Η αληθινή πνευματική αφύπνιση είναι η συνειδητοποίηση πως υπάρχει μόνο επίγνωση/θέαση και πως “εγώ είμαι απλή επίγνωση”. Αυτή η επίγνωση είναι η ζωντανή βάση όλων των εμπειριών και αντιλήψεών μας.
Αυτήν τη στιγμή που διαβάζεις (και ακούς στον νου σου) αυτά τα λόγια, έχεις επίγνωση των όσων διαβάζεις (και ακούς στον νου σου) μα και του ό,τι εσύ διαβάζεις. Μόνο που δεν έχεις επίγνωση του αναγνώστη που εμπειράται το νόημα αυτών που διαβάζει, δεν τον/την θεάσαι. Έχεις επίγνωση ενός ακαθόριστου αισθήματος κάποιας οντότητας κάπου στο πεδίο της επίγνωσής σου και ο νους ψάχνει απεγνωσμένα μα δεν τη βρίσκει και αναγνωρίζει – μετά – πως εκείνη έβλεπε τις προσπάθειές του να την εντοπίσει!
Η φύση της πραγματικής αυτό-επίγνωσης είναι αγνή, απλή γαλήνη.
Η αυτο-επίγνωση είναι η αυτο-γνωσία, η κατάσταση δηλαδή στην οποία ισχύει το αρχαίο ρητό “γνώθι (= γνώριζε) σ’ αυτόν (= τον εαυτό σου)”. Καλύτερος όρος είναι Αυτοσυνειδησία – οπότε ο Εαυτός είναι το υποκείμενο που έχει συνειδησία ή επίγνωση, το αντικείμενο της συνειδησίας ή επίγνωσης και η ίδια η ενέργεια που ονομάζουμε συνειδησία ή επίγνωση.
Η λέξη “αυτογνωσία” έχει χάσει ην παλαιά έννοιά της και τώρα πια σημαίνει “γνώση των χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων μας, αρετών και ελαττωμάτων μας” ή με άλλα λόγια “γνώση αυτής της ανυπόστατης σκιώδους φιγούρας που βλέπουμε να κινείται και να αλλάζει, να αισθάνεται πότε κρύο πότε ζέστη, πότε δυσάρεστα ή ευχάριστα και πότε οκνηρία ή ορμητικότητα και βέβαια την ακούμε να μιλάει, να διεκδικεί, να συμφωνεί ή να διαφωνεί”.
Μόνο που η φιγούρα ετούτη με όλες τις αρετές και αδυναμίες της, με όλες τις διαθέσεις κι επιθυμίες της, δεν είναι ο Εαυτός μας. Είναι μια ακαθόριστη, νεφελώδης φιγούρα την οποία μια άλλη αθέατη, ανεπίγνωστη οντότητα παρατηρεί να κινείται, να αλλάζει διάθεση, να επιθυμεί, να αποφασίζει, να μιλάει, να χαίρεται ή να πονάει.
Η οντότητα που παρατηρεί (= θεάται) είναι η συνειδησία ή επίγνωση, που παραμένει αθέατη, απροσδιόριστη, αμετάβλητη: μια μόνιμη απρόσωπη γαλήνια παρουσία.
Υπάρχει μια παραδοσιακή αναλογία. Ο κοινός μας νους με τον οποίο σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε, υπολογίζουμε κλπ. και αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα και τον κόσμο, είναι σαν ένας σκύλος που τρέχει πίσω από κάθε κόκαλο, στη μορφή σκέψης που πετάει κάθε επιθυμία μας για τα εγκόσμια – και συχνά δεν σταματά δυστυχώς ούτε στον ύπνο κι έτσι παράγει όνειρα. Η σοφία είναι σαν λιοντάρι που εξουδετερώνει και τον νου σκύλο (καταβροχθίζοντάς τον) και κάθε σκέψη κι επιθυμία.
Ναι, βέβαια, και ορισμένες σκέψεις και ορισμένες επιθυμίες, ορθά και φυσικά, ζητούν προσοχή και σωστή μεταχείριση σχετικά με τα εγκόσμια. Μα χρειάζονται αξιολόγηση και διάκριση για τη χρησιμότητά τους – όχι το σύνηθες τρελό, αδιάκοπο κυνηγητό. Και είναι μεγάλη και γλυκιά η ξαφνική ανακούφιση όταν το κυνηγητό παύει απρόσμενα κι έχουμε χώρο και ησυχία! Πολύ μεγαλύτερη είναι η ανακούφιση κι ευχαρίστηση όταν μένεις με την απλή επίγνωση μη δίνοντας σημασία σε σκέψεις, λόγια, επιθυμίες, διαθέσεις.
Είναι χώρος βαθιάς ησυχίας, επίγνωση καθαρή και ύπαρξη απλή! Εκείνο είσαι πραγματικά, όχι όσα παρατηρείς!
