Στη ρίζα της ισλαμικής τρομοκρατίας βρίσκεται η ταπείνωση των μουσουλμάνων. Αυτό διακήρυξε ακόμα ένας ανιστόρητος και παράλογος σχολιαστής, ένας πολυάσχολος μελετητής των δυσαρεστημένων του κόσμου για λογαριασμό της New York Times.
Ναι, οπωσδήποτε, οι Δυτικοί ταπείνωσαν τους μωαμεθανούς της Μέσης Ανατολής και της Αραβίας και της Βορείου Αφρικής στα τέλη του 19ου αιώνα και στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Και οπωσδήποτε υπήρξε μια έξαρση μουσουλμανικής τρομοκρατίας μετά την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, οπότε οι Άραβες Παλαιστίνιοι και άλλοι θεώρησαν πως αδικήθηκαν.
Μα όσο δίκιο και να έχουν στην περίπτωση της σύγκρουσης Ισραήλ και Παλαιστινίων, η τρομοκρατία ξεκίνησε από τον 7ο αιώνα! Πώς βρέθηκε ο ισλαμισμός στην Ισπανία και στο Μαρόκο, στην Τουρκία (όταν ήταν μια χριστιανική βυζαντινή επαρχία), στην Ινδονησία και στη νοτιοδυτική Κίνα;
Οι Άραβες διάδοχοι του Μωάμεθ και οι στρατιές τους δεν πλησίασαν όλους αυτούς τους λαούς με αγγελικά δώρα και μηνύματα αγάπης. Τους κατέκτησαν δια πυρός και σιδήρου. Ή γινόσουν μουσουλμάνος ή έχανες τη ζωή σου. Δεν υπήρχε πολύ έλεος τότε. Εκατομμύρια καταναγκάστηκαν να λατρέψουν τον Μωάμεθ ως μέγα Προφήτη όπως κι εκατομμύρια σφαγιάστηκαν.
Ναι βέβαια υπάρχει το πασίγνωστο εδάφιο 2.256 «Δεν θα υπάρξει καταναγκασμός στη θρησκεία». Και αυτό προβάλλουν οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι που όντως το πιστεύουν και το ακολουθούν. Μα το προβάλουν για προπαγάνδα και οι φανατικοί που στην πράξη το αγνοούν πλήρως. Ακόμα και η ψευτο-ανεκτικότητα προς τους θρησκευόμενους των Γραφών (εβραίους και χριστιανούς) ήταν η πρώτη που παραβιάστηκε μετά τον 7ο αιώνα στην αισχρή κατακτητική και δολοφονική επέκταση του Ισλάμ. Όσοι δεν θανατώθηκαν έπρεπε να γίνουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και να πληρώνουν με ταπεινοσύνη τον κεφαλικό φόρο (για να υπάρχουν και μόνο) στους αφέντες μουσουλμάνους της «αληθινής θρησκείας».
Το Κοράνι περιγράφει τις τιμωρίες για τον αποστάτη από το Ισλάμ (ακόμα κι αν αυτός ήταν προσηλυτισμένος πιστός για λίγες μέρες) στον μεταθανάτιο κόσμο (3.86-91), μα τα ιερά σχόλια Χαντίθ δηλώνουν εμφατικά «Ο αποστάτης πρέπει να θανατωθεί»! Και η αντίληψη επεκτείνεται σε εδάφη που κατακτήθηκαν έστω για λίγες μέρες από το Ισλάμ: αυτά παραμένουν περιουσία, ιδιοκτησία του Ισλάμ. Γι’ αυτό οι τρομοκράτες της Χαμάς και της Χεζμπολάχ (Παλαιστίνιοι Άραβες) λυσσομανούν κατά των Ισραηλινών.
Η αυτοκτονία απαγορεύεται σε εδάφια όπως 4.29 (Μη σκοτώνεται τους εαυτούς σας) ή 6.1541 (Μη θανατώνετε την ψυχή που ο Αλλάχ απαγορεύει να θανατώνετε εκτός δια νόμου). Εντούτοις, στον «ιερό πόλεμο» jihad κατά των απίστων (Δυτικών μα και ανατολικών!), οι νεαροί τζιχαντιστές ή και φανατικοί ενήλικες δεν διστάζουν να ζωστούν με εκρηκτικά και να σκοτωθούν καθώς σκοτώνουν (συχνά αμάχους) απίστους κι έτσι να γίνουν «μάρτυρες». Είναι μεγάλη τιμή και δόξα για τους φανατικούς. Διότι πάνε στον μωαμεθανικό Παράδεισο. Αν αυτό αληθεύει, αν αυτό είναι όντως πιστευτό στους καθοδηγητές, τότε γιατί δεν το κάνουν και οι ίδιοι κι έτσι να βρεθούν μια ώρα αρχύτερα στον Παράδεισο;
Τι είναι ο Παράδεισος;
Στον Χριστιανισμό είναι μια μεταθανάτια κατάσταση της ψυχής του πιστού όπου λιάζεται στην αγάπη και ακτινοβολία του Θεού. Είναι παράξενη όταν αντιπαραβάλλεται με την κόλαση που η ψυχή βασανίζεται ποικιλότροπα (με φωτιά, πριόνια, ζεματιστό νερό ή λάδι και παρόμοια), παρότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών!
Ο ισλαμικός Παράδεισος περιέχει «ποταμούς από πεντακάθαρο νερό και ποταμούς από γάλα που είναι φρέσκο πάντα. Και ποταμούς από υπέροχο κρασί… και ποταμούς από μέλι» (47.15). Αυτά βρίσκονται στον Παράδεισο, αυτά που ήταν δυσεύρετα στις αχανείς ερήμους της Αραβίας!
Η μισαλλοδοξία του Ισλάμ είναι απόλυτη και συνδυάζεται με τζιχάντ, με πόλεμο και βία. Π.χ. 8.65. «Ω Προφήτη, εξώθησε τους πιστούς σε πόλεμο. Είκοσι υπομονετικοί θα νικήσουν 200!» Ή 9.29: «Να πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, ούτε στην Έσχατη Ημέρα… ακόμα κι αν είναι από τον Λαό που του δόθηκε η Βίβλος ωσότου δώσουν τον φόρο υποτέλειας…»
Όταν μια θρησκεία πρεσβεύει τέτοια μισαλλοδοξία είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό πώς θα συνυπάρξει ειρηνικά με άλλη θρησκεία.
