1. Γιατί άραγε υπάρχει το σύμπαν; Γιατί εγώ, είμαι έτσι, άντρας ή γυναίκα; Γιατί όλες αυτές οι διαφορές στα ζωντανά πλάσματα, στα διαφορετικά είδη;
Γιατί υπάρχει πόνος και δυστυχία, ιδίως σε περιπτώσεις ανθρώπων με εκ γενετής αναπηρίες, σωματικές ή νοητικές ή και τα δύο; Γιατί καλή και κακή τύχη, ό,τι και να σημαίνει αυτή;
Γιατί άγνοια, ηλιθιότητα, καθυστέρηση και κακία;
Τα ερωτήματα εγείρονται διότι μερικές πολυπληθέστατες θρησκείες (Χριστιανισμός, Μωαμεθανισμός) πρεσβεύουν στη θεολογία τους έναν Θεό πολυεύσπλαχνο, παντογνώστη, πανταχού παρόντα, πανάγαθο και δίκαιο. Ως τέτοιος έχει επίσης πληρότητα και τελειότητα.
Μα αν έχει πληρότητα και τελειότητα, τότε τι το χρειάζεται το σύμπαν με όλους τους κόσμους και όλα τα πολυποίκιλα πλάσματα που έχουν; Και αν είναι πολυεύσπλαχνος, γιατί δημιουργεί, ή αφήνει να δημιουργηθεί, τόση δυστυχία;
2. Οι Γραφές (η Παλαιά Διαθήκη, κοινή σε Ιουδαίους, Χριστιανούς και Μωαμεθανούς) δεν απαντά στο ερώτημα – παρά μόνο έμμεσα και πλάγια. Εξάλλου: (α) Αυτές οι Αβρααμικές θρησκείες ξεκινούν κάπως αργά στην Ιστορία της ανθρωπότητας – 1.500 έτη το Ισλάμ, 2.000 ο Χριστιανισμός και 3.800 ο Ιουδαϊσμός. Τι γίνονται τα τρισεκατομμύρια των ανθρώπων που έζησαν με τον πολυθεϊσμό για εκατοντάδες χιλιετίες νωρίτερα; Πως μπόρεσε ο Πανάγαθος και Πολυεύσπλαχνος να τους στερήσει τη διδασκαλία με το αληθινό μήνυμά του;… (β) Ο Θεός δημιουργεί το σύμπαν εκ του μηδενός σάμπως και το «μηδέν» είναι άλλο από τον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρόντα Θεό. (γ) Επιπλέον, στην Παλαιά Διαθήκη είναι επιλεκτικός/μεροληπτικός, οργίλος, εκδικητικός και τρομερά τιμωρητικός. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν συμβιβάζονται με εκείνα, τα άλλα των θεολόγων – φιλευσπλαχνία, παμπαρουσία, δικαιοσύνη κ.λπ.
Το να δικαιολογούν τα ασυμβίβαστα με το να λένε «Μυστήριες είναι οι βουλές του Κυρίου» οι θεολόγοι δείχνουν μόνο μια βαθιά άγνοια.
Σίγουρα υπάρχει ένα μυστήριο στον Θεό και γύρω από εκείνον. Και η φύση του και η δράση του όπως παρουσιάζονται στην ΠΔ πρέπει να απορριφθούν ή να παραγνωριστούν. Μα τότε μένουν ελάχιστα πράγματα έως τίποτα. Το Κοράνι των Μωαμεθανών διατηρεί τον χαρακτήρα του εκδικητικού, οργίλου και τρομερά τιμωρητικού όντος, οπότε κι αυτό πρέπει να παραμεριστεί. Ο Θεός των Ευαγγελίων είναι ηπιότερος μα κι αυτός στέλνει άπιστους παραβάτες στον αιώνιο βασανισμό στην κόλαση ενώ οι θεολόγοι διαβεβαιώνουν τον κόσμο πως αγαπάει όλους τους ανθρώπους και ο ήλιος του λάμπει, και ο ουρανός του βρέχει, και για δίκαιους και για άδικους!
3. Από τον Ινδουισμό μαθαίνουμε πως υπάρχουν πολλές θεότητες, αρσενικές και θηλυκές, μα όλες είναι εκδηλώσεις του απόμακρου, άγνωστου Μπράχμαν, που θεωρείται η Πρωταιτία, Πρωταρχή και Πρωτουσία των πάντων. Το Μπράχμαν είναι μεγαλύτερο από το πιο μεγάλο και μικρότερο από το πιο μικρό. Η φωτιά δεν το καίει, το νερό δεν το βρέχει, αναπνέει δίχως αέρα και είναι τα πάντα και το τίποτα: ούτε ύπαρξη ούτε ανυπαρξία!
