1. Αναζητήσεις για δημοκρατικές λύσεις!
Σε άρθρο τους στο ΒΗΜΑ (10/6/21) δύο συγγραφείς συμβουλεύουν «πώς θα αναπνεύσουν οι δημοκρατίες». Η άγνοια τους είναι εντυπωσιακή.
Ο ένας, κ. Γιώργιος Σιακαντάρης είναι κοινωνιολόγος, λέει, πρώην «επιστημονικός διευθυντής» του ΙΣΤΑΜΕ (Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών – Ανδρέας Παπανδρέου) κι επιστημονικός υπεύθυνος στο «πολιτικό εργαστήριο για τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία». Προσέξτε την επανάληψη της επιστημοσύνης.
Ο δεύτερος, κ. Αντώνης Δημόπουλος είναι ορθοδοντικός, πρώην αντιπρόεδρος στο ΙΣΤΑΜΕ και Γ.Γ. στο υπουργείο Υγείας.
2. Το άρθρο ξεκινάει με τα εξής: «Η καταδίκη του αστυνομικού δολοφόνου του Τζορτζ Φλόιντ έδωσε μια ανάσα στην αμερικανική Δημοκρατία. Οι Δυτικές Δημοκρατίες όμως βρίσκονται ακόμα στην εντατική και χρειάζονται πολλά ακόμη για να αρχίσουν να αναπνέουν χωρίς μηχανική υποστήριξη». Και στη συνέχεια δίνουν τις δικές τους προτάσεις ανάσας.
Στην περίπτωση του αστυνομικού που δολοφόνησε τον Φλόιντ δεν δόθηκε καμιά πρόσθετη μηχανική υποστήριξη για τίποτα. Απλούστατα το δικαστήριο εφάρμοσε τον ισχύοντα νόμο. Και το έκανε διότι οι δικαστές, υποθέτω, είναι εκπαιδευμένοι στο να κάνουν τη δουλειά τους. Όχι όπως στη χώρα μας που συχνά αντί να εφαρμόζουν τον ισχύοντα νόμο ψάχνουν να βρουν πιο είναι το γενικό κοινό αίσθημα για την περίπτωση.
3. Μετά, οι «σωτήρες» της Δημοκρατίας γράφουν για την άνοδο του λαϊκισμού. «Το πρόβλημα αφορά τον λόγο για τον οποίο ο ακροδεξιός, εθνικο-νατιβιστικός λαϊκισμός έχει σήμερα τόση απήχηση.»
Ο ακροδεξιός λαϊκισμός σίγουρα επικρατεί στην Ουγγαρία και σηκώνει κεφάλι στην ανερμάτιστη Γαλλία μα ούτε στη μια ούτε στην άλλη περίπτωση δημιουργείται πρόβλημα δημοκρατίας. Αυτό το πρόβλημα εγείρεται τρανταχτά με τον αναρχοαριστερό λαϊκισμό του Τσίπρα στην Ελλάδα και του Πούτιν στη Ρωσία (ηγεμών για πάνω από 25 έτη).
Και πιο κάτω οι συγγραφείς αναφέρουν τα φανταχτερά φληναφήματα για «χρήματα, ανάπτυξη, εμπόριο… επίπεδη φορολογία, μείωση δημόσιων δαπανών, προτεραιότητα χρηματαγορών έναντι της παραγωγής και κυρίως αποδοχή πάση θυσία των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών».
Βλέπουν μάλιστα, λίγο πιο κάτω, μονοπολισμό και σε ορισμένες περιπτώσεις «μονοκομματισμό» όπως στη ΝΔ του Μητσοτάκη που μπορεί να προκαλέσει ακροδεξιό λαϊκισμό!
4. Αυτά όλα είναι σαχλαμάρες, φυσικά, με τις οποίες σχηματίζουν μια νοοτροπία συνθηματολογιών για ημιμορφωμένες μάζες.
Ακόμα μεγαλύτερη σαχλαμάρα είναι η πρότασή τους για «τη γέννηση ενός κόμματος που θα ασκεί πολιτική στο κέντρο της κοινωνίας». Αυτό θα έχει την «μεταρρυθμιστική πλευρά του όλου Πασόκ» όπως επί του Αείμνηστου (που έστρωσε το κόκκινο χαλί της χρεοκοπίας!)
Και «τον μεταρρυθμιστικό προβληματισμό της Ανανεωτικής Αριστεράς», αλλά όμως, «θα απορρίπτει τον πελατειασμό του πρώτου και την ελιτίστικη αδυναμία συγχρονισμού με την κοινωνία της δεύτερης».
5. Οι άνθρωποι και ιδίως τέτοιοι «επιστήμονες» σκέφτονται με συνθήματα εντελώς μηχανιστικά σε μια σπηλιά όπου μόνο οι ίδιοι κατοικούν.
Δεν υπήρξε καμιά πολιτική του Πασόκ, ούτε θα υπάρξει, δίχως πελατειασμό. Εξουσία ήθελε ο Αείμνηστος – οι δήθεν μεταρρυθμίσεις του ήταν ο πιο πρόστυχος λαϊκισμός που ξεπεράστηκε μόνο από τον Τσίπρα για να χαντακωθεί τελικά.
Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει «Ανανεωτική Αριστερά». Διότι η Αριστερά είναι πιο συντηρητική από τη Δεξιά εξ ορισμού και φύσεως!
Αυτό που χρειάζεται η Δημοκρατία είναι νέα καλή εκπαίδευση που θα εμφυτεύσει ηθικές αρχές φιλαλήθειας, εντιμότητας και δικαιοσύνης. Όλα τα άλλα είναι σαχλαμάρες.
