Αμφιβάλλω αν θα το πιστέψει κανείς, μα είναι καιρός πια μετά από 680 τόσα άρθρα φιλοσοφίας να το πω. Κάθε άνθρωπος είναι απλά και μόνο ο αληθινός εαυτός του μόνο όταν κοιμάται βαθύτατα.
Ποιος ή τι είμαι; – είναι βασικό ερώτημα και το έχω εξετάσει ποικιλότροπα σε πολλά άρθρα σε αυτήν τη σειρά και στα Ψυχολογικά, ίσως και αλλού.
Ξέρουμε τι συμβαίνει στον ύπνο μας;
Είναι αμφίβολο! Δεν ξέρουμε καλά καλά τι συμβαίνει στον ξύπνιο μας όπου, όπως νομίζουμε και βλέπουμε, το μυαλό μας αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στο άμεσο περιβάλλον του, οπότε πώς θα ξέρουμε τι συμβαίνει στη σκοτεινή άβυσσο του ύπνου, όπου παύουμε να υπάρχουμε;
Ναι «παύουμε να υπάρχουμε». Έτσι νιώθουμε, έτσι πιστεύουμε! Αυτή είναι η δική μας συνηθισμένη εμπειρία – κι ας λένε ό,τι θέλουν οι επαγγελματίες κι ερασιτέχνες ψυχολόγοι.
Στην κατάσταση ξύπνιου, στον νου μας τρέχουν σκέψεις, σχεδιασμοί, αναπολήσεις, ξαφνικές μνήμες πραγμάτων που μας κάνουν να ντρεπόμαστε ή να υπερηφανευόμαστε, διάλογοι, μουσικά κομμάτια και συναισθήματα που διαρκούν περισσότερο από σκέψεις (χαρά, λύπη, οργή, ζήλια κλπ.) μα κι επιθυμίες και λαχτάρες, έντονες ή φευγαλέες σαν χαϊδέματα αέρα. Κι ενώ αυτά όλα μας υπνωτίζουν απορροφώντας την προσοχή μας, εμείς λέμε πως τώρα, μάλιστα, τώρα όντως υπάρχουμε!
Γιατί βλέπουμε, νιώθουμε, ακούμε, κάποιον να κινείται στην απροσδιόριστη, χαώδη οθόνη του νου μας, τον νιώθουμε, τον ακούμε…
Μα είναι αυτή η φιγούρα, ο εαυτό μας; Αν είναι, τότε ποιος ή ποια τον βλέπει, τον νιώθει, τον ακούει;
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα όνειρα του ύπνου. Πάλι, όταν ονειρευόμαστε, βλέπουμε, νιώθουμε, ακούμε μια οικεία φιγούρα (ακαθόριστη όμως) να κινείται, να κάνει ή να παθαίνει διάφορα – κι εμείς είμαστε σίγουροι/σίγουρες πως είναι ο εαυτός μας.
Ωσότου ξυπνήσουμε και διαπιστώσουμε πως εμείς είμαστε ξάπλα (ή καθόμαστε σε πολυθρόνα) και η οικεία φιγούρα έχει εξαφανιστεί!
Στον βαθύ ύπνο τον δίχως όνειρα, δεν υπάρχει το εγώ μας, η γνωστή οικεία φιγούρα που συνήθως νομίζουμε πως είμαστε – και ας αλλάζει αδιάκοπα. Δεν υπάρχει κίνηση, θέαμα, ήχος. Μόνο ανυπαρξία που αναζωογονεί κι ενδυναμώνει τον οργανισμό και ξυπνά φρέσκος, ζωντανός, εύχαρις!
Τι έχει απογίνει ο εγωιστής εαυτούλης μας που μας απασχολεί και μας παιδεύει στον ξύπνιο και στα όνειρα;
Έχει εξαφανιστεί, έχει χαθεί, έχει χωνευτεί, στην ολοσκότεινη άβυσσο της ακαθόριστης ανυπαρξίας. Για να εμφανιστεί πάλι με το ξύπνημα, την έξοδο από τον βαθύ αναζωογονητικό ύπνο.
Κι όμως εκεί, στον βαθύτατο ύπνο που μοιάζει με ανυπαρξία, εκεί υπάρχει πραγματική ύπαρξη. Μόνο ύπαρξη. Τίποτε άλλο!
Εκεί υπάρχω μόνος, ολομόναχος, δίχως τίποτε άλλο, αληθινός Εαυτός!
Πώς μπορούμε να είμαστε ο αληθινός Εαυτός και στον ξύπνιο;
