1. Ένα μνημόνιο είναι η αγωγή για την θεραπεία μιας οικονομίας που νοσεί σοβαρά. Η αρρώστια έχει ως συμπτώματα τα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο (δηλ. περισσότερες εισαγωγές από εξαγωγές) και στον κρατικό προϋπολογισμό (δηλ. περισσότερα κρατικά έξοδα από έσοδα).
Τα δύο ελλείμματα είναι συνέπειες κακής διακυβέρνησης και αλόγιστης συνδικαλιστικής δράσης. Και στις δύο περιπτώσεις το κίνητρο είναι κοινό – μείγμα άγνοιας και απληστίας.
Υπάρχουν ορισμένες κρατικοδίαιτες παρασιτικές ομάδες πολιτών που απομυζούν τεράστια κονδύλια και πλουτίζουν σε βάρος των υπολοίπων. Αυτές έχουν φερέφωνα (ή λόμπι) στη Βουλή και συχνά καθοδηγούνται από επαγγελματίες συνδικαλιστές (Πρωτόπαπας, Στρατούλης, Φωτόπουλος κλπ.). Αποκτούν ευνοϊκή μεταχείριση (επιδοτήσεις, απαλλαγή φόρων κλπ) και κερδίζουν προνόμια τα οποία είναι, φυσικά, σε βάρος όλων των άλλων φορολογούμενων.
Αυτές οι παρασιτικές προνομιούχες ομάδες (πχ. εκκλησία, αγρότες, μεταφορείς κλπ) ουδέποτε σκέπτονται το καλό του σύνολου Έθνους και μερικές μάλιστα επιδιώκουν αναστατώσεις και αποδιοργανώσεις στην κοινωνία διότι έτσι αντλούν μεγαλύτερη δύναμη και οικονομικό σθένος.
2. Το 2009 το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 266 δισ σε 296 δισ, δηλαδή κατά 30 δισ χάρη στις σπατάλες και τους υπεράριθμους διορισμούς της κυβέρνησης Κωστάκη Καραμανλή.
Ήταν μεγαλύτερη αύξηση και από τις δεινές δαπάνες της εικοσαετίας του ΠΑΣΟΚ (1981-2004).
Το 2011 το δημόσιο χρέος έφθασε τα 343 δις! Όπως είχε πει 20 έτη νωρίτερα ο Αντρέας Παπανδρέου: “Ή το έθνος θα εξαφανίσει την υπερχρέωση της χώρας ή η υπερχρέωση θα αφανίσει τη χώρα”. Σε μεγάλο βαθμό η υπερχρέωση, βέβαια, οφειλόταν στις δικές του σπατάλες στη δεκαετία του 1980.
Ο Θ. Πάγκαλος διακήρυξε το περίφημο “Μαζί τα φάγαμε”. Αλλά δεν είναι αλήθεια. Δεν τα έφαγαν όλοι, ούτε καν οι πολλοί. Τα έφαγαν οι πολιτικάντηδες σαν τον Πάγκαλο και οι παρασιτικές ομάδες που προανέφερα.
Αυτές είναι, μιλώντας γενικά, τέσσερις.
α) Δημόσιοι Υπάλληλοι: αυτοί μέχρι το 1980 ήταν χαμηλόμισθοι αλλά με το ΠΑΣΟΚ έγιναν ψηφοφόροι πελάτες και οι μισθοί τους έγιναν σχεδόν διπλάσιοι των μισθών στον Ιδιωτικό Τομέα μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
β) Αγροτοκτηνοτρόφοι και τουριστικές μονάδες που απέκτησαν μεγάλα προνόμια με επιδοτήσεις, φθηνά δάνεια και απαλλαγές φόρων με τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης και άλλες ενισχύσεις. (Ο Γ. Θ. Πανίκος στη μελέτη του Η Οικονομική Κρίση της Ελλάδος 2014, Αθηναϊκό Ινστιτούτο Έρευνας, σ. 84, αναφέρει μονάδα σε νησί του Βόρειου Αιγαίου που πήρε χρηματοδότηση 80%, δηλ. 1.2 δις δραχμές, μα δεν λειτούργησε ποτέ και ο “επενδυτής” τσέπωσε 200 εκμ!)
γ) Μεγαλοαστοί – όπως γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, φοροτεχνικοί κλπ. που φοροδιαφεύγουν κανονικότατα κι έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία και μεγάλες καταθέσεις εδώ και στο εξωτερικό, Πανίκος σ.83)
δ) Ανώτερη τάξη βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών με κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις και προνόμια: σε μεγάλο βαθμό ορίζουν το πολιτικό και κομματικό παιχνίδι.
Με έναν ή άλλο τρόπο αυτές οι ομάδες καθώς και διάφορα κλειστά επαγγέλματα (ταξί , φαρμακεία, λατομεία, μεταφορές κλπ) απορροφούν τις υπεραξίες της παραγωγής που κανονικά θα έπρεπε να χρηματοδοτούν τις δημόσιες υπηρεσίες.
3. Ας πάρουμε τις κρατικές δαπάνες σε μισθούς.
Από 1,35 δισ το 2000 ανέβηκαν σε 5,35 το 2002, στα 6,98 το 2005 και 8,5 το 2009. Αυτές οι ετήσιες αυξήσεις στοίχησαν 63,73 δισ που ήταν δανεικά το 2000-2010. Σε αυτό το ποσό πρέπει να προστεθούν 16,6 δισ σε τόκους για τα δάνεια.
Αυξήσεις, αυξήσεις, αυξήσεις. . .
Ήταν δήθεν η θεωρία του Κέυνς: καθώς αυξάνονται οι μισθοί στον δημόσιο τομέα αυξάνεται η ζήτηση και αυξάνεται η παραγωγή. Ήταν το σκεπτικό επίσης του Βαρουφάκη και των συντρόφων του στην ολέθρια συριζική κυβέρνηση, μια δικαιολογία για να μην απολύονται δημόσιοι υπάλληλοι πελάτες του συριζικού κατεστημένου.
Αυτά είναι κουραφέξαλα. Ο Κέυνς ποτέ δεν συνέστησε δανεισμό και πάντα παντού τόνιζε την απόλυτη ανάγκη για επενδύσεις, όχι το κανάκεμα κρατικοδίαιτων παρασίτων. Δεν χρειάζεται πολλή εξυπνάδα για να δεις πως η αύξηση σε μισθούς και συντάξεις δεν πηγαίνει σε ζήτηση και κατανάλωση. Ένα μεγάλο μέρος πάει σε ακίνητη περιουσία και καταθέσεις.
Η απλή αλήθεια είναι πως με αυτή την πρακτική οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις αγόραζαν πελάτες και τις ψήφους τους. Έτσι διαιωνίστηκε η διαφθορά.
4. Αυτοί που πολέμησαν λυσσαλέα τα Μνημόνια είναι ακριβώς αυτά τα παράσιτα που ευημερούσαν σε βάρος των ξενιστών τους στον κορμό του Έθνους.
Είναι οι πρώην πασόκοι, οι αγανακτισμένοι, οι αγέλες του Σύριζα και του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και όμοιων οργανώσεων. Απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και βία!
Υπάρχουν και οι αφελείς “σοσιαλιστές” ή “μαρξιστές” εγκλωβισμένοι στην αυτιστική καθυστέρηση τους. Μερικοί τυχαίνει να αφυπνίζονται. Λιγοστοί.
Δεν αναφέρθηκα στις ΔΕΚΟ και στους συνταξιούχους του Δημοσίου (συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων άχρηστων βουλευτών και υπουργών).
Τα Μνημόνια ζητούν να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που θα επαναφέρουν την οικονομία σε υγιή κατάσταση, βασικά περικόπτοντας κρατικές δαπάνες, όχι επιβάλλοντας φόρους.
Λέγεται πως η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δημιούργησε πρωτογενές πλεόνασμα, (στη θέση ελλειμμάτων). Έτσι φαίνεται στον ρηχό νου. Η αλήθεια είναι πως το Μνημόνιο δημιούργησε το πλεόνασμα. Μα ο Σαμαράς δείλιασε και ανέκοψε την εφαρμογή μνημονιακών μέτρων φοβούμενος μη χάσει ψήφους και απέδιδε την επιτυχία στον εαυτό του.
Δυστυχώς οι αδαείς και βλάκες πολιτικάντηδες πάντα με υστεροβουλία και κάποτε με σαχλή ιδεοληψία προτιμούν να επιβάλλουν φόρους (εισοδήματος, ΦΠΑ, πλούτου κλπ) που έχουν υφεσιακή επίδραση. Γι’ αυτό 5 χρόνια τώρα ο Έλλην ασθενής παραμένει ασθενέστερος.
Δεν φταίνε καθόλου τα Μνημόνια. Φταίνε μάλλον η συμπεριφορά των πολιτικάντηδων και οι ορέξεις ενός ηλίθιου λαού.
