Πάλι μετανάστες

1. Το πρόβλημα δεν είναι «προσφυγικό» όπως λένε οι πολλοί αλλά «μεταναστευτικό». Πρόσφυγας είναι αυτός που, κάποτε νόμιμα ή συνήθως παράνομα, εισέρχεται πολιτικά κυνηγημένος από την εξουσία της χώρας του σε άλλη χώρα. Μετανάστης είναι αυτός που εισέρχεται σε μια χώρα ενώ δεν είναι πολιτικά κυνηγημένος όπως ο πρώτος.

Εμείς, λοιπόν, στην Ελλάδα έχουμε πολλούς μετανάστες – κι ελάχιστους πρόσφυγες εκ Τουρκίας. Αυτά τα θαλασσοδαρμένα μπουλούκια αξιολύπητων ανθρώπων από τη Μέση Ανατολή ως το Αφγανιστάν και το Μπαγκλαντές είναι μετανάστες που διακομίζονται με αδρή αμοιβή από Τούρκους (και μερικούς δικούς μας) «εμπόρους».

Έρχονται σε αναζήτηση καλύτερου οικονομικού μέλλοντος σε άλλη χώρα. Δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα όπως δεν ήθελαν να μείνουν στην Τουρκία ή την υπανάπτυκτη πατρίδα τους.

2. Τις δεκαετίες 1930 και 1950 πολλοί Έλληνες μετανάστευσαν στη Δύση (στις ΗΠΑ και στη μεταπολεμική αναπτυσσόμενη Γερμανία). Πήγαιναν εκεί όπου χρειάζονταν εργαζόμενοι για να βγάλουν λεφτά. Οι περισσότεροι εργάζονταν κι έκαναν λεφτά στηρίζοντας τις οικογένειές τους πίσω στην πατρίδα. Ήταν και μερικοί (ειδικά στη Γερμανία) που γκρίνιαζαν γιατί δεν ήθελαν να εργαστούν μα να έχουν όλα τα οφέλη των εργαζομένων.

Δεν ήταν αυτός ο χείμαρρος ανθρώπων που δεν ξέρουν τίποτα και κινούνται μόνο από ένα όνειρο για καλύτερη ζωή για καλούς μισθούς και δωρεάν ιατρική περίθαλψη και μόρφωση. Μα κι ένα πείσμα να μην αλλαξοπιστήσουν, να κρατήσουν τις μαντήλες τους τη γλώσσα τους και τα έθιμά τους.

Πολλοί δικοί μας γύρισαν με ή χωρίς λεφτά. Πολλοί έμειναν στη δεύτερή τους πατρίδα έχοντας λίγο ή πολύ πετύχει.

3. Η σύγκριση με τους δικούς μας μετανάστες είναι για να δούμε τη διαφορά και να κατανοήσουμε τη δυσχέρεια των ντόπιων.

Μια άλλη σύγκριση που γίνεται είναι με τους Αλβανούς (Ρουμάνους, Πολωνούς, κλπ.) της δεκαετίας 1990, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας και του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Τους Αλβανούς τους αφομοιώσαμε διότι και αυτοί ήρθαν για να δουλέψουν και να αφομοιωθούν – εκτός από τα εγκληματικά στοιχεία.

Οι Ανατολίτες (μουσουλμάνοι ως επί το πλείστον) είναι περαστικοί και δυσαρεστημένοι διότι θέλουν τις πλούσιες ευρωπαϊκές δημοκρατίες όπου, νομίζουν, θα βρουν παραδεισένια ζωή. Δεν θέλουν να ενταχθούν στην χώρα μας. Αυτό δηλώνουν τουλάχιστον 60%. Ίσως να μη θέλουν να ενταχθούν σε καμιά ευρωπαϊκή κοινωνία. Ίσως να θέλουν μόνο εύκολη εργασία και πολλά χρήματα.

Αλλά η παραμονή τους εδώ είναι για τους ίδιους πολύ δυσάρεστος καταναγκασμός. Είναι κατανοητό.

Είναι κατανοητό επίσης πως οι γηγενείς αισθάνονται πολύ άβολα νιώθοντας να απειλούνται.

Δεν είναι όμως κατανοητό η κυβέρνησή μας να μένει τόσο άβουλη και τόσο αναποτελεσματική σε αυτό το ζωτικότατο ζήτημα!

Τόσο δύσκολη είναι κάποια ενημέρωση στις διάφορες κοινότητες στην ηπειρωτική Ελλάδα, στους τοπικούς άρχοντες, για την ανάγκη να μοιραστούν οι μετανάστες έτσι που να μην επιβαρύνονται μόνιμα τα ακριτικά νησια;…

Αν υπάρξει πολιτικό κόστος, ας υπάρξει. Υπάρχει ήδη στα βεβαρημένα νησιά. Δεν ντρεπόμαστε καθόλου!…