1. Η βία λέγεται να είναι μια δύναμη της μεγάλης Φύσης: καταιγίδες, τρικυμίες, ηφαίστεια, τυφώνες κλπ. Επομένως είναι μια θεμιτή ενέργεια. Μετά σοφοί σαν τον Ηράκλειτο εγκωμιάζουν τη βία σε ρήσεις όπως «Ο πόλεμος είναι πατέρας των πάντων (πόλεμος πατήρ πάντων)». Άλλοι πάλι μας λένε πως η «βία» και ο «βίος» σχετίζονται, δηλαδή η ζωή είναι συνυφασμένη με τη βία.
Οπωσδήποτε η βία είναι φυσιολογική ενέργεια στη ζωή μας σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Χρησιμοποιούμε βία για να εξημερώσουμε ή να κατευθύνουμε ζώα· κάποτε για να συλλάβουμε έναν δολοφόνο ή να επιβάλλουμε δικαιοσύνη ή τάξη σε μια χαώδη συγκέντρωση· για να βγάλουμε τον φελλό από ένα μπουκάλι κρασί· για να μαγειρέψουμε· κοκ. (Αλλά τα φαινόμενα της Φύσης δεν είναι όλα προς μίμηση: δεν χρειάζεται να ζούμε στο σκοτάδι σαν νυχτερίδες ή να σερνόμαστε σαν ερπετά ή να τσαλαβουτάμε σε λασπόνερα σαν βατράχια ή ό,τι άλλο. Και η ρήση του Ηράκλειτου περιέχει αντίφαση αφού ο πόλεμος παράγεται κι εξαρτάται από προϋπάρχοντα όντα τα οποία πολεμούν: δεν είναι πατήρ των πάντων.)
2. Εξ άλλου, αν μερικοί θέλουν να επιβάλλουν ένα οικονομικοπολιτικό σύστημα ας πείσουν τους άλλους συμπολίτες τους πως έχουν δίκιο. Αν επιχειρούν να το επιβάλλουν δια της βίας, αυτό σημαίνει πως δεν έχουν πειστικά επιχειρήματα.
Ούτε η βία, ούτε το συμφέρον ήταν πάντοτε η κινητήρια δύναμη για μεγάλες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Οι δούλοι στη Βρετανική Αυτοκρατορία απελευθερώθηκαν το 1833 με νόμο του Κοινοβουλίου παρότι ούτε οι βουλευτές ούτε ο λαός που τους στήριζε είχαν κάποιο υλικό συμφέρον. Απεναντίας η αγγλική κυβέρνηση πλήρωσε πολλά εκατομμύρια λίρες στερλίνες ως αποζημίωση στους δουλοκτήτες.
Οι κομμουνιστές παντού επέβαλαν το τρισάθλιο καθεστώς τους με βία διότι δεν είχαν πειστικά λογικά επιχειρήματα. Είχαν μάλιστα ισχυρό υλικό συμφέρον: να καταλάβουν την εξουσία για πάρτη τους και να απολαμβάνουν τα αγαθά που η εξουσία εγγυάται: δύναμη, κύρος, πλούτο. Επέβαλαν επιπλέον καταπίεση και τρόμο.
3. Πολλοί μελετητές, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι κλπ., λένε πως τη βία (και τον τρόμο, φυσικά) στη Σοβιετική Ένωση τη χρησιμοποίησε κυρίως ο Στάλιν. Ναι, ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία με μια επανάσταση, μα ο Λένιν ήταν δίκαιος, οξυδερκής και σπλαχνικός, ένας εξαιρετικός μαρξιστής που ήθελε να εξυψώσει τους αγρότες και τους προλετάριους και να φέρει στη ρωσική κοινωνία σοσιαλισμό, ευημερία, δικαιοσύνη.
Ο Στάλιν εισήγαγε τον μεγάλο τρόμο και την καταπίεση. Ο Στάλιν εγκατέλειψε τις αρχές του όσιου λενινισμού και του τρισάγιου μαρξισμού.
Αυτό αποκάλυψε κεκλεισμένων των θυρών στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 ο Νικήτα Χρουστσόφ που ανέλαβε τα ηνία στην αχανή Σοβιετία. Και αυτό επαναλάμβαναν οι διάδοχοί του από τον Μπρεζνιέφ ως τον Γκορμπατσόφ οπότε η Σοβιετία κατέρρευσε πλήρως το 1991.
Ο Σταλινισμός ήταν η μεγάλη ανωμαλία, η σατανική διαστροφή. Ο μαρξισμός, ο λενινισμός, ο κομμουνισμός – ήταν η αλήθεια που ο Στάλιν παραβίασε.
4. Αλλά ήδη από το 1985 με τη γκλασνόστ «διαφάνεια» του Γκορμπατσόφ, ορισμένοι μελετητές όπως ο στρατηγός Ντιμίτρι Βολκογκόνοφ, άρχισαν να σκαλίζουν τα μέχρι τότε απόρρητα αρχεία και να δημοσιεύουν μελέτες που έδειχναν πως ο Στάλιν, ναι, είχε διαπράξει απίστευτα εγκλήματα κατά του σοβιετικού λαού, μα οι μηχανισμοί όλοι της καταπίεσης και του τρόμου είχαν στηθεί επί εποχής Λένιν, 1917-21.
Η Τσεκά, η τρομερή Μυστική Αστυνομία υπό τον Ντζερζίνσκι που είχε εξουσία να φυλακίζει ή να εκτελεί οποιονδήποτε δίχως δίκη, είχε ιδρυθεί στις αρχές Δεκεμβρίου, 1917! Όλες οι πολιτικές ελευθερίες καταργήθηκαν και μόνο ο τύπος των Μπολσεβίκων κυκλοφορούσε. Απαγορεύτηκαν οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και μετακινήσεις από την πόλη στην ύπαιθρο και το αντίθετο. Οι κουλάκοι, μεσοαστοί και πρώην κυβερνητικοί, κυνηγήθηκαν μέχρι εξορίας ή εξόντωσης. Οι αντιφρονούντες επίσης, ακόμα και οι κομμουνιστές Μενσεβίκοι σαν τον Πλεχάνοφ και τη Ζασούλιτς, οι σοσιαλιστές-επαναστάτες και άλλοι – όλοι κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, εξοντώθηκαν.
5. Έτσι ακολούθησε νέα έρευνα και ανακαλύφθηκε πως ο Λένιν είχε υιοθετήσει τον μαρξισμό του Ένγκελς όχι του Μαρξ καθαυτού. Στις δικές του δημοσιεύσεις και στις εισαγωγές του σε πολλά έργα του Μαρξ που ο Ένγκελς (ξανα)δημοσίευσε, μπήκαν νέα «ενγκελσικά» στοιχεία όπως ο ιστορικός υλισμός (ή «υλιστική ερμηνεία της ιστορίας»), ή τονίστηκαν στοιχεία όπως η επανάσταση και η απολυταρχική δικτατορία (π.χ. Marxism and the Leap to the Kingdom of Freedom, 1995 Andei Walicki, Stanford University Press) τα οποία υιοθέτησε ο Λένιν.
Ναι, ορθά, μα η βία, η επανάσταση και ο τρόμος, όλα υπάρχουν και στον Μαρξ.
Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848) συχνά ο Μαρξ αναφέρει την ανάγκη για βίαιη επανάσταση, αν και απορρίπτει τις τρομοκρατικές μεθόδους των οπαδών του ντε Μπλανκί. Αλλά αργότερα, στο Πάλη των Τάξεων στη Γαλλία (1850) θαυμάζει και τους Μπλανκίστες και τους Ιακωβίνους της Γαλλικής Επανάστασης (1789) που εισήγαγαν το καθεστώς τρόμου. Και τον Οκτώβριο 1872 στη Χάγη Ολλανδίας διακήρυξε πως μερικές χώρες σαν την Αγγλία, Αμερική και Ολλανδία μπορούσαν να φθάσουν στον σοσιαλισμό με ειρηνικό τρόπο, άλλες χώρες θα χρειάζονταν επανάσταση και βία.
Για όσους έχουν τάση προς τη βία και το σφάξιμο άλλων η δεύτερη επιλογή που δίνει ο Μαρξ ήταν θεόπεμπτη, περίπου, και την ακολούθησαν με ζήλο. Έτσι ουσιαστικά από τον Μαρξ ξεκίνησαν οι φρικαλεότητες της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, που έγινε όμως Δικτατορία των Μπολσεβίκων και μετά του καλού και «όσιου» Λένιν, όπως τον έλεγαν οι διάδοχοί του.
Είδαμε πως και ο Τρότσκι στην αυτοδικαίωσή του, αφού ο Στάλιν τον είχε παροπλίσει πλήρως, δεν ομολογεί καθόλου τις φρικαλεότητες του Λένιν και τις δικές του όσο ήταν (περίπου) υπαρχηγός του δικτάτορα.
