Παιδεία

1. Διάφορες διεθνείς εκθέσεις τα τελευταία χρόνια δείχνουν την Ελλάδα αγκυροβολημένη πολύ χαμηλά στους πίνακες αξιολόγησης στον τομέα της Παιδείας.

Έγινε μια προσπάθεια με τον Νόμο Διαμαντοπούλου (που εξαφανίστηκε αυτή η κυρία;) να βελτιωθούν τα ΑΕΙ. Αλλά οι πανεπιστημιακοί λύσσαξαν διότι περικόπτονταν πολλά προνόμια και έμπαιναν φραγμοί στη διαφθορά. Έτσι αντί βελτίωση βλέπουμε βαθύτατο βάλτωμα.

Οι αξιωματούχοι του υπουργείου δείχνουν απίστευτή ατολμία ενώ οι συντεχνίες των πανεπιστημιακών (και των άλλων καθηγητών) επιστρατεύουν τις μαφίες των αναρχοαριστερών “σπουδαστών” για να διαιωνίζουν τα δικά τους (συνδικαλιστικά) προνόμια, τον νεποτισμό, τη διαφθορά και το χάος.

Τα φαινόμενα της ανομίας και συνδιαλλαγής είναι μια λαμπρότατη αντανάκλαση στον χώρο της παιδείας από το ευρύτερο πελατειακο καθεστώς στην αποτρελαμένη Πολιτεία μας (πολιτικάντηδων, κομμάτων και επιτήδειων ψηφοφόρων).

Μόνο στη χώρα μας υπάρχει τόση ακαθαρσία στους χώρους των ΑΕΙ – και στο μυαλό αλλά και στα κτήρια. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει η πρακτική επιθέσεων συμμοριών από μάγκες και χούλιγκαν σε καθόλα νόμιμες διαδικασίες εντός των ΑΕΙ – όπως εκλογές ή συνεδριάσεις καθηγητών.

2. Οι πανεπιστημιακοί –δηλαδή όλοι οι καθηγητές αυτού του επιπέδου- φροντίζουν για τα κεκτημένα και προνόμια τους. Δεν θα περίμενε κανείς κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για βελτίωση. Αλλά το υπουργείο; Και αυτός ο ανεκδιήγητος κ. Αρβανιτόπουλος, νυν υπουργός, και οι σύμβουλοί του;
Ασφαλώς υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις, άνθρωποι και τμήματα ολόκληρα που σιωπηλά ή φωναχτά μάχονται για βελτίωση και δίνουν όση γνώση μπορούν στις άθλιες συνθήκες που έχουν επικρατήσει και χειροτερεύουν χρόνο με τον χρόνο. Δυστυχώς, οι πολλοί δεν τους μιμούνται και δεν αποτελούν αυτές οι λιγοστές εκλάμψεις τον κανόνα.

Είναι παράξενο πως οι “προοδευτικοί”, που θα φέρουν ανάπτυξη και εξύψωση πνευματική και υλική (;!), δεν αντιλαμβάνονται τις βασικές αρχές της παιδείας. Κι εδώ αναφέρω δύο πράγματα.

Πρώτον, το να διδάσκεις σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα λειτουργήματα του ανθρώπου: δεν είναι δουλειά! Ο δάσκαλος που κοιτά πρώτα τον μισθό, τις διακοπές και τα κεκτημένα του, καλύτερα να βρει άλλη απασχόληση.

Δεύτερον, χωρίς άριστη Παιδεία δεν θα υπάρξει ποτέ ανάπτυξη σε οποιοδήποτε τομέα εκτός της διαφθοράς. Παντού και πάντοτε είναι η γνώση που υποκινεί τη δράση. Οι πολίτες κάνουν τεράστιες θυσίες να βοηθήσουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν αλλά αυτές δυστυχώς πάνε χαμένες λόγω κυβερνητικής δειλίας και αναρχοαριστερής μοχθηρίας.

Επαναλαμβάνω – δίχως γνώση δεν μπορεί να υπάρξη ανάπτυξη.

3. Υπάρχει μια τρίτη άποψη έξω από το υλικά ωφελιμιστικό πλαίσιο.

Ο Πλάτων δίδασκε πως υπάρχουν δύο είδη γνώσης. Το ένα είναι το ωφελιμιστικό που είναι το γενικό κι ευρύτατα πια εδραιωμένο σύστημα παντού. Αυτό παράγει καλούς επιστήμονες (εκτός από την Ελλάδα και άλλες μπανανίες όπου το σύστημα έχει σακατευθεί) σε κάθε κλάδο – φιλόλογους, φυσικούς, μουσικούς, αρχαιολόγους, αρχιτέκτονες, χημικούς κλπ κλπ. Το άλλο είναι το πνευματικό που οδηγεί τον άνθρωπο σε ανώτερο επίπεδο οντότητας έτσι που να έχει την υπέρτατη Αυτογνωσία και να περνά στην αθανασία.

Μπορεί αυτό το δεύτερο να μας φαίνεται αερολογία, αλλά, πρέπει να περισυλλογιστούμε σοβαρά το γιατί ακόμα και σε χώρες που έχουν υιοθετήσει πληρέστατα το ωφελιμιστικό σύστημα και ακμάζουν τεχνολογικά και οικονομικά, εκεί επίσης ακμάζουν η διαφθορά και η εγκληματικότητα.

Αυτή τη διάκριση στα δύο είδη γνώσης κάνει και η Βεδική Παράδοση στην αρχαία Ινδία υποδείχνοντας πως τελικά το υλικά ωφελιμιστικό σύστημα θα καταρρεύσει αν δεν φωτίζεται από την πνευματική γνώση.

Και ο Μαρσίλιο Φιτσίνο, δάσκαλος του Λορέντζου Μεγαλοπρεπούς κι ένας από τους πρωτεργάτες της Αναγέννησης στη Φλωρεντία δίδασκε τα ίδια. Ναι, μπορείς να έχεις γνώσεις πολλές, πλούτη άφθονα κι εξουσία μεγάλη, έγραψε, μα μόνο η σοφία, η πνευματική γνώση, θα σου δείξει πως να χρησιμοποιείς αυτές τις δυνάμεις ορθά, ακόμα και για υλικά οφέλη.

4. Η πνευματική γνώση διδάσκει και απαιτεί την εφαρμογή των μεγάλων αρετών – εντιμότητα, δικαιοσύνη φιλαλήθεια, μέτρο στις απολαύσεις κλπ.

Οι αρετές αναφέρονται και στα σχολεία και στις οικογένειες. Και γονείς και δάσκαλοι συμβουλεύουν – “Μη λες ψέματα• να δείχνεις δικαιοσύνη…” κλπ. Αλλά βέβαια οι ίδιοι σπάνια εφαρμόζουν τις συμβουλές που δίνουν –  κυρίως για να έχουν οι ίδιοι την ησυχία τους.

Αυτή η διδασκαλία πρέπει να φροντίζει επίσης να εφαρμόζονται τα διδάγματα. Και αυτό γίνεται μόνο με επανάληψη κι επιμονή!

Εδώ δυστυχώς υπάρχει μεγάλη αδυναμία κι έλλειψη. Το ωφελιμιστικό είδος παιδείας σίγουρα παράγει καλούς επιστήμονες και ανάπτυξη σε πολλές κατευθύνσεις – αλλά και πολλές ανεπιθύμητες, όπως η ρύπανση. Το πνευματικό είδος παράγει άριστους ανθρώπους. Χωρίς αυτούς, ένα έθνος θα σέρνεται σακατεμένο από ένα χάλι σε χειρότερο.