1 Από το κήρυγμα 22:
Ακόμα και όταν κοιτάμε την ένθεη αλήθεια, δεν είμαστε ολοκληρωτικά ευλογημένοι. Διότι καθόσον την κοιτάμε δεν είμαστε μέσα σ’ εκείνη. Καθόσον ένας άνθρωπος εξετάζει κάποιο αντικείμενο, δεν βρίσκετε σ’ ενότητα μ’ εκείνο. Όταν όμως δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο Ένα, τότε δεν υπάρχει αντικείμενο άλλο που κοιτιέται. Συνεπώς κανένας άνθρωπος δεν βλέπει τον Θεό εκτός και αν είναι τυφλός. Δεν τον γνωρίζει εκτός κι αν είναι σε αγνωσία. Ούτε τον κατανοεί εκτός κι αν έχει χάσει τη νόηση.
Σχόλιο: O Έκχαρτ αγαπούσε την παραδοξολογία, μα όλα τα παράδοξα εδώ δείχνουν απουσία υποκειμένου και αντικειμένου στην Θεία Ενότητα.
2 Συνέχεια στο κήρυγμα 22:
Με τέτοιο τρόπο η ψυχή εισέρχεται στην ενότητα της Αγίας Τριάδας. Μα θα έχει μεγαλύτερη ευλογία αν πάει ακόμα πιο πέρα στην έρημη Θεότητα της οποίας η Αγία Τριάδα δεν είναι παρά μια εκδήλωση. Σ’ αυτήν την έρημη θεότητα κάθε ενέργεια έχει πάψει. Συνεπώς η ψυχή θα είναι στην υπέρτατη πληρότητά της όταν ρίχνεται σε κείνη την έρημη θεότητα, όπου οι ενέργειες και μορφές έχουν αφανιστεί. Εκεί βυθίζεται και χάνεται σε μια απόλυτη ερημιά όπου η ατομικότητά της εξαφανίζεται.
Σχόλιο: Πάλι έχουμε παραδοξολογία και μάλιστα στην υψηλότερη ένταση. Η θεότητα είναι το Θείο, η απόλυτη Θεότητα, πάνω από τον θεό της Αγίας Τριάδας. Κι όμως αυτή εδώ είναι ερημιά διότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Είναι έρημη Πρωτουσία, διότι δεν υπάρχει κίνηση, μορφή, άλλη παρουσία. Η σύγχυση της προσωπικής ψυχής, η εξαφάνιση της ατομικότητας είναι η τέλεια πληρότητα! Είναι η πληρότητα της “κενότητας” sanyatā του Βεδισμού (κλάδος mahāyāna). Είναι η ενότητα του απερινόητου, απεριόριστου Brahman του Vedānta.
3 Από το κήρυγμα 23:
Το μάτι με το οποίο βλέπω τον Θεό είναι το ίδιο μάτι με το οποίο βλέπει ο Θεός εμένα. Το δικό μου και του Θεού το μάτι είναι ένα και ίδιο στη θέαση, στη γνώση, στην αγάπη.
4 Από το κήρυγμα 27:
Οι άνθρωποι μιλούν για τον θεό. Μα γιατί δεν αναφέρουν τη Θεότητα πιο πάνω; Διότι στη Θεότητα υπάρχει μόνο Ενότητα και δεν υπάρχει κάτι άλλο για να ειπωθεί. Ο θεός δρα. Η Θεότητα δεν δρα. Δεν κάνει τίποτα και τίποτα δεν γίνεται μέσα της – ποτέ δεν κάνει η ψάχνει για να κάνει κάτι. Και αυτή είναι η διαφορά μεταξύ Θεότητας και θεού, μη-δράση και δράση.
Σχόλιο: Η Θεότητα είναι το Ύψιστο, ανεπίγνωστη, απερινόητη: θεία αγνωσία, θείο κενό, θείο σκοτάδι – μα πληρότητα αφανών δυνατοτήτων. Γενικά η ορολογία του Έκχαρτ αν και πολύ χριστιανική, υπερβαίνει την επίσημη, εκκλησιαστική θεολογία σμίγοντας μ’ εκείνη των μεγάλων μυστών της Βεδικής Παράδοσης και του Βουδισμού mahāyāna.
