Η “συνειδησία” είναι η ολική επίγνωση, ενσυναίσθηση, ταυτόχρονα του Εαυτού μα και του νου και των υλικών φαινομένων – όχι όμως, στην κατάστασή μας, της ιδίας της λειτουργίας του εγκεφάλου ή της σύνολης διαδικασίας της πέψης και παρόμοια. Είναι η πρωταρχική Δύναμη του Απολύτου με την οποία γνωρίζει τον Εαυτό Του αμετάβλητο, μακάριο και παντοδύναμο, και με την οποία δημιουργείται το σύμπαν με όλα τα επίπεδα, όλους τους κόσμους, όλα τα πλάσματα και όλα τα φαινόμενα, γνωστά μας και άγνωστα.
Αυτή η θεώρηση έρχεται σε άμεση αντίθεση με τον υλισμό – που λέγεται και ματεριαλισμός, από την αγγλική, γαλλική και γερμανική αντίστοιχη συγγενική λέξη: materialism, materialisme, …smus.
Στην υλιστική θεώρηση, η ενέργεια της συνειδησίας λέγεται να είναι μια γνωστική λειτουργία που παράγεται από ηλεκτρικούς παλμούς οι οποίοι φέρονται από χημικές ουσίες μέσα και ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα. Είναι ένα επιφαινόμενο του εγκεφάλου στον άνθρωπο και στα ζώα. Ένας εξελικτικός μηχανισμός μια στρατηγική, που έχουν όλα τα έμβια αυτοκινούμενα πλάσματα για να συνεχίσουν να υπάρχουν επιβιώνοντας!
Είναι πιθανό να είναι ορθή αυτή η θεώρηση.
Μα εδώ κρύβεται μια τεράστια απάτη.
Οι υλιστές επιστήμονες προσποιούνται πως γνωρίζουν πώς παράγεται η συνειδησία και η ζωή. Ζωή και συνειδησία πάνε μαζί. Η διαφορά αρχίζει όταν το δίποδο ον άνθρωπος, που έχει την ίδια ζωή περίπου σε διάρκεια κι εύρος ικανοτήτων με τα τετράποδα ζώα (αν και μερικά έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και ορισμένες ικανότητες όπως η ταχύτητα μετακίνησης και το σωματικό σθένος σε ανώτερο βαθμό), δείχνει να έχει πολύ ανώτερο βαθμό συνειδησίας.
Κανένας επιστήμονας και μη δεν γνωρίζει πώς παράγεται και τι ακριβώς είναι η ζωή – αυτή η δύναμη που απουσιάζει από ένα πτώμα. Ο ισχυρισμός των επιστημόνων είναι ψευδέστατος.
Αν όντως γνώριζαν, τότε θα μπορούσαν (α) να την παράγουν, (β) να ανασταίνουν συνεπώς τους πεθαμένους και (γ) να εμποδίζουν τον θάνατο!
Το DNA είναι απλώς ο υλικός οργανικός μηχανισμός, όχι η απαρχή της ίδιας της ζωής. Μα και αυτό πρέπει να ξεκίνησε από κάποια νοημοσύνη….
Εδώ κάνω μια παρένθεση, για να αναφερθώ στο αόρατο σε μας και πολύ παράξενο κβαντικό πεδίο, που μοιάζει να είναι το κενό ανάμεσα στα υπατομικά σωματίδια ή τις απειροελάχιστες δεσμίδες ενέργειας, όπως επίσης λέγονται. Έτσι έχουμε, όχι μόνο “ύλη” στη μορφή σωματιδίων ή δεσμίδων ενέργειας, μα και το κενό από το οποίο κάθε τόσο ξεπηδούν τα σωματίδια ή δεσμίδες ενέργειας και στο οποίο βυθίζονται κι εξαφανίζονται!
Κανείς δεν ξέρει τι είναι εκείνο το κενό ή το κβαντικό πεδίο, μα σίγουρα είναι γεμάτο μαγεία – αόρατη, άγνωστη ενέργεια !
Τώρα, αφού η ζωή υπάρχει πρέπει να υπήρχε πάντα, ευθύς εξαρχής, αλλιώς δεν θα υπήρχε στον πρώτο ζωντανό οργανισμό. Διότι κάτι νέο όπως η ζωή δεν μπορεί να προέρχεται από το τίποτα ή από κάτι παλιό που δεν έχει την ικανότητα ή δύναμη ζωής.
Όπως, για να χρησιμοποιήσω μια αναλογία, το γάλα που τρέφει ένα βρέφος ανθρώπου ή τετράποδου δεν μπορεί να παραχθεί από μια πέρδικα ή πέτρα.
Το ίδιο ισχύει για τη ζωή και τη συνειδησία ή τη νοημοσύνη.
Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να υπάρχουν εξαρχής, σαν ανεπίγνωστες δυνατότητες τουλάχιστον, και στην “ύλη” από την οποία εγέρθηκε ο κόσμος, αλλιώς δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν εκδηλωμένες σε μας.
