Το φευγαλέο τσιπρικό παρόν

1. Σε προηγούμενη δημοσίευση σκιαγράφησα πολύ αδέξια τους λόγους που άρχισα την ιστορική αυτή σειρά εκθέτοντας ορισμένες απορίες. Μερικές είναι καθαρά ακαδημαϊκές μα κάτω από την επιφάνεια κινούνται οι ίδιες δυνάμεις που πάντα κινητοποιούσαν τους ανθρώπους και σχηματίζουν το παρόν, την τρέχουσα επικαιρότητα καθώς αυτή αδιάκοπα διαμορφώνεται στο παγιωμένο παρελθόν.

Η Ιστορία δεν είναι κάτι ανεξάρτητο από τους ζωντανούς ανθρώπους που τη δημιουργούν ή διαμορφώνουν στο παρόν μεταφέροντας οι ίδιοι τις αναπόδραστες επιδράσεις του άμεσου μα και του απώτατου παρελθόντος.

Ούτε είναι ανεξάρτητη από τους ανθρώπους που τη μελετούν και ιδίως από εκείνους που καταγράφουν αναφορές, χρονικά, ημερολόγια και παρόμοια και ιστορικά δοκίμια. Οι δε ιστορικές μελέτες ουδέποτε είναι ελεύθερες από την ερμηνευτική διάθεση του συγγραφέα.

Έτσι, όμως, με την ερμηνευτική διάθεση, αναπόφευκτα υπεισέρχονται λάθη ακόμα και στην παρουσίαση γεγονότων, καθώς κάθε ιστορικός θεληματικά ή άθελα συνδέει με διαφορετικό τρόπο τα ίδια ή και διαφορετικά γεγονότα.

2. Έχουν γραφτεί πολλά για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού της Ελλάδας. Έχω γράψει κι εγώ δυο άρθρα.

Όταν σπούδαζα στο Λονδίνο τη δεκαετία 1960 είχε έρθει κι έδωσε μερικές ομιλίες (μπορεί και στα πρώτα έτη της δεκαετίας 1970). Τον γνώρισα από κοντά πολύ πολύ σύντομα και οπωσδήποτε δεν θα βασιζόμουν στις εντυπώσεις εκείνες.

Μα ήταν φανερό πως ενώ είχε την ευγένεια του ακαδημαϊκού που έχαιρε πανεπιστημιακής αναγνώρισης στο εξωτερικό και είχε μπολιαστεί με μερικές καλές συνήθειες, ήταν αερολόγος απατεώνας. Εξέπεμπε μια ισχυρότατη αλαζονεία και ταυτόχρονα μια καλοκρυμμένη δειλία – δυο καίρια γνωρίσματα δικτατορικής νοοτροπίας.

Κι όμως οι πολλοί, ακόμα και ώριμοι άνθρωποι στην πολιτική, στη δημοσιογραφία, στον επιχειρηματικό κόσμο και στους καλλιτέχνες, τον νόμιζαν «χαρισματικό» και πίστευαν (και ακόμα πιστεύουν) πως θα βελτίωνε την Ελλάδα με το παραπλανητικό σύνθημα «Αλλαγή». Ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να πάρει την εξουσία και να την κρατήσει όσο το δυνατό περισσότερο.

3. Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να μιμηθεί τον Α. Παπανδρέου στη συνθηματολογία, στις εκφράσεις, ακόμα και στον τόνο της φωνής. Γι’ αυτό ακούγεται πάντα, ακόμα κι όταν χαίρεται ή αστειεύεται, πένθιμος ενώ ο ίδιος νομίζει πως είναι σοβαρός.

Είναι ένα βουτυρόπαιδο που τα βρήκε όλα έτοιμα, ακόμα και τους «αγώνες» του στα αμφιθέατρα, με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, τις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις. Δεν έχει εκφέρει τίποτα το προσωπικό και πρωτότυπο.

Είναι φανερό πως δεν σκέφτηκε ποτέ να μορφωθεί. Τα πτυχία τα πήρε από τα ελληνικά ΑΕΙ χάρη στο «δημοκρατικό πέντε» και τις άλλες σαχλαμάρες των αναρχοαριστερών της προηγούμενης γενιάς καπηλευόμενος πάντα τις δικές τους «κατακτήσεις» – ψωμί, παιδεία, λευτεριά και παρόμοια!

Τι να περιμένεις από έναν «ηγέτη» και πρωθυπουργό που δεν ξέρει καλά-καλά πως η Λέσβος και η Μυτιλήνη είναι το ίδιο νησί;

Πώς οι «σύντροφοι» επιτρέπουν σε τέτοιο εξάμβλωμα να ηγείται;

4. Η απάντηση έρχεται αβίαστα: έχουν τα ίδια μίζερα μυαλά και χειρότερα. Μερικοί «σύντροφοι» έχουν πτυχία, είναι δικηγόροι, καθηγητές και γιατροί μα είναι αμόρφωτοι εξίσου. Το ίδιο και οι οπαδοί.

Το να πιστεύεις στον σοσιαλισμό, την πάλη των τάξεων και τις συναφείς μαρξιστικές μεμψιμοιρίες, μετά από 150 χρόνια πλήρους ιστορικής διάψευσής τους και της κατάρρευσης των κομμουνιστικών καθεστώτων το 1990, δείχνει αμορφωσιά, αφέλεια και ύπνωση στους οπαδούς και ψυχοπάθεια, πονηριά, εξουσιολαγνεία και απατεωνία στους ηγέτες.

Στο 2015 αφού αναστάτωσαν τους παραδοσιακούς θεσμούς και αποτάθηκαν για χρήματα σε Ρώσους, Κινέζους και άλλους μη–Ευρωπαίους για να απορριφθούν, αφού έκαναν τις γνωστές κωλοτούμπες τους και φόρτωσαν στο Έθνος ακόμα ένα μνημόνιο, 100 δισ πρόσθετο χρέος και κάπιταλ κοντρόλς ανακόπτοντας κάθε ανάπτυξη, απέτυχαν σε κάθε τομέα διακυβέρνησης εκτός από την ψευδολογία.

Το καλοκαίρι 2018 έστησαν μια εξωφρενική παράσταση για να δικαιολογήσουν την ανικανότητά τους να χειριστούν την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, να καλύψουν τους καμένους ανθρώπους και να προσποιηθούν πως ο πρωθυπουργός συντόνιζε την προσπάθεια ενώ εκείνος δεν ήξερε ούτε από πού φυσούσε ο άνεμος.

Εντούτοις ένα 20% ψηφοφόρων εξακολουθεί να υποστηρίζει ανοιχτά αυτό το εκτρωματικό κόμμα. Αυτά όλα τα γεγονότα καταγράφονται στην Ιστορία μα ποιος θα τα θυμάται σε 10 χρόνια; Πολλά έχουν ήδη ξεχαστεί.

5. Πώς βρίσκεται ένας λαός σε τέτοιο χαμηλό επίπεδο; Γιατί δεν θέλει να ανυψωθεί;

Ιδού ένα ερώτημα, ένα αινιγματικό θέμα της Ιστοριοσοφίας!