Nιώθουμε από βδομάδες την οδυνηρή επίδραση της αμερικανικής πολιτικής, καθορισμένης από μια μειονότητα φανατικών Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο, και τον αρχηγό τους Mike Johnson.
Κανονικά θα έπρεπε να γράφω για την πολεμική κατάσταση στην Ουκρανία. Μα σήμερα γράφω ή μάλλον παρουσιάζω μια επιστολή από κάποιον με το ψευδώνυμο Jackie, Αμερικανό βετεράνο που τώρα εκπαιδεύει μαχητές Ουκρανούς.
Ναι, οι Ουκρανοί είχαν πολλές επιτυχίες στη ξηρά (αποδεκατίζοντας αρκετές χιλιάδες δύσμοιρων Ρώσων στρατιωτών και τον εξοπλισμό τους), στη θάλασσα (βυθίζοντας κι άλλα μεγάλα πλοία) και στον αέρα (καταρρίπτοντας αρκετά τζετ μαχητικά σ’ αυτόν τον μήνα). Μα ξεμένουν από πυρομαχικά που ούτε η Αμερική ούτε η Ευρώπη φαίνονται ικανοί να τους δώσουν, και οι Ρεπουμπλικάνοι εμποδίζουν την αποστολή αναγκαίας βοήθειας – χρήματα, πυρομαχικά και πρόσθετα οπλικά συστήματα. Έτσι οι ουκρανικές δυνάμεις αναγκάστηκαν το Φεβρουάριο ν’ αποχωρήσουν από την Αβντίβκα – και οι Ρώσοι γιόρτασαν μια κούφια νίκη.
Παραθέτω αποσπάσματα από την επιστολή.
Είμαι Αμερικανός βετεράνος και γράφω από το Donbass, ανατολική Ουκρανία. Κατάγομαι από την Καλιφόρνια (Orange County) και υπηρέτησα με τον στρατό μας 8 έτη σε βάσεις στο Κολοράντο και στη Νότιο Κορέα, ενώ πολέμησα στο Ιράκ, Αφγανιστάν και Κουβέιτ. Εργάστηκα επίσης στο JFK Special Welfare Center (NC).
Τώρα εκπαιδεύω επιθετικές δυνάμεις, την 3η μεραρχία, μια ελίτ μονάδα των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Χθες βοηθήσαμε να υποχωρήσουν από την Αβντίβκα οι Ουκρανοί στρατιώτες, που είχαν εξοντώσει δυο ρωσικές μεραρχίες και δεκάδες τανκς σε απανωτές επιθέσεις να καταλάβουν την πόλη. Υποχωρούμε διότι δεν θέλουμε περιττές απώλειες πολεμιστών αφού η πόλη δεν έχει καμία στρατηγική σημασία. Το βαρύ πυροβολικό των Ρώσων δεν είναι αποτελεσματικό κι εμείς μπορούμε όχι μόνο να το αντέξουμε, μα και να το αποδυναμώσουμε. Τα αμερικανικά όπλα μας (δεξιά) κόβουν σαν νυστέρια τις αρτηρίες του παραφουσκωμένου Ρώσου εισβολέα (αριστερά).
Μα τώρα (20 Φεβρ.) νιώθουμε από βδομάδες την οδυνηρή επίδραση της αμερικανικής πολιτικής, καθορισμένης από μια μειονότητα φανατικών Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο, και τον αρχηγό τους Mike Johnson.
Είμαστε συνηθισμένοι να πολεμούμε πολύ ισχυρότερο αντίπαλο μ’ ελλιπείς δυνάμεις στο έδαφος, ελλιπή πυρομαχικά, ελλιπείς πυραύλους και δίχως αξιόμαχα αεροπλάνα. Οι Oυκρανοί δεν παραπονιούνται! Εγώ ως Αμερικανός που γνωρίζω και τις δυο χώρες και τους δυο στρατούς από πρώτο χέρι, εγώ παραπονιέμαι!
Διότι εδώ βλέπω ταπεινούς πολεμιστές που χύνουν το αίμα τους αδιαμαρτύρητα 2 χρόνια τώρα, πολεμιστές που καθώς περνούν από τη Σοβιετική στη Νατοϊκή τεχνική πολέμου, τα δίνουν όλα και μαθαίνουν πολύ γοργότερα τα νέα όπλα από ότι οι δικοί μας στην Αμερική. Μόνοι αποφασίζουν να κάνουν υπερωρίες για να μάθουν και να βελτιωθούν. Κοιμούνται λίγο, δεν βλέπουν τις οικογένειές τους, μα πολεμούν πολύ και ηρωικά. Μακάρι άλλοι Δυτικοί να τους μοιάσουν.
Τα εμπόδια που οι Ρεπουμπλικάνοι προσάγουν ως δικαιολογία για να σταματήσουν την πολεμική βοήθεια που η Ουκρανία χρειάζεται, είναι παμπάλαια. Υπάρχουν από την εποχή της Επανάστασής μας και θα υπάρχουν. Εδώ χρειάζονται λίγη βοήθεια – εξ αποστάσεως.
Οι Ουκρανοί θέλουν να ζήσουν σε μια δημοκρατία σαν τη δική μας και καλύτερη. Οι Ρώσοι θέλουν να τους εμποδίσουν διότι ξέρουν στο Κρεμλίνο πως αν ο λαός δει την Ουκρανία να ευημερεί δημοκρατικά θα χάσουν την εξουσία. Γιαυτό ρίχνουν εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες και όλα τους τα πολεμοφόδια (και δανεικά από άλλες χώρες) για να συντρίψουν τους Ουκρανούς.
Οι Ουκρανοί δεν θα παραδοθούν. Κι εμείς οι Αμερικανοί δεν πρέπει να παραδώσουμε την αξιοπιστία μας και τη γενναιοδωρία μας. Πρέπει να τους βοηθήσουμε ν’ ανέβουν τη σκάλα που έστησαν το 1991 και που οι Ρώσοι προσπάθησαν να καταστρέψουν το 2014, και πρόσφατα το 2022 κατάφεραν να τσακίσουν μερικά σκαλοπάτια. Διότι συνεχίζουν να διορθώνουν τα σκαλοπάτια και ν’ ανεβαίνουν παρά το τεράστιο κόστος.
Οι στόχοι της Ουκρανίας και της Αμερικής δεν είναι διαφορετικοί. Οι σκοποί και το μέλλον των δυο χωρών συγκλίνουν. Ας δώσει η Αμερική τη βοήθεια που χρειάζεται η Ουκρανία για να έχουν και οι δυο λαοί την επιτυχία που επιθυμούν.
Θέλουμε να νικηθεί η Ουκρανία; Θέλουμε να χάσουμε άλλη μια φορά την αξιοπιστία μας, τη φερεγγυότητα μας, καθώς εγκαταλείπουμε έναν σύμμαχο, καθώς εγκαταλείπουμε τις αρχές και τα ιδανικά της Ανεξαρτησίας μας;
Αυτό που έγινε στο Κογκρέσο αυτόν το χειμώνα είναι λάθος, είναι κακό, είναι ντροπή μας! Να ξέρετε πως εκατοντάδες Ουκρανοί θαυμαστές της Αμερικής φορούν μικρές σημαίες μας καθώς πάνε στη μάχη – και πολλοί πεθαίνουν.
Επαναλαμβάνω, δεν είναι οι Ουκρανοί που παραπονιούνται. Αυτοί κάνουν ότι μπορούν ν’ απωθούν τους Ρώσους και να επιβιώνουν ευχαριστώντας την Αμερική για τα όπλα που τους έχει δώσει.
Εγώ παραπονιέμαι ως Αμερικανός!
