Η κληρονομιά του 2023 –της αγριότητας, της απανθρωπιάς, της ανασφάλειας– παραδόθηκε ακέραια στο 2024.
Η λέξη κανονικότητα αρέσει όχι μόνο στον πρωθυπουργό μας και στους φιλικούς δημοσιογράφους, μα σε όλους.
Εντούτοις, όλοι βλέπουν πως η ελληνική κοινωνία κατολισθαίνει όλο και πιο άγρια προς τη βαρβαρότητα. Το κύριο χαρακτηριστικό είναι η βία που ξεσπά λόγω εσωτερικής σύγκρουσης, σύγχυσης, δυσαρμονίας συναισθημάτων και διανοημάτων.
Νομίζουμε πως η κανονικότητα συνίσταται στην ανάπτυξη και την οικονομική πρόοδο, καθώς η ανεργία μειώνεται και γίνονται κάποιες επενδύσεις (σε ακίνητα κυρίως από ξένους). Μα δεν βάζουμε στην εξίσωση την καλπάζουσα ακρίβεια, ενώ η τιμή των καυσίμων έχει μειωθεί.
Ο πληθυσμός στην Ελλάδα μειώνεται κατά 50.000 το έτος! Αυτό σημαίνει λιγότερα εργατικά χέρια παντού, μα περισσότερα στομάχια να τραφούν (κυρίως συνταξιούχοι).
Γράφει ο Νότης Παπαδόπουλος (Καθημερινή 10/1/24):
Ο παραγωγικός πληθυσμός στην Ευρώπη μειώνεται κατά ένα εκατομμύριο κάθε χρόνο», είπε τη Δευτέρα στην Αθήνα η επίτροπος Μετανάστευσης Ιλβα Γιόχανσον. Το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ακόμη μεγαλύτερο…. Συγχρόνως, όμως, η Ελλάδα υπέστη και μια τεράστια διαρροή εργαζομένων. Περίπου 500.000 Ελληνες επιστήμονες που έφυγαν στην Ευρώπη –το λεγόμενο brain drain– μαζί με περίπου μισό εκατομμύριο εργάτες –αλβανικής καταγωγής οι περισσότεροι– που δούλευαν στην Ελλάδα τα χρόνια των παχιών αγελάδων απέκτησαν ευρωπαϊκά έγγραφα και τώρα βρίσκονται νομίμως στη Γερμανία, στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αν σε αυτήν την πληθυσμιακή συρρίκνωση και στη μείωση των εργαζομένων προσθέσει κανείς και τη «μεγάλη παραίτηση» που παρατηρείται μετά την πανδημία του κορωνοϊού, οι ελλείψεις σε εργατικά χέρια χτυπούν… ταβάνι!
«Ζητάω σερβιτόρους με 1.200 ευρώ τον μήνα καθαρά, στέγη και τροφή δωρεάν και κανείς δεν έρχεται», μου έλεγε το καλοκαίρι ιδιοκτήτης δημοφιλούς ταβέρνας στην Τζια. «Με 1.000 ευρώ καθαρά στην τσέπη, ένσημα, στέγη και τροφή δεν βρίσκω κόσμο να δουλέψει στην πανσιόν. Κι αν βρεθεί κάποιος, μετά ένα μήνα φεύγει», μου παραπονιόταν τον Οκτώβριο ξενοδόχος σε παραδοσιακό χωριό του Ζαγορίου. Ηδη οι παράγοντες του τουρισμού μιλούν για 50.000 ελλείψεις στην τουριστική βιομηχανία χωρίς να υπολογίσει κανείς ανάλογες ελλείψεις στις επιχειρήσεις εστίασης.
Και δεν είναι μόνο ο τουρισμός. Ελάχιστοι Ελληνες δέχονται πλέον να εργαστούν σε αγροτικές δουλειές ή στις κατασκευές, καθώς αποφεύγουν τις χειρωνακτικές εργασίες. Επίσης, πάνω από 100.000 εργάτες χρειάζονται για την κατασκευή του Ελληνικού, του ΒΟΑΚ και της γραμμής 4 του μετρό, έλεγε πρόσφατα ο τέως υπουργός Εργασίας Αδωνις Γεωργιάδης. Ολοι, αναγκαστικά, θα προέλθουν από το εξωτερικό. Κατά κύριο λόγο από διακρατικές συμφωνίες «εισαγωγής» εργαζομένων από Ινδία, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτο, Μπανγκλαντές.
Μα μη ξεχνάμε και την άγρια βία όπως την αποτυπώνει η Τασούλα Επτακοίλη (Καθημερινή 10/1/24):
Μια ακόμα γυναίκα, έγκυος και μητέρα, δολοφονημένη από τον σύντροφό της· ένα παιδί που δεν θα δει το φως της ζωής κι ένα άλλο που θα μεγαλώσει στην ορφάνια. Ενας 14χρονος μαθητής θύμα φρικτού μπούλινγκ από συμμορία συνομηλίκων του: τον χτύπησαν, τον ανάγκασαν να περπατήσει ξυπόλυτος στον δρόμο, τον κατέγραφαν με το κινητό τους, ανέβασαν το βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να τον εξευτελίσουν, απείλησαν ότι θα τον σκοτώσουν αν μιλήσει. Ενας νέος άνδρας αγνοούμενος στο Μεσολόγγι· όσο περνούν οι ημέρες τόσο ενισχύεται το σενάριο της εγκληματικής ενέργειας. Δεκάδες ζώα, οικόσιτα και άγρια, θανατωμένα από φόλα σε χωριό των Καλαβρύτων· αργός ο θάνατός τους, μαρτυρικός. Ζοφερή η μικρή εικόνα, της χώρας μας…. Από κοντά η ακρίβεια, η φτωχοποίηση, οι αρρώστιες, η κλιματική κρίση. Η κληρονομιά του 2023 –της αγριότητας, της απανθρωπιάς, της ανασφάλειας– παραδόθηκε ακέραια στο 2024.
Πώς συνεχίζουμε; Από πού μεταλαβαίνουμε ελπίδα; Από τα δικά μας ξέφωτα: τους ανθρώπους μας, τα ζώα μας, τις δημιουργικές στιγμές μας, τα όνειρά μας, την αλληλεγγύη προς τους γύρω μας. «Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει», αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις, έλεγε ο Ηράκλειτος.
Η βία είναι βία είτε εκδηλώνεται στους σκοτεινούς δρόμους και στα υπόγεια των μαφιόζων, ενδοοικογενειακά ή έμφυλα, είτε οπαδικά μέσα κι έξω από τα γήπεδα, είτε εφηβικά. Και όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, μια βασική αιτία είναι κακή ανατροφή και κακή παιδεία (Καθημερινή 10/1/24):
Η έκρηξη της εφηβικής βίας τείνει να γίνει ενδημική αρρώστια της ελληνικής κοινωνίας. Θα έλεγα των δυτικών κοινωνιών. Σύμπτωμα της νηπιοποίησης. Από τη στιγμή που ο ενήλικος υιοθετεί την ανευθυνότητα του εφήβου, ο έφηβος γίνεται τυφλοπόντικας που έχασε το αζιμούθιο. Διότι, λυπάμαι που το λέω, το παιδί και ο έφηβος χρειάζονται καθοδήγηση «για να βρουν τον δρόμο τους», όπως έλεγαν κι οι παλαιότεροι. «Πειθαρχία», «καθοδήγηση», λέξεις ξεχασμένες για τη χαζοχαρούμενη εκπαίδευση που μεταφέρεται από το σπίτι στο σχολείο.
