(Ιαπωνικές)
α) Ο χονδροκέφαλος λόρδος
Ένας μεγάλος λόρδος άκουσε για δυο φημισμένους δασκάλους του Ζεν τον Daigu και τον Gudo. Τους κάλεσε στο αρχοντικό του θέλοντας να διαλέξει έναν από τους δυο ως δάσκαλο. Τους υποδέχτηκε και τους δυο στη μεγάλη σάλα του εξηγώντας την πρόθεση του και τονίζοντας πως αποφάσισε να μελετήσει Ζεν τώρα παρότι το ήθελε από καιρό.
Ο Γκούντο μίλησε πρώτος: «Άρχοντα μου βλέπω πως έχετε τάση προς τη σοφία και την έμφυτη ικανότητα να μάθετε Ζεν».
«Σαχλαμάρες!» είπε ο Νταιγκού. «Γιατί κολακεύεις αυτόν τον χοντροκέφαλο; Μπορεί να είναι λόρδος μα δεν σκαμπάζει τίποτα για το Ζεν».
Ο λόρδος σάστισε για μια στιγμή. Μετά έδωσε οδηγίες να συνοδεύσουν έξω τον Γκούντο και να κατασκευάσουν ένα ησυχαστήριο για τον Νταιγκού.
Ο άρχοντας είχε όντος έμφυτη τάση προς τη σοφία…
β)Αναπόφευκτη ώρα θανάτου
Ο Ikkyu ήταν μεγάλος και σεβαστός δάσκαλος του Ζεν. Μα από μικρός είχε εκδηλώσει μεγάλη εξυπνάδα.
Εκεί όπου μαθήτευε, ο δάσκαλος είχε ένα φλυτζάνι τσαγιού πανέμορφο: ήταν μια σπάνια αντίκα. Μια μέρα καθώς το έπλενε το έσπασε.
Ο Ικιού κοίταξε τα κομμάτια σαστισμένος. Τι θα έκανε τώρα;
Τότε άκουσε τα βήματα του δασκάλου να πλησιάζουν. Καθώς ο δάσκαλος μπήκε στην κουζίνα, κράτησε τα κομμάτια της λεπτής πορσελάνης πίσω του, κι έθεσε το ερώτημα – «Κύριε γιατί πρέπει να πεθαίνουν οι άνθρωποι;»
«Α, μα αυτό είναι φυσικό», είπε ο ηλικιωμένος δάσκαλος. «Κάθε πλάσμα, κάθε πράγμα, υπάρχει για όσο πρέπει να υπάρχει και μετά πεθαίνει – την αναπόφευκτη ώρα του θανάτου».
«Αχ, δάσκαλέ μου!», είπε ο Ικιού, δείχνοντας τα κομμάτια του σπάνιου φλυτζανιού. «Φαίνεται πως ήρθε και για το φλυτζάνι σας η αναπόφευκτη ώρα του θανάτου του!»
