαλάνε ή πέφτουν προτού η γλώσσα χάσει τη λειτουργία της. Μια μεγάλη αρχή του Ταοϊσμού λέει πως η ευγένεια και η μαλακότητα κατανικούν τη σκληρότητα και τη βία.
