Δεν ξέρω τι μου τη θύμισε. Μα όπως κάθε “εθνική εορτή” και η 28η Οκτωβρίου δυστυχώς σε κατακλύζει με αυτόν τον άρρωστο πατριωτισμό ή εθνικισμό ή όπως αλλιώς θα το έλεγαν άλλοι. Ο Μεταξάς είπε το ΟΧΙ στους Ιταλούς που ήθελαν την Ελλάδα υπόδουλη στον φασισμό του Μουσολίνι. Την ίδια εποχή ο Μουσολίνι ήταν εταίρος του Χίτλερ και όταν έσπασε τα μούτρα του στην αντίσταση των Ελλήνων μαχητών (και αμάχων) ήρθαν τα χιτλερικά στρατεύματα και πέτυχαν τη συντριβή της αντίστασης σαρώνοντας και αυτούς τους Βρετανούς (και λίγους Ινδούς και Νεοζηλανδούς) που σκοτώνονταν για χάρη μας.
“Το ΟΧΙ το είπε ο λαός” γαυγίζει το ΚΚΕ και όλη η ανοικονόμητη φάρα της Αναρχοαριστεράς ψευδόμενη ξεδιάντροπα ως συνήθως. Και ψεύδεται διότι (α) ο λαός γι’ αυτούς είναι αυτοί, τα μέλη του αναρχοαριστερού εξαμβλώματος που δεν λέει να λογικευτεί στο ελάχιστο. Και διότι (β) ο πατερούλης Στάλιν ήταν τότε (το 1940) σύμμαχος του Χίτλερ και προμήθευε τρόφιμα για τους στρατιώτες του που εισέβαλαν στη χώρα μας, καύσιμα για τα τανκς και τα καμιόνια που τους μετέφεραν και πολεμοφόδια που σκότωναν Έλληνες και χιλιάδες Βρετανούς συμμάχους. Μα αυτοί οι Βρετανοί είναι εχθροί, καπιταλιστές, ιμπεριαλιστές, εκμεταλλευτές, ενώ οι Σοβιετικοί που δεν έστειλαν ούτε ένα ντουφέκι είναι λατρευτοί ήρωες!
Πόσο εύκολα οι κουκουέδες και αναρχοαριστεροί στρεβλώνουν τα πάντα για να φαίνονται υπέρμαχοι του λαού ενώ το μόνο που θέλουν είναι να καταλάβουν την εξουσία και να καταπιέσουν τον ηλίθιο λαό που τους πιστεύει και τους στηρίζει.
Αμφιβάλω αν κανένας σύγχρονος πολιτικάντης είναι πραγματικός πατριώτης. Όλοι μοιάζουν εγωιστές, εξουσιομανείς, μάλλον, και απατεώνες αφού δίνουν υποσχέσεις που δεν τηρούν και λένε ποταμούς ψεύδη. Μισούνται μεταξύ τους, διχάζουν τον λαό και φροντίζουν τον εαυτούλη τους πρώτα, το κόμμα μετά και τελικά την παράταξη.
Ο πατριώτης αγαπά την πατρίδα σύνολη μαζί και τους αντιφρονούντες, ξέρει πως μόνο το αληθινό, το έντιμο, το δίκαιο, θα βοηθήσει να βελτιωθεί και να αναπτυχθεί η πατρίδα και το έθνος.
Ποιος πολιτικάντης σήμερα περνά το τεστ της αλήθειας; Όλοι διακηρύσσουν αυτές τις αρετές μα κανένας δεν τις εφαρμόζει στην πράξη, στη ζωή της καθημερινότητας. Ακόμα και μέσα στο ίδιο κόμμα, ένας φανφαρόνος βαρόνος θέλει να φάει τον άλλο. Όλοι συμφωνούν και συναινούν σε μια ιδιότητα – την υποκρισία!
Μετά, πάρτε ένα κραυγαλέο “δημοκρατικότατο” στοιχείο δήθεν στα διάφορα εκλογικά μας συστήματα. Όλα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό και κανένας δήθεν δημοκράτης, δήθεν πατριώτης δεν προσπάθησε, δεν πρότεινε, δεν διανοήθηκε ποτέ να αλλάξει αυτό το ελεεινό γνώρισμα. Ο εντιμότατος κύριος πρωθυπουργός και κάθε κομματάρχης δεν έχει ανάγκη από σταυρό στις εθνικές εκλογές. Αυτόματα παίρνουν όλες τις ψήφους του κόμματός τους. Έτσι προστατεύονται. Διότι δεν το θεωρούν ορθό να αγωνιστούν να κερδίσουν ψήφους. Διότι θα είναι ντροπιαστικό κι εξευτελιστικό ο πρώην πρωθυπουργός ή κομματάρχης να μην εκλεγεί ή έστω να πάρει λιγότερες ψήφους από κάποιον βουλευτή.
Είναι πατριωτισμός αυτός; Είναι δημοκρατική ευαισθησία; Είναι αρετή;
Όχι! Αυτή είναι η λογική του εγωιστικού συμφέροντος. Ο φανφαρονισμός σε όλη την ανίερη έπαρσή του.
“Να λυπάστε το Έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο όταν βρίσκεται σε κηδεία, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο όταν βρίσκεται μέσα στα αρχαία μνημεία του” έγραψε ο Λιβανέζος ποιητής Κχαλίλ Γκιμπράν (Ο Κήπος του Προφήτη, εκδ. Μπουκουμάνη, 1974).
Εγώ θα πρόσθετα – “Να το λυπάστε – όταν δεν συγκινείται παρά μόνο από την πατριδοκαπηλία και τη ματαιοδοξία των πολιτικάντηδων σε εθνικές εορτές”!
Ούτε ο πατριωτισμός ούτε ο πανανθρωπισμός ούτε ο πανθεϊσμός μας σώζει αν είναι λόγια μόνο και μέσα στην κουφότητά τους κουρνιάζουν τα σκουλήκια της αλαζονείας και της απληστίας.
