Είναι πολύ παράξενο που οι χριστιανοί (και ακόμα περισσότερο οι ισλαμιστές) θεολόγοι δεν προσέχουν ή δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία σε μερικά δόγματα που είναι άκρως κι εξοργιστικά αντιφατικά.
Στις τρεις κατ’ εξοχήν αβρααμικές, μονοθεϊστικές θρησκείες, ο Θεός, ο Ύψιστος Κύριος, επανειλημμένα περιγράφεται ως “πανάγαθος” και “πολυεύσπλαχνος” στη θεολογία τους. Συγχωρεί τις αμαρτίες των πιστών, φτάνει αυτοί, να στραφούν προς εκείνον και να ζητήσουν το έλεος του.
Αν οι πιστοί δεν μετανοήσουν και δεν στραφούν προς εκείνον ζητώντας το έλεος του, τιμωρούνται καθώς η ψυχή τους πηγαίνει σε μια μεταθανάτια κόλαση όπου διαμένει και βασανίζεται ατελεύτητα!
Αυτό, δεν ισχύει για τον Ιουδαϊσμό για τον οποίο η μεταθανάτια κατάσταση είναι η sheol, ένας υπόγειος κόσμος, όπου σε εξαιρετικές συνθήκες ακόμα και ζωντανοί μπορεί να καταπέσουν (Βλ. Γένεσις 37.35, 44.29 και για ζωντανούς Αριθμοί 16.29-33). Η sheol είναι περίπου σαν τον Άδη του Ομήρου όπου οι ψυχές, άσχετα με το πώς έζησαν, διαμένουν ως σκιώδεις οντότητες. Υπάρχουν και οι ονομασίες abaddon ‘ερείπωση, καταστροφή’ και shakhat ‘φθορά’.
Στον χριστιανισμό έχουμε την κόλαση με το “σκότος το εξώτερον” όπου θα υπάρχει “κλαυθμός και τριγμός των οδόντων” (Ματθ. 8.12), ή “το πυρ το αιώνιο” (Ματθ. 18.8), ή “την γέενναν, το πυρ το άσβεστον” (Μάρκου 9.44-45). Αυτές οι διατυπώσεις βαθμιαία μετατράπηκαν σε μια υπόγεια κόλαση όπου οι ψυχές των αμαρτωλών βασανίζονται, σουβλίζονται ή βράζουν μέσα σε καζάνια, πριονίζονται, πλήττονται με ακόντια ή σπαθιά κλπ, όπως εικονίζονται σε μεσαιωνικές ζωγραφιές! Είναι μια τιμωρία αιώνια, ατελεύτητη!
Όπως σε αυτές τις εικόνες του χριστιανισμού, έτσι και στο Ιερό Κοράνι των Μωαμεθανών, οι αμαρτωλοί καίγονται σε φωτιά ή βράζονται ή δένονται με αγκίστρια ή μαστιγώνονται κλπ. (22.19-22). Το εδάφιο 4.56, μάλιστα, με απίστευτο σαδισμό λέει πως το καμένο δέρμα των αμαρτωλών θα αποκαθίσταται με φρέσκο και θα ξανα-καίγεται – ξανά και ξανά, αιωνίως!
Τι νόημα έχουν οι βασανισμοί αυτοί αν δεν επιδρούν έτσι που οι αμαρτωλοί να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Θεό/Αλλάχ;
Μπορούμε να αφήσουμε κατά μέρος τον σαδισμό των ποικιλόμορφων βασάνων. Μα πρέπει να αναρωτηθούμε: σε τι χρησιμεύουν αφού η τιμωρία είναι ατελεύτητη και δεν θα εισακουστούν οι κραυγές και ικεσίες των αμαρτωλών για έλεος και νέα ευκαιρία;
Και τι γίνεται με τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που έζησαν πριν τον επίσημο Ιουδαϊσμό με τον μοναδικό αληθινό του Θεό (Γιαχβέ), πριν τον Χριστό και πριν τον Μωάμεθ, με τον δικό τους μοναδικό, αληθινό Θεό; Ποιος από του τρεις είναι ο αληθινός με την αληθινή θρησκεία; Και γιατί δεν παρουσιάστηκε από την αρχή της Δημιουργίας για να ξέρουν όλοι;
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να χαρακτηρίζεται “πανάγαθος” και “πολυεύσπλαχνος” ένας τέτοιος μάλλον ανέμελος και σαδιστικός Θεός;
Θεωρείται επίσης “παντογνώστης”, οπότε γνωρίζει ευθύς εξαρχής πως ορισμένοι άνθρωποι θα αμαρτήσουν και αφού τίποτα δεν γίνεται δίχως τη βούλησή του, είναι η δική του βούληση που τους κάνει να αμαρτήσουν!
Είναι αδύνατο να θεωρηθεί τέτοιος Θεός, με τόσο φθόνο, τόση οργή κι εκδικητικότητα, “πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος”!
