1. Η αγαμία κληρικών στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία είναι ένα θέμα που συζητιέται ακατάπαυστα. Είναι μια πολύ παράξενη αντίληψη.
Η αντίληψη αυτή που δεν έγινε δόγμα μα επιβλήθηκε ως πειθαρχία από διάφορους Πάπες στις 2 χιλιετίες χριστιανισμού βασίζεται, υποτίθεται, στο ότι ο Χριστός ο ίδιος δεν παντρεύτηκε και στα λόγια του στο Κατά Ματθαίο 19. 3-12 όπου λέει πως οι άνθρωποι παντρεύονται και γίνονται ένα και έτσι δεν πρέπει να χωρίζουν. Μετά προσθέτει μια διευκρίνηση: μερικοί γεννιούνται δίχως ικανότητα για σεξ˙ άλλοι ευνουχίζονται από ανθρώπους˙ άλλοι πάλι επιβάλλουν στον εαυτό τους αποχή από το σεξ για χάρη «της βασιλείας των ουρανών».
Μα εδώ υπάρχει σαφώς μια παρανόηση. Αυτό που λέει ο Ιησούς είναι πως κάποιοι άνθρωποι απέχουν θεληματικά για χάρη της πνευματικής τους ανάπτυξης και όχι επειδή τους το επιβάλλει κάποια εκκλησιαστική αυθεντία. Ο ίδιος δεν παρουσιάζεται να ζητάει από τους μαθητές του να αφήσουν τις γυναίκες τους. Επισκέπτεται μάλιστα το σπίτι του Πέτρου και θεραπεύει την πεθερά του αποστόλου (Ματθ 8.14, Λκ 4.38). Δεν υπάρχει καμιά νύξη χωρισμού.
2. Ο απόστολος Παύλος γράφει ρητά στον Τιμόθεο (1η 3.2) πως ο επίσκοπος πρέπει να είναι «ανεπίληπτος… μιας γυναίκας σύζυγος, νηφάλιος, σώφρων» κλπ.
Σε όλο τον δεύτερο και τρίτο αιώνα οι ιερωμένοι παντρεύονταν.
Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (πέθανε 215 κχ) επίσης κήρυξε πως στην Εκκλησία γίνεται δεκτός όποιος έχει μια μόνο σύζυγο – λαϊκός, διάκων ή ιερωμένος εφόσον είναι ανεπίληπτος στη συζυγική ζωή.
Μόνο στον 4ο αιώνα άρχισαν διάφοροι εκκλησιαστικοί σε θέση εξουσίας να κηρύττουν την αγαμία ακόμα και για διάκους – όπως ο Επιφάνειος της Σαλαμίνας (πέθανε 403), το Ισπανικό Συμβούλιο της Elvira (406), η Σύνοδος της Νίκαιας (425) και άλλοι. Τον 5ο αιώνα πολλοί πάπες κήρυξαν την αγαμία για όλες τις βαθμίδες των εκκλησιαστικών.
Αλλά υπήρξαν και πολλοί που διαφωνούσαν τότε και αργότερα.
Στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, στο Βυζάντιο, ο Ιουστινιανός με τον Κώδικα Αστικού Δικαίου απαγόρευε σε όποιον είχε παιδιά να γίνει επίσκοπος.
Εδώ επίσης υπάρχει μια πιο εκλεπτυσμένη παρανόηση. Εφόσον παραμένεις ιερέας μπορείς να είσαι παντρεμένος. Αλλά ο επίσκοπος ανήκει, υποτίθεται, σε ένα επίπεδο ιερότητας όπου δεν πρέπει να ασκείται το σεξ.
Μα είναι τώρα, ή ήταν παλαιότερα, οι επίσκοποι και άλλοι προκαθήμενοι τόσο καθαγιασμένοι, τόσο «ανεπίληπτοι»;
3. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ελάχιστοι εκκλησιαστικοί ακόμα και στις ανώτερες βαθμίδες (πάπες και πατριάρχες) είχαν φιλοδοξίες (συχνά και πολιτικές) και κυρίως στη Δυτική Εκκλησία, επιδίδονταν σε ακολασία.
Μερικοί Πάπες τον 15ο και 16ο αιώνα είχαν νόθα παιδιά με ερωμένες: ο Innocent (1484-1492) με αρκετά παιδιά, ο Αλέξανδρος VI (1492-1503) επίσης με αρκετά παιδιά, ο Julius (1503-1513) με 3 κόρες, ο Παύλος Γ΄ (1534-1549) με 3 γιους και μια κόρη κλπ.
Άλλοι πάλι ήταν νόμιμα, εκκλησιαστικά παντρεμένοι με παιδιά: ο Felix Γ΄ (483-492) με 2 παιδιά, ο Silverius (536-537) δίχως παιδιά, ο Κλήμης Δ΄ (1265-1268) με δυο κόρες, ο Felix V (1439-1449) με γιο.
Στον 15ο αιώνα οι μισοί ιερείς ήταν παντρεμένοι με οικογένεια.
Πιο πρόσφατα, το 1930 ο Πάπας Πίος XI διακήρυξε πως το σεξ μπορεί να είναι καλό και καθαγιασμένο.
Το 1980 έγινε αποδεκτό παντρεμένοι Προτεστάντες ιερείς που γίνονται καθολικοί να διατηρούν τον γάμο τους στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αγγλία.
4. Είναι φανερό πως σε κάθε περίπτωση είτε γάμου είτε αγαμίας έχουμε τη γνώμη ενός Πάπα δίχως καμιά πραγματικά θεόπνευστη εντολή.
Ειδικά η τωρινή κατάσταση που αφήνει τους πρώην Προτεστάντες ιερείς να διατηρούν τον γάμο τους δείχνει μια παράξενη μα όχι δυσεξήγητη σχιζοφρένεια. Διότι αν όντως, όπως ισχυρίζονται (λανθασμένα κατ’ εμέ) οι ανώτεροι αξιωματούχοι, πως ο ιερέας θυσιάζει το σεξ για να παντρευτεί την Εκκλησία και την αγνή χριστιανική ζωή, τότε δεν μπορεί να επιτρέπονται τέτοιες εξαιρέσεις.
Ναι, συμφωνώ πως ένας ιερωμένος πρέπει να είναι άμεμπτος στον τρόπο ζωής του, στη νοοτροπία και συμπεριφορά του. Το να ταυτίζει τον εαυτό του με τον Χριστό, όπως θέλει η Εκκλησία, δεν μου φαίνεται ολότελα ορθό. Διότι τέτοια ταύτιση στον νου μπορεί ευκολότατα να οδηγήσει σε φαντασιώσεις και πλάνη. Ούτε είναι τόσο εύκολο να πειθαρχήσει κανείς στην εγκράτεια όταν βομβαρδίζεται σχεδόν αδιάκοπα και έντονα με εικόνες, λόγια και σύμβολα σεξουαλικότητας.
Μετά, ένας ιερωμένος είναι και καθοδηγητής. Θα είναι καλό, όταν μέλη από το ποίμνιό του ζητούν τη συμβουλή του για δυσκολίες και προβλήματα, να μπορεί να μιλήσει και από προσωπική πείρα οικογένειας.
