Η Γαλλία τρεκλίζει. Από μεθύσι λένε μερικοί. Από ζαλάδα, λένε άλλοι. Από αδυναμία και σύγχυση. Δεν έχει πια ισχυρό ηγέτη με όραμα, όπως σχεδόν όλες οι χώρες ανάπτυξης και ανύψωσης. Οι αναλυτές λένε πως δεν είναι σίγουροι γιατί αυτή η μεγάλη δημοκρατία είναι τόσο άρρωστη.
Όταν μια ιστορική Πολιτεία σαν τη Γαλλία είναι άρρωστη, αυτό οφείλεται σε έναν κύριο λόγο. Η ηθική έχει κατολισθήσει και οι πολίτες θέλουν να παίρνουν όσο το δυνατόν περισσότερα με όσο το δυνατόν λιγότερη εργασία και προσφορά.
Οι βαρύγδουπες κοινωνιολογικές και πολιτικο-οικονομικές αναλύσεις δεν εξετάζουν την ουσία μα συμπτώματα. Και μάλλον εδώ θα μείνω κι εγώ, στα πολιτικά συμπτώματα – αλλά οι πραγματικές αιτίες βρίσκονται στην απόρριψη των παραδοσιακών ηθικών αρχών.
Πολιτικοοικονομική δυσαρέσκεια και ταραχές βασανίζουν όλη την Ευρώπη και όλον τον κόσμο – εκτός ίσως την Κίνα. Η δημοκρατία βάλλεται από παντού, λένε οι αναλυτές, ή από τα δύο άκρα, δεξιά και αριστερά. (Μα δεν θέλουν να δουν πως ίσως είναι στη φύση της να αλλοιωθεί, όπως είχε προβλέψει ο Πλάτων στην Πολιτεία.) Είναι και η πανδημία COVID-19 με τις έντονες πιέσεις που έφερε στους συνηθισμένους ρυθμούς. Είναι και οι απειλές τρομοκρατικών ξεσπασμάτων από ισλαμιστές ή αγνώστους.
Η Μαρί Λεπέν έχοντας παραμερίσει τον πατέρα της ελκύει ολοένα περισσότερο κόσμο από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Για πρώτη φορά από την εποχή της Αλγερινής κρίσης η Γαλλία δέχεται σοβαρή επίθεση από την Ακροδεξιά. Και δεν υπάρχει ένας Ντε Γκωλ που με την σχεδόν καθολική αποδοχή του θα μπορούσε να την αποτρέψει. Η Λεπέν, κατά τους έμπειρους αναλυτές, αυτόν τον καιρό θα κέρδιζε την προεδρεία, αν γίνονταν εκλογές.
Γενικά συμπαθής, ο Μακρόν εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρότι είναι ένας μάλλον αλαζονικός τραπεζίτης, διότι δεν βρέθηκε καλύτερος. Αυτό από μόνο του δείχνει πόσο έχει ξεπέσει η πολιτική. Θεωρείται αρκετά έξυπνος και οξυδερκής ως παρατηρητής μα αναποτελεσματικός ως διαχειριστής και διοικητής. Δεν εκδηλώνει σθεναρή αντίσταση στη Μέρκελ (και άλλους ηγέτες) και δεν θα μπορέσει, υποθέτουν, να αντιμετωπίσει επιτυχώς τη Λεπέν.
Η ΕΕ γίνεται ολοένα πιο γερμανική παρά τις φανφάρες και τις μεγαλοστομίες περί αλληλεγγύης κι ενότητας. Αυτό δεν αρέσει καθόλου στους Γάλλους: φέρνει αναμνήσεις που δεν ξεχάστηκαν πολύ. Η Μέρκελ είναι ανεκτή γιατί είναι έντιμη καθώς κρατά κάποιες ισορροπίες και προσχήματα. Όχι όμως η Φον Ντερ Λάιεν και μερικοί άλλοι που ετοιμάζονται. Ορισμένα μέτρα κατά της πανδημίας και το Ταμείο Ανάκαμψης δείχνουν πως η ΕΕ θα μπορούσε να προχωρήσει στη σωστή κατεύθυνση. Μα θα το κάνει; Ο εθνικισμός επικρατεί.
Η Γαλλία έχει, βέβαια, τις μόνες Ένοπλες Δυνάμεις άξιες λόγου στην ΕΕ, και πυρηνικό οπλοστάσιο. Μα της λείπει η πυγμή και αυθεντία. Ο Μακρόν θυμίζει τον καπετάνιο του Τιτανικού μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο!
