Αποτεφρωτήρια

1. Επιτέλους! Η μεταρρύθμιση των μεταρρυθμίσεων! Η μεταρρύθμιση που κάνει στάχτη τις άλλες!

Ναι, υπάρχει πλέον αποτεφρωτήριο και στη χώρα μας και δεν θα χρειαστεί να ταξιδέψω, νεκρός πια, στη Βουλγαρία για να ικανοποιήσω τη βαθιά μου λαχτάρα να επιστρέψω αμέσως και το σώμα μου στη μεγάλη μητέρα – αντί τον αργόσυρτο θάνατο στο υγρό και κρύο χώμα.

Το πνεύμα αναλλοίωτο, αφήνοντας σκέψεις και διαθέσεις και το καταταλαιπωρημένο κορμί, ενώνεται με το Μεγάλο Πνεύμα, ωσότου πάρει καινούριο σαρκικό ένδυμα, λιγότερο βεβαρυμένο με τις αμαρτίες του παρελθόντος. Και το κορμί, χους εις χουν ή, καλύτερα, όπως λένε οι Άγγλοι ashes to ashes, τα ύδατα (αίμα κλπ) στον κύκλο των υδάτων, το πυρ στο πυρ του ήλιου και η πνοή στα στροβιλίσματα του αέρα, όλα δίχως καθυστέρηση!

2. Είναι ιστορική χρονιά το 2019 αφού επετεύχθη μια τόσο βασική για τον άνθρωπο διαδικασία.

Ακόμα και η Εκκλησία μοιάζει να χαίρεται σιωπηλά. Επί χρόνια, επί αιώνες, αντιστεκόταν στην καύση των νεκρών μα πρόθυμα έκαιγε όσους ζωντανούς είχαν το θράσος να προτείνουν κάτι τέτοιο – στον σκοτεινό Μεσαίωνα, βέβαια, και στην κακιά Καθολική Δύση. Τώρα τσιμουδιά.

Μόνο η Μητρόπολη Λιβαδειάς ανακοίνωσε πως δεν θα έχει κηδεία χριστιανική όποιος μέσα στην επικράτειά της επιλέγει την αποτέφρωση.

Έχουν κάποιο δίκιο, αφού ο Ιησούς ετάφη και αναστήθηκε. Εμείς οι καλοί χριστιανοί ας ακολουθούμε τουλάχιστον αυτό το παράδειγμά του, αφού δεν ακολουθούμε τίποτε άλλο και σίγουρα δεν μπορούμε να αγαπήσουμε ούτε τους εχθρούς μα ούτε και αλλήλους.

Κι εδώ πρόβλημα, όμως. Θαβόμαστε μεν, μα δεν ανασταινόμαστε, όπως εκείνος, εντός τριών ημερών. Άραγε τον ρώτησαν αν ήθελε να τον θάψουν ή αν προτιμούσε την καύση;

3. Οι άλλες μητροπόλεις δεν εξέδωσαν απαγορευτικά φιρμάνια – ελπίζοντας ίσως να ελκύσουν πρόσθετους πελάτες για κηδεία χριστιανική.

Ή μπορεί και να σκέφτηκαν πιο ώριμα πως ο Παντοδύναμος έχει την ικανότητα να ανασταίνει από τις σκόρπιες ή θησαυρισμένες στάχτες τους πεθαμένους, (όπως ο μυθικός Φοίνικας ξαναζωντανεύει από στάχτες!), αφού, υποτίθεται κατά το δόγμα, θα μπορέσει να τους αναστήσει από το χώμα, τα σκουλήκια και τα υπολείμματα οστών, στη Δευτέρα Παρουσία για την τελική κρίση.

Επίσης θα σκέφτηκαν, ίσως, πως ο τρόπος κήδευσης – χώμα ή στάχτη – δεν αποτελεί κριτήριο για τη χριστιανοσύνη ενός ανθρώπου.

Ώριμες αποφάσεις πράγματι! Δόξα τω Κυρίω!

Είναι τόσο μεγάλη και διαρκής η ανακούφιση της αποκόλλησης από ένα δόγμα εντελώς ανυπόστατο. Ο νους μας είναι δυστυχώς γεμάτος τέτοιες παλαβές προσκολλήσεις. Γιατί να περιμένουμε τον θάνατο για να αποκολληθούμε, οδυνηρά ίσως, από αυτές;

4. Ωραίες οι σκέψεις αυτές, πλην απατηλές.

Η Εκκλησία δεν μένει στον σανό, αν και όταν, όπως στην περίπτωση αυτή, πρόκειται να χάσει έσοδα. Η σωτηρία της ψυχής δεν είναι μικρό πράγμα: χρειάζεται μια μεγάλη επιχείρηση για να επιτύχει. Η του Χριστού Εκκλησία είναι, θεωρεί εαυτόν τη μόνη αρμόδια επιχείρηση. Έτσι εξέδωσε το φιρμάνι της στη γραμμή που χάραξε η πρωτοπόρος Μητρόπολη Λιβαδειάς.

Τώρα, το αν αυτή έχει κάποια σχέση με τη διδασκαλία του ίδιου του Χριστού και όχι με τα προσοδοφόρα μνημόνια μεταγενέστερων εκκλησιαστικών είναι άλλο θέμα.